Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Χρυσάνθη Πολύζου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία με κατεύθυνση τις βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές. Εργάστηκε αρχικά ως καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας κι έπειτα ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό λογοτεχνικό τύπο. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση νεοελλήνων ποιητών στην αγγλική γλώσσα. Διατηρεί ένα δίγλωσσο ιστολόγιο με ποιήματα από σύγχρονους Έλληνες ποιητές. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μελάνι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Τιτλοφορείται "Θέρος". Η ποίησή της είναι λυρική, υπαρξιακή, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, συγκινητικός, ουσιαστικός. Την πένα της απασχολούν οι ανθρώπινες σχέσεις, η συνομιλία με το βαθύτερο εαυτό, η φιλοσοφική θεώρηση της πραγματικότητας. Θα δούμε έντεκα διαλεχτά δημοσιευμένα κι αδημοσίευτα ποιήματά της!
Ποιητική συλλογή "Θέρος", εκδόσεις Μελάνι, 2019
Ωδή στην ήττα
Ω οι ανεκπλήρωτοι έρωτες
ζωές που τους λείπουν
τα ενδιάμεσα φωνήεντα
χαρές που έχασαν το επιφώνημα
και βούλιαξαν στα αποσιωπητικά…
Άνθρωποι που δειλιάσατε
να αντικρίσετε στα μάτια
τον Έρωτα,
Δειλοί αναχωρητές,
Θιασώτες της Απώλειας,
θέλω να υμνήσω τις ήττες σας.
"Φοβού τους Δαναούς "
Να τους φοβάσαι
Τους ανθρώπους πυροτεχνήματα
Γι' αυτούς μιλώ με την ουράνια λάμψη
Το νιώθεις πως κατέχουν τη γλώσσα των αγγέλων
Να τους φοβάσαι
Σου υπαγορευουν πάντοτε τις λέξεις σου
πριν μπουν στο ποίημα
Σαν να τις ελευθέρωσαν από τη φυλακή τους
Να τους φοβάσαι
Κρατάνε όσο μια αστραπή
Και ποιος σε σώζει
απ 'το σκοτάδι που θα έρθει.
Να τους φοβάσαι τους Δαναούς
κι ας φέρνουν έρωτες.
--------------------------------------------
Δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε.
Δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε.
Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις;
Γιατί τις ηνώχλησες;
Κώστας Μόντης
Κι αν είναι οι λέξεις αυτές που σ’ ενοχλούν
και σ’ ανταμώνουν κρυφά
στο μισοσκόταδο το χάραμα
σαν στριμώχνονται
κοριτσόπουλα τρυφερά
να βρουν τη θέση τους μες το ποίημα;
Αλιεία
Τα φεγγαροφώτιστα βράδια λοιπόν
αρχίζει η αλιεία των βιβλίων.
Αργά, μεθοδικά, με υπομονή.
Και να ο κόπος μας:
Ποιήματα ολοζώντανα
να σπαρταρούν μπροστά μας.
----------------------------------
Κι οι αγαπημένοι μας νεκροί;
Μάτια καιρό λησμονημένα
χείλη που ο ήχος τους ξεθώριασε
φωνές αγαπημένες της σιωπής.
Κι εμείς;
Vivamus atque amemus.
Και βέβαια θα ζήσουμε
σίγουρα θ' αγαπήσουμε
μα πιο πολύ, θ' αγαπηθούμε.
Ερωτικό
" ...και ξαφνικά εξαφανίζεσαι απ' τη ζωή του άλλου
" ...και ξαφνικά εξαφανίζεσαι απ' ζωή του άλλου
(ή από τη ζωή γενικότερα), σαν τελικό φωνήεν
κεραυνοβολημένο από απόστροφο.
Χάριν ευφωνίας . Χάριν ρυθμού..."
Πάνος Σταθόγιαννης
Μα εγώ στ'αλήθεια αντιστέκομαι
Ήμουν φωνήεν για χατίρι σου
όλο καμπύλες ένα όμικρον
ή μάλλον ένα ανοιχτό ωμέγα.
Εδώ κι εμπρός σύμφωνο επίμονο
ένα 'ρω' να σου θυμίζει
τα θαλασσινά μου κύματα
'νι' να νανουρίσω τον ύπνο σου
και 'σίγμα' να γλιστρήσω στα όνειρά σου
Νόστος Ι
Κίρκη αν με θες να σε μαγέψω,
Καλυψώ να σε κανακέψω,
ή Πηνελόπη να σε περιμένω,
εσύ το ορίζεις , Οδυσσέα μου.
---------------------------------------------------------
Απ’ όλα τ' άστρα συ το λαμπερότερο
Σαπφώ
Αστέρι της Αυγής,
Αυγερινέ μου όμορφε,
όταν εσύ ανατέλλεις,
ξημερώνει στη ζωή μου.
------------------------------------------------------
Αδημοσίευτα ποιήματα
Αθήνα του Απρίλη
Πόλη ξέπλεκη
με λόφους πορφυρούς
Εκεί που το αιώνιο
χαϊδεύει το εφήμερο
Ψίθυροι του χαμομηλιού
Κραυγές της παπαρούνας
οι γητειές του Απρίλη
Σε κάθε της γωνιά
σου τάζει οικειότητα
παλιάς αγαπημένης
η Αθήνα
Φθινόπωρο
Λέξεις αποδημητικές
κουβαλάς στο δισάκι σου
κι η λύπη μου
μικρές σταγόνες βροχής
στο τζάμι
Είναι τέλειο το φθινόπωρο
για αποχωρισμούς
Λες κι η βροχή περιμένει
να μας ξεπλύνει
από κάθε τέλος
Ιαπωνική άνοιξη
Στα χείλη μιας πολύχρωμης Άνοιξης
Έμεινε η γεύση του δάσους
κι η προσδοκία του ήχου
μιας καμπάνας δίχως σήμαντρο.
Τα γιαπωνέζικα πεύκα μας συστήθηκαν
κι εμείς τους απαντήσαμε πως τα ξέρουμε ήδη από παλιά.
Αφού οι πίνακες του Χοκουσάι δένουν τις σκέψεις μας
όπως οι ανθοί της κερασιάς
στην κόκκινη γέφυρα της Τακαγιάμα.
Και τα κορίτσια της Ανατολής
ντυμένα αθωότητα και νοσταλγία
χρωματίζουν τα ροδόδεντρα.
Τα φύλλα του κεδρου νοτισμένα απ' τη βροχή
βαραίνουν τις ώρες
καθώς
ψάχνουμε πηγή να ξαποστάσουμε
πλάι στις αρχαίες σκιές.
Ακολουθούμε τους ήχους του νερού
ανάμεσα στα αιωνόβια δένδρα που μας προσκαλούν.
Την Άνοιξη εδώ δεν χρειάστηκε να τη φτιάξουμε.
Αυτό που χρειάστηκε ήταν
να την πάρουμε για πάντα μαζί μας.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Χρυσάνθη Πολύζου γεννήθηκε στον Πειραιά όπου και φοίτησε στην Ελληνογαλλική Σχολή "Jeanne d' Arc". Σπούδασε φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με κατεύθυνση τις βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές. Ασχολήθηκε αρχικά με τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας και στη συνέχεια με τη διδασκαλία της ελληνικής ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Εμβόλιμον, Οροπέδιο) καθώς και σε ηλεκτρονική μορφή σε σχετικούς ιστότοπους. Έχει μεταφράσει νεοέλληνες ποιητές στην αγγλική γλώσσα και διατηρεί ένα δίγλωσσο ιστολόγιο με ποιήματα από σύγχρονους Έλληνες ποιητές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
