Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαρία Δρογγίτη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο. Αποφοίτησε από το Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών, και εργάζεται ως φιλόλογος στη Ναύπακτο. Παρακολούθησε μαθήματα Θεατρολογίας και Λαογραφίας, καθώς κι επιμορφωτικά σεμινάρια. Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Ναυπακτίας με ενεργή συμμετοχή σε επιστημονικές και πολιτιστικές δράσεις του συλλόγου. Έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε πανελλήνια και διεθνή επιστημονικά συνέδρια σχετικά με την ποίηση, τη δημιουργική γραφή , το σχολικό θέατρο και άλλα εκπαιδευτικά θέματα. Αρθρογραφεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Ασχολείται με την ποίηση και τον πεζό λόγο από μικρή ηλικία. Το φθινόπωρο του 2021 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΩ την πρώτη της ποιητική συλλογή "Καράβια του ήλιου". Η ποίησή της είναι λυρική, στοχαστική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι ζωντανός, υποβλητικός, συγκινητικός, με ανάγλυφες εικόνες κι εμπνευσμένα σχήματα. Την απασχολούν τα εσωτερικά ερωτήματα, η συνομιλία με τον χρόνο που φεύγει, οι πληγές του κόσμου κι όλα τ'ανθρώπινα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ΜΝΗΜΗ
Σαν άνεμος που στροβιλίζει
απομεινάρια αιώνων
και άλλοτε κρύβει σε αόρατες καταπακτές
σκέψεις φωναχτές
κι άλλοτε κρεμάει στα μανταλάκια
ανομολόγητους πόθους,
η μνήμη με σταυρώνει σαν φονιά.
Με εξαϋλώνει σε τάρταρα και ουρανούς
Η λήθη απέχει βασανιστικά
Ο θάνατος δεν σβήνει τα σημάδια
Οι νεκροί συνεχώς πληθαίνουν
μένουν εδώ
στον ίδιο κόσμο
κολλημένοι στους τοίχους.
Ξεπροβαίνουν σε κάθε γωνιά
Ακούω τις φωνές τους
σε στόματα άλλων
καθώς βαδίζω σε τεντωμένο σκοινί.
Δεν αντέχω τα πισωγυρίσματά της
για λάθη και ευτυχίες που χάθηκαν.
Την κρατάω όμως γερά
Το όπλο μου στην ψευτιά του κόσμου.
ΞΥΠΝΗΜΑ
Ξύπνησα...κι αντίκρισα
Η θάλασσα στα πόδια μου είχε φτάσει
Μα εγώ δεν περπατάω στα κύματα
Μ' αρέσει ο στέρεος δρόμος
Αθέατοι οι πρόγονοι
Η μηχανή του χρόνου
Δε γύρισε ποτέ πίσω
Και οι πλάγιοι δρόμοι
σκοτεινοί και αδιάβατοι
Και χαμένη στα μονοπάτια του μυαλού
Ήρθε το κύμα
Και με ταξίδεψε
Δεν είχα άλλη επιλογή
παρά να ζήσω.
ΜΠΟΡΕΙΣ;
Μπορώ τον πυρήνα της γης να αγγίξω
Να κοιτάξω τον ήλιο στα μάτια
Να παίξω κρυφτό με τ’ αστέρια τη νύχτα
Να μετράω τα κύματα
Να χορεύω στη φλόγα κεριών τούρτας γενεθλίων
Να δραπετεύω σε άλλους πλανήτες.
Δεν μπορώ να σταματήσω του πόνου το κόκκινο ποτάμι
Τις ριπές που κουρελιάζουν την Άνοιξη
Τον φθόνο που φωλιάζει στις στέγες
Να ζεστάνω παγωμένες καρδιές
Να γκρεμίσω τα εργοστάσια του τρόμου
Τα τείχη του μίσους
Την πείνα
Τον φόβο.
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ
Η σκέψη μου συχνά με περιπαίζει
Αλλάζω τους λαβύρινθους σαν τα πουκάμισα
Νέες διαδρομές σε σκοτεινούς θαλάμους
Ο Μινώταυρος παραμονεύει
Λέξεις παγίδες σε κάθε πνοή
Έξοδος στο φως ή πύλη για άλλα μονοπάτια
Δεν σκέφτομαι το καράβι με τα μαύρα πανιά
Σαλπάρισε νωρίς..
