Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη θεολόγο και ποιήτρια Ελένη Λιντζαροπούλου. Η καλεσμένη μου σπούδασε θεολογία, θεατρική εμψύχωση, δημόσιες σχέσεις και διοίκηση, νεοελληνική λογοτεχνία και ψηφιακές τεχνολογίες. Είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του ΕΚΠΑ. Έχει ασχοληθεί με το ερασιτεχνικό θέατρο, ως συγγραφέας, σκηνοθέτις κι εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Συντονίζει πανελλαδικές δράσεις για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση στις φυλακές. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, μια ιστορία για παιδιά, μια συλλογή πεζών κειμένων, μια εικονογραφημένη συλλογή με ποιήματα για μικρά και μεγάλα παιδιά και μια μελέτη στο έργο της Ελένης Λαδιά. Κείμενά της φιλοξενούνται στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι υπαρξιακή, προσωποκεντρική, στοχαστική, ενίοτε εξομολογητική. Ο λόγος της είναι μπρούσκος, διαυγής, αγέρωχος. Την πένα της απασχολούν συχνά η αγάπη κι οι στενές σχέσεις, η απώλεια, ο χρόνος και τα σημάδια του, οι πληγές της σύγχρονης κοινωνίας κι όλα τα ανθρώπινα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
Ο Πίθος των γυναικών, Οι Εκδόσεις των φίλων, 2013
ΧΟΥΣ ΕΙ
Στην Σία
Τώρα με το χώμα αγγίζω τα κόκαλά σου.
Ξαπλώνω πάνω του.
Κρύβω το πρόσωπό μου στις μικρές του λακκούβες.
Σε μυρίζω.
Ξεσκίζω με τα νύχια την κοιλιά μου.
Σου στέλνω υπόγεια τις οσμές μου.
Σε έχω εκεί.
Σαν να με βόλευε ο θάνατός σου.
Έτσι δεν θα αλλάζεις πια.
Δεν θα σε ψάχνω να σε καταλάβω.
Θα είσαι αυτή που θέλω.
Δεν θα μπορείς να διαμαρτυρηθείς.
Να πεις: δεν είμαι έτσι εγώ.
Δεν θα μπορείς να με κουράζεις άλλο.
Τι ωραία που διευκολύνει ο θάνατος τα πράγματα.
Έτσι θα κλαίω από δω και μπρος για σένα.
Δίκαιο.
Ζωντανή όταν ήσουν έκλαιγες εσύ για μένα.
ΚΙΡΚΗ
Άπλωσα τα μαλλιά μου στις άκρες της θάλασσας
θα τα βρει το καλοκαίρι ξεπλυμένα.
Ύφανα το δέρμα μου στον ίσκιο σου
θα το πάρεις μαζί σου φεύγοντας
Κρέμασα τα ρούχα μου στις ροδιές
να βαφτούν κατακόκκινες.
Ήρθα σ’ εσένα με το πρωινό το φως.
Οι νύχτες κι οι σιωπές μας παράστεκαν.
Η προαιώνια ταραχή των φύλλων
η σκορπισμένη γύρη των παραμυθιών
Άζωη και Αμνήμων, Αρυτίδωτη
Έφτασα
Ανοιχτή στη γενέθλια βοή σου
Ρέω απ’ τις άκρες των δαχτύλων σου
Στάζω από τα χείλη σου
Απεκκρίνομαι από τους ιδρωτοποιούς σου
Υποδόριες κρύπτες περιχωρούν το απόλυτο
Θυμιάματα οσμών
Αποτυπώματα παλμών
Περιγράφοντα χέρια
Επάλληλες αποκρίσεις υφαίνουν το σεντόνι για το άλλο πέλαγος
Η Εποχή των λέξεων, Οι Εκδόσεις των φίλων, 2015
ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΑ
Δεν μπορεί, όλοι θα γνωρίζετε έναν
Κάποιον από αυτούς θα έχετε αγαπήσει
Ή απλώς συμπαθήσει
Κάποιο μικρό χαριτωμένο παιδί ίσως;
Μ’ εκείνα τα μεγάλα σκούρα μάτια
και το μελωμένο βλέμμα
κι εκείνες τις ολωσδιόλου αστείες
εκφράσεις και τις σπασμένες λέξεις
να ακούγονται από τα χείλη του
τόσο τρυφερά
Ε, αυτόν, τον αγαπημένο,
αυτόν τον έναν, τον δικό σας
φανταστείτε τον στον πάτο της θάλασσας
Μόνον, αβοήθητο, νεκρό
Τότε θα καταλάβετε
και θα πενθήσετε για τους άλλους
χιλιάδες.
ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ
Το χειρότερο τούτες τις μέρες θα είναι η βροχή
Το κρύο το αντέχεις
Γίνεσαι μαζί του πιο ευρηματικός
Τυλίγεσαι με τις κούτες σου σφικτά
Φτιάχνεις γάντια
από πλαστικές σακούλες
Ανάβεις φωτιά στην γωνία
που κάνει ο τοίχος με το μεγάλο κάδο
απορριμμάτων.
Με την βροχή όμως δεν τα καταφέρνεις
και τόσο καλά.
Είναι αδύνατον να βρεις όσο μεγάλο πλαστικό
χρειάζεσαι για να κρύψεις από κάτω
όλα σου τα πράγματα
Κι οι κούτες λιώνουν
Και τα ρούχα σου μουλιάζουν
Το χειρότερο τούτες τις μέρες θα είναι η βροχή
Παρακαλάς να μην έρθει
Κι ας λαχταρούσες κάποτε ν’ ακούσεις
τον ήχο της πάνω στην στέγη.
Η αναιδής σκιά, Αρμός, 2017
ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Μνήμη Δ. Π. Παπαδίτσα
Διαβάζω ένα δυσερμήνευτο ποίημά σου
Για ένα ταξίδι στην Κόρινθο
Που θα μπορούσε να βασανίζει
Κι έναν πραματευτή
Έναν που μπορεί να έβλεπε με μάτια γυάλινα
Μα, αν δεν ήταν ποιητής
- τι ξεπεσμός να λέγονται πολλοί έτσι -
Πώς θα μπορούσε να μου καρφώσει τον δρόμο στο στόμα
Το χώμα και τα χαλίκια στα δάχτυλα
Τις σκουριασμένες συνδέσεις των μαρμάρων στην πλάτη;
Παραφυλάω τώρα γυμνή τις λέξεις σου
Ανοξείδωτες
Η ποίηση είναι περιττή
Αυτή είναι η αξία της
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Χάιδευες τις άκρες των κροτάφων μου
«γκρίζαραν τα μαλλιά σου»
Μου ψιθύριζες γλυκά
Με κοιτούσες
Και ράγιζαν τα χείλη μου
Καθόμουν απέναντί σου
Να σε καμαρώνω
Αθόρυβα
Πολύτιμή μου
Περίμενα
Ν’ ανασηκώσεις το βλέμμα σου
Να χαμογελάσεις
Μόλις με αναγνωρίσεις
Μέσα στο πλήθος
Σημαδεμένος να πορεύομαι
Από το βλέμμα σου
Αγαπημένη
Θυμάμαι κάποτε, είχα δει ένα όνειρο,
Είχα πεθάνει
Κι εσύ θρηνούσες
Πετάχτηκα επάνω κάθιδρος
Πώς ήταν δυνατόν
Να σ’ αγαπούσα τόσο
Και ν’ άφηνα τον Θάνατο
Να σε τσακίσει;
Άδηλον τραύμα, Αρμός 2019
ΝΕΟΤΗΤΑ
Θα φαντάζομαι το καλοκαίρι κάθε φορά σαν μια αλατισμένη ντομάτα
Εσύ θα την ξεπλένεις στο θαλασσινό νερό
Κι εγώ θα κοιτάζω υπνωτισμένη τα δόντια σου στην σάρκα της
Καθισμένοι οι δυο μας στα πολύχρωμα βότσαλα
Μεταλαμβάνουμε την θεία γυμνότητα του ψεύδους
Ονειρεμένα μάτια
Ερωτοτροπούν με σώματα που ξέχασαν πως είχανε ανταμώσει
Ω, πόσο λάμπει ατελείωτος ο κόσμος γύρω μας
Χωρίς βυθό
Χωρίς κέντρο
Μόνο μια κρυφή υπόμνηση κάπου βαθειά στον χρόνο
Ταράζει την ηδονή:
«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα»
ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Στην Μυρτώ Πανοπούλου
