Σαν σήμερα, στις 5 Απριλίου 1997,η αποδημία του Αμερικανού ποιητή Άλεν Γκίνσμπεργκ, σημαντικού εκπρόσωπου της λογοτεχνικής γενιάς των μπητ. Θα δούμε ένα απόσπασμα από το "Καντίς για τη Ναόμι Γκίνσμπεργκ 1894-1956".
Καντίς για τη Ναόμι Γκίνσμπεργκ 1894-1956 (απόσπασμα ) - ΑΛΕΝ ΓΚΙΝΣΜΠΕΡΓΚ
Παράξενο τώρα να σε σκέφτομαι, φευγάτη δίχως κορσέδες και μάτια,
καθώς κατεβαίνω στο λιόλουστο πεζοδρόμιο του Γκρήνουιτς Βίλλατζ,
κάτω στο Μανχάταν, ξάστερο χειμωνιάτικο μεσημέρι, κι ήμουν στο
πόδι όλη νύχτα, μιλώντας, μιλώντας, διαβάζοντας το Κάντις δυνατά,
ακούγοντας τον Ραίυ Τσαρλς να ουρλιάζει τα τυφλά του μπλουζ στο φωνογράφο
ο ρυθμός ο ρυθμός- κι η θύμησή σου στο μυαλό μου μετά από τρία χρόνια-
Και διάβασα τις τελευταίες θριαμβευτικές στροφές του Αδωναΐ-κι έκλαψα, νιώθοντας πόσα τα βάσανά μας-
Και πόσο ο Θάνατος είναι το βάλσαμο όσων τραγουδούν και ονειρεύονται, θυμούνται, προφητεύουν,
όπως στον Ύμνο των Εβραίων, ή στο βουδιστικό Βιβλίο των Αποκρίσεων- και τ'όραμά μου ενός φύλλου
μαραμένου-την αυγή-
Πίσω τη ζωή κοιτάζοντας σαν όνειρο, τα χρόνια τα δικά Σου- και τα δικά μου,που τρέχουν για την Αποκάλυψη,
την έσχατη στιγμή-το λουλούδι που καίγεται κείνη τη Μέρα- κι ό,τι έρχεται μετά,
πίσω κοιτάζοντας την ίδια την ψυχή που είδε μια πόλη αμερικανική
σαν αστραπή, και το μεγάλο όνειρο Εμένα ή της Κίνας, ή εσένα και μιας φασματικής Ρωσίας,
ενός τσαλακωμένου κρεβατιού που ποτέ δεν υπήρξε-
σαν ποίημα στο σκοτάδι- πίσω στη Λήθη-
Τίποτα άλλο πια να πεις, τίποτα για να κλάψεις άλλο παρά για τις Ψυχές του Ονείρου,
που παγιδεύτηκαν στο πέταγμά του,
στενάζοντας, ουρλιάζοντας, πουλώντας κι αγοράζοντας κομμάτια φαντασμάτων,λατρεύοντας η μια την άλλη,
τον Θεό λατρεύοντας σ'όλα τούτα που τον περιέχουν-λαχτάρα ή μοίρα;-ένα Όραμα, όσο κρατάει-τίποτ'άλλο;
Μετάφραση: Άρης Μπερλής
Πηγή: Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα,Μαρία Λαϊνά,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα,2007
