Σήμερα έχω προσκαλέσει στη στήλη "Στα βαθιά" την ποιήτρια Σάντι Βασιλείου. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει Ψυχολογία και αυτή τη στιγμή κάνει το μεταπτυχιακό της στην Ιατρική του ΕΚΠΑ. Έχει κυκλοφορήσει την ποιητική συλλογή «28 μέρες κάτω από τη γη». Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της υπερρεαλιστικής γραφής. Ο λόγος της είναι λιτός, χωρίς περιττά στολίδια, με ζωντάνια και πάθος. Ο ρυθμός της αφήγησης είναι ασθματικός, η εναλλαγή των εικόνων κινηματογραφική, γεγονός που αυξάνει τη δράση. Την απασχολούν οι σχέσεις, τα όνειρα, οι επιθυμίες, η επαφή με τα συναισθήματα. Είναι μια γραφή με προσωπικότητα, χρώμα και βάθος. Θα δούμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ιππόκαμπος
[…]ως κακός κολυμβητής, χρησιμοποιεί πολύ συχνά τη συλληπτήρια ουρά του
για να γαντζωθεί σε σταθερά αντικείμενα[…]
την επόμενη φορά που θα γνωριστούμε
θα είναι πρωί
όταν με ρωτήσεις το όνομά μου
θα σου πω ότι δε με λένε ποτέ Μαρία
ότι αν ήμουν παιδί
κι αν ήταν στο χέρι μου
δε θα έκανα ποτέ παιδί
εσύ θα γελάσεις
όλα τα πράγματα θα είναι στη σωστή θέση
για να αρχίσει το κυνήγι
όλα τα ρούχα μας θα είναι στη σωστή θέση
πάνω μας
θα χορέψουμε μέχρι να πέσει νύχτα
και πριν φύγω
θα σε κάνω πατέρα
θα σου αφήσω κάτι αξέχαστο
που μια ζωή θα μεγαλώνει
πεσκανδρίτσα
έχεις αισθήματα
είπες
δυνατότερα κι απ’ την οργή
ναι
λέω
ερωτεύομαι
με όλα μου τα δόντια
ασπασμός (ή το κίτρινο είναι το ωραιότερο χρώμα)
ήσουν όμορφη μα δε σε φίλησα
κι αυτό
δεν ήταν άρνηση
(έχω το πρόσωπό σου
το πρόσωπό μας
θα το προσέχω, στ’ ορκίζομαι,
όταν μου πέφτει
θα το μαζεύω
πριν το πατήσουν
θα το ξαναφορώ με σεβασμό)
δεν ήταν αποδοχή
(δε θέλω το σπίτι σου
να μην είναι τώρα και δικό μου
να μην ξανανέβω τη γριά σκάλα
να μη μου ανήκει πια τίποτα
σ’ αυτή την πόλη
και να μη μ’ αγαπάει κανείς όπως εσύ)
δεν ήταν αποστροφή
(το κίτρινο είναι το ωραιότερο χρώμα)
δεν το διάλεξα
το τελευταίο μας φιλί
να ανήκει πάντα στον ιούλιο
ο οκτώβριος με θλίβει, εσύ ποτέ
στ’ ορκίζομαι
δεν ήταν αποστροφή
δεν έχει περάσει μέρα που να μη θέλουνε
τα χείλη μου όπου κι αν είσαι
να σε βρουν
να σε φιλήσουν
το κίτρινο είναι το ωραιότερο χρώμα
και στ’ ορκίζομαι
δεν έχω δει στη ζωή μου
ομορφότερη νεκρή
άνυδρα
έτσι φεύγεις όπως φεύγει το νερό
και δεν κάνει κρύο στο κρεβάτι σου
και δεν τρέμω
είμαι το ψάρι που ανεβαίνει το ποτάμι σου
άνυδρα
άνανδρα
τώρα πρέπει να πεθάνω
αλλά είμαι ζωοτόκο και η αγάπη μου
θα μεγαλώσει σαν καρκίνος
θα εκκολαφθεί μες στην κοιλιά μου