Το μαγεμένο μου δάσος, δεν είναι πια μαγεμένο
Η κόκκινή μου σκούφια, δεν είναι πια κόκκινη
Ο κακός λύκος, δεν είναι πια κακός
Ό,τι γνώριζα με βεβαιότητα τώρα έχει αλλάξει
Κι έχω ακόμη πολύ δρόμο ως τον θάνατο
Παραλλαγές στο παράφορο, Αρμός 2021
ΑΤΙΤΛΟ
Η μητέρα είχε γίνει Φαγιούμ
Μετανάστρια στην ορμή των τζιτζικιών
Γεννούσε τραγούδια δίχως πόνο
Και κατέθετε το κορμί της στην θλίψη
Κάποτε έλαβε δώρο την σιωπή ενός παντοτινά κρυμμένου ορίζοντα
Άκουσε την υγρή θωπεία μίας και μόνης ελπίδας
Και λυτρώθηκε μυστικά
ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ
Στον Ανδρέα Αργυρόπουλο
Με Αυτόν είμαι σύντροφοι
Με Εκείνον που δεν δίστασε να φύγει ορίζοντας γι’ αλλού τον εαυτό Του
Πάγωσε, κυλίστηκε, πληγώθηκε
Άθλιος νικητής, το έχετε ξαναδεί ποτέ;
Με Αυτόν είμαι
Κάθε πρωί ξυπνά για την δουλειά, ανοίγει το παράθυρο και βλέπει πρώτη φορά τον ουρανό
Παίρνει τις πέτρες από τα χέρια του κόσμου και τις κάνει θαύματα
Ύστερα ακουμπάει ολόχαρος τα κορίτσια
Και τότε δεν τα αγγίζει πια ο θάνατος
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ελένη Λιντζαροπούλου είναι θεολόγος και ποιήτρια. Γεννήθηκε στην Νίκαια του Πειραιά το 1962. Σπούδασε θεολογία, θεατρική εμψύχωση, δημόσιες σχέσεις & διοίκηση, νεοελληνική λογοτεχνία και ψηφιακές τεχνολογίες, συνεχίζει τις ανθρωπολογικές της σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του ΕΚΠΑ. Για περισσότερο από μια δεκαπενταετία ασχολήθηκε με το ερασιτεχνικό θέατρο, ενώ έχει γράψει, διασκευάσει και σκηνοθετήσει θεατρικά έργα και ιστορίες για παιδιά. Εργάστηκε ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στον δήμο Κορυδαλλού. Εθελοντικά συντονίζει πανελλαδικές δράσεις για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση στις φυλακές μέσω του δικτύου «Γεώργιος Ζουγανέλης». Κείμενά της δημοσιεύονται σε διάφορα περιοδικά και στο διαδίκτυο. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Ο Πίθος των Γυναικών, Η Εποχή των Λέξεων (Εκδόσεις των Φίλων), Η αναιδής σκιά, Άδηλον τραύμα, Παραλλαγές στο παράφορο (Αρμός), την ιστορία για παιδιά: Ο Βασίλης κι ο Αϊ Βασίλης (Παρρησία), την συλλογή πεζών κειμένων: Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα (Αρμός), την εικονογραφημένη συλλογή με ποιήματα για μικρά και μεγάλα παιδιά Γλωσσολύτες – 20+1 Παιζωποιήματα (Εύμαρος) και την μελέτη για το έργο της Ελένης Λαδιά: Φέγγουσα κόρη (Αρμός).