Το πέλαγος έχει πλέον όνομα.
Αρκεί να βγω ..
Ξαναπιάνω το νήμα από την αρχή
Η σκέψη γυρίζει πίσω ..με παρασέρνει
Ο Μινώταυρος είναι ακόμα εκεί
Σε κάθε γωνιά ορθώνεται μπροστά μου
Πύρινα μάτια με ακολουθούν
Το νήμα τελειώνει..
Ριπίδα φωτός τρυπά το σκοτάδι
Η μέρα αρχίζει το ουράνιο ταξίδι
Ο δικός μου μύθος δεν έχει θυσία.
ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ
Γέρασε ο Ανεμόμυλος
Στου χρόνου εκεί την άκρη
Η Τραμουντάνα προσπερνά
Την άδεια αγκαλιά του
Πάνε οι αντένες , τα πανιά
Σωριάστηκαν στο χώμα
Ένα κουφάρι θλιβερό
Στέκει και περιμένει
Μόνο ο κισσός ανεβαίνει αργά
Τα πέτρινα σκαλιά του.
Τις νύχτες ονειρεύεται
Ιστορίες παλιές
Και ανθρώπους που διαβήκαν
Τρίζει και αγκομαχά
Τρομάζει τα αγριοπούλια
Βλέπει τη θάλασσα μακριά
Και τα καράβια σαν πουλιά
Πετούν και χάνονται
Της Δύσης το χαιρετισμό
Πλήθη περνούν τον χαιρετούν
Και τον φωτογραφίζουν
Ακούει ψιθύρους για ζωή
Νέα πανιά και αντένες
Ναι!! θ' αρχίσει να ξαναγυρνά
Και ανέμους θ' αγκαλιάσει
Θα ξενυχτά για το ψωμί
Με μυλωνά τραγούδι.
Λευκή ανεμογεννήτρια
Έκλεψε τους ανέμους
Φύτρωσε πάνω στα βουνά
Νέα πνοή να δώσει
Ο γέρο-ανεμόμυλος έμεινε ρημαγμένος
Πίσω η Ζωή γυρίζει;
ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ..
Οπτασία Γυναίκας
Βγαίνει μπροστά
Με όπλο στο χέρι
Οπλίζει καρδιές
Ξυπνάνε οι σκλάβοι
Ριγώνουν τα νέφη
Σπαράζει η γη
Γεννιέται ο κόσμος
Ξανά και ξανά.
Χάθηκε πάλι
Σε χρόνου σκουριά
Μίκρυνε η μνήμη
Σε οθόνη μπροστά
Αόρατοι μάγοι
Καρφιά πελεκάνε
Σε χέρια αθώων
Ξεχάστηκε μόνη
Σαν βιβλίο παλιό
Όπλα κουμπιά
Κυβερνάνε την πλάση
Η σιωπή βαρετή
Σ' ένα απέραντο σύμπαν
Πώς να ζήσεις
Χωρίς Λευτεριά;
Μάρτιος 2021
Η ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Τα παιδιά της γης ζωγραφίζουν πουλιά
και φυτρώνουν τα δέντρα.
Φουσκώνουν πανιά
και πετάνε οι γλάροι
γοργόνες, σειρήνες αγκαλιάζουν σκαριά.
Με χαμόγελα ήλιου ανθίζουν ζωές
λουλούδια στα χέρια
στα μάτια χαρά.
Η Φύση ξυπνά και κοιμάται
αλλάζει εποχές.
Παράδεισος μοιάζει
για κάθε πνοή.
Σε μαύρη σκακιέρα
το παιχνίδι σκληρό.
Κερδίζουν..και χάνουν
τη γη των παιδιών.
Κόβουν τα δέντρα
για πύργους ψηλούς.
Στερεύουν οι λίμνες
από κρύες καρδιές.
Μπάλα η γη
στα πόδια τρελών.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΙ
Χιλιετίες και αιώνες
διαβήκαν στη γη
κρατώντας σφιχτά
την έκτη εποχή.
Μια θέση στον ήλιο
υπάρχει παντού
για όλους ..για όλα.