θα γεννηθεί να την τρώω ζωντανή
κι εσύ να την προσέχεις
όταν γυρίσεις στο κρεβάτι
θα επαναστατήσω γελώντας ενάντια
στην εξέλιξη των ειδών
κι ούτε θα γίνω πεταλούδα σου
φίδι θα ολοκληρώνομαι ολομόναχη
γλείφοντας την ουρά μου σε τέλειο αδιαπέραστο κύκλο
δική μου μόνο
δική μου
που κάποτε θέλησα
να γίνουμε λίμνη
κήτος
Ι. γλώσσα
να τεντώσεις τη γλώσσα
να την τραβήξεις
να δεις πού και πότε θα σκιστεί
και αν θα αιμορραγήσει
να την πλέξεις σε νέα σχήματα
να δεις αν δένουν με το φρέσκο αίμα
κι αν θα μπορούσες να πεις έτσι
κάτι
απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
τη γλώσσα
καμιά φορά
κούνα τη πιο απλά
πες
μου λείπει πάντα κάτι
δεν ξέρω τι
κούνα τη πιο απλά πες
ποτέ δεν έμαθα τι έχασα
και άρα γιατί
να κλάψω
ΙΙ. δόντια
αν ακονίζουμε κάθε πρωί στο βούρτσισμα
τα δόντια μας
θα μπορούμε πιο εύκολα να δαγκώνουμε
λαιμούς
αυτιά
δε θα είμαστε άοπλοι ενάντια
στην κούραση της μέρας
μα αν ακονίζουμε τα δόντια μας
στο βούρτσισμα το βράδυ
θα μας τρυπούν τα χείλια μας
στον ύπνο (έτσι κι αλλιώς
πάντα άοπλοι είμαστε στο όνειρο)
θα έχουμε έτοιμο το αίμα μας
στο πιάτο
θα μας φάνε ζωντανούς
θα ξυπνάμε χωρίς δίψα για νερό
μέχρι να μην ξυπνάμε
ΙΙΙ. στόμα
το στόμα
τρυφερό και θα φιλήσει
απ’ την κορφή ως τα νύχια
σάρκα ολόκληρη το στόμα
τρυφερό και θα μιλήσει
πικρό
να πει
όχι
γλυκό
να πει
ναι
το στόμα
γελά
μα ας μη γελιόμαστε
το στόμα είναι προπάντων για να τρώει
iv. στομάχι
πεθαίνουν κομμάτι-κομ
μάτι
σαπίζουν
με μικρά γεύματα
με απαλές μαλάξεις
μόνα τα χέρια μας
θα ξεσφίξουν το στομάχι από έρωτα
χαμαιλέων
Κορίτσι πωλείται στην Αθήνα
Μεταχειρισμένο
Όχι πολύ όμορφο
Τα μάτια του χαραμίζονται σ’ αυτό το πρόσωπο
(το καθένα βλέπει άλλο πράγμα)
Μπορείς να τα βγάλεις αν θες
Να ομορφύνουν κάποια άλλη
Κάποτε είχε κι έναν όμορφο λαιμό
Λέει δε θυμάται πώς
Πάντως τον έχασε
(μπορεί όταν άρχισαν να βγαίνουν τα καρφιά)
Ξέρει να κάνει όλα τα είδη κοριτσιών
Ξέρει να ντύνεται και να γδύνεται την νύχτα
Τη βάζει και τη βγάζει όποτε θες
Ξέρει καλά να καταπίνει
Αλλά όχι και να γλύφει
Καμιά φορά δαγκώνει
Μια μπουκιά θέλει μόνο (μόνο μια μπουκιά)
Δώσε του κάτι να βάλει στο στόμα του
Κορίτσι πωλείται στην Αθήνα
Μεταχειρισμένο (τιμή συζητήσιμη)
Μπορείς να το κάνεις ό,τι θες (για όσο καιρό θες)
Νιώθει μόνο ό,τι νιώθεις
Δεν το ερωτεύτηκαν ποτέ
Με τόση κακή χρήση έχει χαλάσει λίγο
Άλλο προσπαθεί να είναι κι άλλο γίνεται
Νιώθει ό,τι νιώθεις
(μόνο λίγο πιο πολύ από σένα)
Περιμένει να το μισήσεις
(δεν είναι και δύσκολο)
Κορίτσι πωλείται στην Αθήνα
Άσχημα μεταχειρισμένο (δίνεται σε κλουβί)
Έχει και κέρατα
Λέει δε θυμάται πώς βρέθηκαν εκεί
(μπορεί όταν βγήκε και η ουρά)
Δαγκώνει (μια μπουκιά θέλει μόνο)
Κάτι να βάλει στο στόμα του
(εσένα)
Δώσε του κάτι να βάλει στο στόμα του
(εσένα ολόκληρο, ίχνος δε θα μείνει)
Δεν το ερωτεύτηκαν ποτέ
Μια μπουκιά να δει πώς είναι θέλει μόνο
Κορίτσι χαρίζεται στην Αθήνα
Άσχημα μεταχειρισμένο
(μόνο για ανταλλακτικά)
το φτυάρι
Η εκταφή συνέπεσε με τον ενταφιασμό μου
Ήσουν παρών σ’ αυτές τις δύο τελετές
Και μάλλον ήσουν αυτός που κρατούσε πάντοτε το φτυάρι
Ύστερα μου το έδωσες
Το κρέμασα με μια κλωστή απ’ το ταβάνι
Να κλυδωνίζεται από πάνω μας κάθε φορά που σ’ αγαπώ
Να μου θυμίζει πάντοτε πως είσαι επικίνδυνος
Πως ανά πάσα στιγμή
Θα κοπεί η κλωστή
Θα πέσει μες στα χέρια σου το φτυάρι
Και θα το ξανακάνεις
«28 μέρες κάτω από τη γη», Θράκα, 2017
το κορίτσι με τα τριαντάφυλλα
(κάποτε
έσωσα τον εαυτό μου
από βέβαιη ευτυχία)
Πεινάς, σε ρώτησε
Έγνεψες όχι μα τα πόδια σου έτρεμαν
Ρώτησέ τον αν θέλει πίσω τα τριαντάφυλλά του
Θα σου πάρω εγώ καλύτερα
Θα σου πάρω μια τριανταφυλλιά
Έναν κήπο
Έναν κόσμο για να παίζεις
Θέλω να σε πάω
Κάπου
Όπου όλα τα φανάρια θα είναι πράσινα
Θέλω να σε σώσω
Μα ακόμα σώζομαι
«28 μέρες κάτω από τη γη», Θράκα, 2017
ανάβαση
Φεύγοντας κοίταξα το χώμα που με σκέπαζε
Ευχήθηκα για τα μάτια μου
Ποτέ να μην είχαν μεγαλώσει τόσο
Να μη χωρούσαν τόσο φόβο
Και για τα χέρια μου
Που στράφηκαν τόσο πολύ εναντίον μου
Να αγαπούν το ένα το άλλο σαν εραστές
Γι’ αυτόν που υπάρχει μέσα μου
Και προσπάθησε να βγει
Τώρα που με αγάπησε να μη θέλει πια να φύγει
Για τους ανθρώπους
Όταν πεθαίνουν να γίνονται σύννεφα
Και γκρίζοι να τραβούν για τον ουρανό
Για το χώμα αυτό
Να είναι άγονο
Τίποτα να μη φυτρώνει
Εγώ που έζησα εδώ
Δεν υπήρξα ποτέ λουλούδι
Και τέλος
Για τα σκουλήκια όλου του κόσμου
Τα μάτια μας
Να τους κάθονται στο λαιμό
«28 μέρες κάτω από τη γη», Θράκα, 2017
απομεινάρια
Έχτισαν ένα καινούριο σπίτι
Ταριχεύσαν τους νεκρούς
Τους κρέμασαν στους τοίχους
Αυτά ήταν όσα απέμεναν-
Έξι μικρά θύματα
Να περιμένουν το αίμα να στάξει
Ανάμεσα απ’ τα πόδια
Και τόσα άδεια δωμάτια
Μα όπου να 'ναι
Δε θα απομένει πλέον τίποτα
Κι εγώ δυστυχώς
Θέλω να ζήσω
«28 μέρες κάτω από τη γη», Θράκα, 2017
Βιογραφικό σημείωμα
Η Σάντι Βασιλείου γεννήθηκε το 1995. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και κάνει μεταπτυχιακό στην Ιατρική του ΕΚΠΑ. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θράκα η πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο «28 μέρες κάτω από τη γη».