Μα ένα πρωί
ο κόσμος αλλάζει
Στραβώνει η πυξίδα
και πάμε γι' αλλού.
Μαγική εικόνα η φύση
μικραίνει πολύ.
Πού πήγαν τα ζώα;
Τσιμέντο παντού.
Με σπρωξιές
κατεβαίνω το πέμπτο σκαλί.
Φωνάζω και κλαίω
Κοιτάζω τον ήλιο, τ' αστέρια ψηλά
Δεν έχουν ακόμα χαθεί.
Υπάρχει ελπίδα;
Απρόσωπα τέρατα,
καλικάντζαροι μοιάζουν,
κυβερνάνε τη γη
και πέφτω πιο κάτω..πιο κάτω
σε άλλη εποχή.
Το νερό λιγοστεύει
Ξεράθηκε η σκέψη
σε χέρια υγρά
ψυχρών δολοφόνων
που για κέρδος διψούν.
Με ρομφαία θανάτου
τρυπούν τα ουράνια
Ο ήλιος με καίει..
Παραπατάω με φόβο
στο τελευταίο σκαλί
Το φως μένει ακόμα..
ΑΝ
Τις νύχτες ονειρεύομαι
Και υποθέσεις κάνω
Αν περπατήσω στα σύννεφα
Όλα καλά θα πάνε
Αν νικήσω τον άνεμο
Πάντα θα αρμενίζω
Αν διασχίσω την
Όαση θα φυτρώσει.
Αν τραγουδήσεις τη νυχτιά
θ’ ανάψουνε τ’ αστέρια
Αν με ζητήσεις για χορό
Φτερά θα βγουν στους ώμους
Και αν με πάρεις αγκαλιά
Χίλιες ζωές θα ζήσω.
Μα κάθε αυγή που έρχεται
Όλες αυτές τις διαδρομές
Τις έχω πια ξεχάσει.
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Είναι δύσκολες οι νύχτες με Πανσέληνο
Ο ύπνος χάνεται..
Και η νύχτα μέρα μοιάζει
Ξυπνά ένας κόσμος άγνωστος
Θέση να βρει αναζητά
Και να κυριαρχήσει
Επιθυμίες και όνειρα ορθώνονται μπροστά σου
Πληγές που η μέρα έκρυβε
Στης νύχτας τα σκοτάδια
Είναι όμορφες οι νύχτες με Πανσέληνο
Διπλή ζωή σου δίνουν
Θέλεις ξανά να ερωτευτείς
Να τρέξεις στο ακρογιάλι
Με ασήμι να βάψεις τα όνειρα
Και να τα κατακτήσεις
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαρία Δρογγίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε από το τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Θεατρολογίας και Λαογραφίας. Ζει στη Ναύπακτο και εργάζεται ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει παρακολουθήσει περιοδικά επιμορφωτικά σεμινάρια και έχει συμμετάσχει σε πανελλήνιους διαγωνισμούς μαθητικού θεάτρου και φεστιβάλ μαθητικού θεάτρου. Αρθρογραφεί στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα σχολιάζοντας ποικίλα θέματα. Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Ναυπακτίας από το 2011 έως το 2017 με ενεργή συμμετοχή στις πολλαπλές δράσεις του Συνδέσμου. Διοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων, παρουσιάσεις βιβλίων, αφιερώματα ,καθώς και οργάνωση και παρουσίαση πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπως Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, Τα Αρχαία Θέατρα της Αιτωλοακαρνανίας, αφιερώματα στο Δ. Σολωμό, Μ. Χατζιδάκι κ.λ.π, ανέβασμα σχολικών θεατρικών παραστάσεων....). Έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε δώδεκα διεθνή και πανελλήνια επιστημονικά συνέδρια σχετικά με την ποίηση, τη δημιουργική γραφή , το σχολικό θέατρο και άλλα εκπαιδευτικά θέματα. Γράφει ποιητικά και πεζά κείμενα από μικρή ηλικία. Έχει αναρτήσει ποιήματά της στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Το βιβλίο ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή που εκδόθηκε το Νοέμβριο του 2021 από τις εκδόσεις ΑΩ.
