Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Νάγια Κυριαζοπούλου. Η καλεσμένη μου ζει στην Αθήνα και είναι δικηγόρος. Στο παρελθόν παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής με τη Χριστιάννα Λαμπρινίδη και τον Κώστα Παπαγεωργίου. Έχει δημοσιεύσει δυο ποιητικές συλλογές. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες κι έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της λυρικής υπαρξιακής γραφής. Εκφράζεται συχνά σε τόνο εξομολογητικό. Ο λόγος της είναι πολύχρωμος, στιβαρός, συγκινητικός. Την πένα της απασχολούν οι σχέσεις, οι απώλειες, οι προσδοκίες, οι ματαιώσεις κι όλα τ' ανθρώπινα. Θα γνωρίσουμε δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
Αποτυπώματα
Εσύ έφυγες. Το σπίτι έμεινε εκεί.
Αδιάφορο πάνω στα θεμέλιά του
παρέδωσε στους κληρονόμους
ό,τι δεν πήρες μαζί σου.
Ένα πλήθος δακτυλικών αποτυπωμάτων
σε ό,τι νόμιζες δικό σου.
Τα έπιπλα θα γυαλιστούν
ως την ολοκληρωτική σου εξαφάνιση.
Το στρώμα σου ίσως καταλήξει σε άσυλο αστέγων
μαζί με τα σεντόνια που πότισαν τσιγάρο.
Ήταν ξαφνικό.
Μια παρατημένη κούπα στην άκρη του τραπεζιού
Ένα πιάτο στον νεροχύτη
Τα άπλυτα ρούχα σε μια άκρη του διαδρόμου
Και η πετσέτα που σε σκούπισε τελευταία φορά,
πεταμένη στο μπάνιο.
Σε βλέπω
Περίγραμμα αχνό να περιφέρεσαι
ανάμεσα στα αμέτρητα βιβλία που
κατοικούν το σπίτι.
Σε βλέπω
Να τρως στην ξύλινη βαριά τραπεζαρία
Με παρέα
ή χωρίς
Με φασαρία και φωνές
ή συμφιλιωμένος με τη μοναξιά σου.
Δεν αγόρασες ποτέ κρεβάτι.
Κληρονόμησες των γονιών σου.
Φιλοξενήθηκες
από την απουσία των προηγούμενων ενοίκων.
Ό,τι ανήκε στο πριν παρέμεινε
με κομοδίνα εκατέρωθεν.
Μαζί κι εσύ, θεμέλιο άκληρο από πεποίθηση.
Στα συρτάρια έχεις κρατήσει την μητέρα.
Κουτιά με πούδρες
γεμίζουν τον αέρα ρόδινη σκόνη
καθώς τ’ ανοίγω.
Παντού εκείνη.
Η χτένα που βουρτσίζει τα μαλλιά της.
Τα κραγιόν μισάνοιχτα.
Βλέπω τη μορφή της στον καθρέφτη.
Στον τοίχο κορνιζαρισμένη
χαμογελάει στον προηγούμενο αιώνα.
Ανοίγω προσεκτικά την ντουλάπα
να βρω τα ρούχα που φορά.
Το σήμερα τρίζει και συναντώ το βλέμμα της.
Εσύ και η μητέρα.
Όλοι μαζί στον κήπο.
Στον γάμο της αδερφής σου.
Μνήμες χάρτινες ήδη σκορπισμένης στάχτης.
Θα τις βάλω σ’ ένα λεύκωμα
να στο φυλάξουν.
Ένα μικρό χαλί
ζαρωμένο πίσω απ' την πόρτα της εισόδου
φυλάει παπούτσια και
βήματα που δεν έγιναν.
Έξω ένας αέρας θαμπός σέρνει τα πεσμένα φύλλα
Η πρωινή υγρασία γλύφει τη σκόνη από τα δάχτυλά μου.
Εύχομαι να δεις την Άνοιξη σ’ ένα άλλο σπίτι.
(Αδημοσίευτο)
Φεβρουάριος 2022
Οκτώβριος 2023
………………………………………………………………………………………….
Φυλαχτό
Μετά το φιλί σε φύλαξα στο στόμα
Ανάμεσα στις μυστικές μου λέξεις
Πίσω απ’ τα δόντια
Εκεί που σκαλώνουν τα σύννεφα
Κι όλα τα λόγια που δεν λέγονται
Μια μπόρα να ξεσπάει ξαφνικά
«Αφόρετος Χειμώνας», 2019 Μελάνι
………………………………………………………………………………………….
Παράδοση
Τα πέλματά σου γυάλινα
Κοράλλια μείναν στον βυθό
Κι ο φόβος
άγκυρα που μπλέχτηκε στα φύκια
Ύστερα στέγνωσε η θάλασσα
η ρότα μου έγινε έρημος
Κι εγώ
μια άδεια μήτρα
«Αφόρετος Χειμώνας», 2019 Μελάνι
………………………………………………………………………………………….
Φτερουγίσματα
Φτερουγίζω ανάμεσα σε λάμες
Κάθε τόσο σκίζεται κάτι από φτερό
Κατοικώ σ' ένα όνειρο που έγραψες για μένα
περιπλανώμενη σ' έναν απόηχο χωρίς αφή
Η μνήμη διεκδικεί το παρόν της
«Αφόρετος Χειμώνας»,2019 Μελάνι
………………………………………………………………………………………….
Ιστορία
Οι δικές τους φωτογραφίες ανέδιδαν μυρωδιά μανταρινιού και δειλινών
Των άλλων στάχτη και ξημέρωμα
Οι δικές τους καλομαγείρευαν τα φαγητά
Και η αχνιστή αίσθηση μας άνοιγε την όρεξη
Των άλλων ήταν νηστικές
Η όρεξή τους έμενε λειψή για χρόνια
Οι δικές τους σιδέρωναν ακόμα δαντέλες με γαλλική προφορά
Ενώ των άλλων τίναζαν τη ναφθαλίνη
Από ιστορίες εξόριστων ρούχων
Οι δικές τους πληκτρολογούσαν δυνατά το μαύρο πιάνο της οικογένειας
Και σε παρέσυραν σε βήματα χορευτικά και σιδερωμένες παρελάσεις
Των άλλων ήταν θορυβώδεις και τσαλαπατημένες από πορείες
Στις δικές τους κάπνιζαν σταυροπόδι καλογυαλισμένα παπούτσια
Και των άλλων φυλάσσονταν σε τσέπες με καπνό στη θέση των αγαπημένων
Οι δικές τους μπήκαν σε άλμπουμ
Των άλλων στα βιβλία της ιστορίας
«Αφόρετος Χειμώνας», 2019 Μελάνι
……………………………………………………………………………
Έγκλειστη σε μια παρατεταμένη ομορφιά
Ψηλαφώ τα χαρακώματα εσωτερικών εμφυλίων
«Αφόρετος Χειμώνας», 2019 Μελάνι
……………………………………………………………….............
Αξημέρωτη νύχτα
Η νύχτα ανέτειλε χαμηλά και προοιωνιζόταν αξημέρωτη.
Ξεκούμπωσα το στήθος μου για να κυκλοφορεί η αναπνοή.
Έδωσα στους ίσκιους μου να πιουν ελπίζοντας να μου αφήσουν λίγο χώρο.
Ξάπλωσα χωρίς βλέφαρα. Ξεσκέπασα τις φλέβες μου και άρχισα να μετράω το αίμα μου.
Μου φάνηκε αρκετό για άλλη μια αγρύπνια.
Μύριζε ζουμπούλια. Μυρωδιά θλίψης εθιστική.
Πήρα ό,τι άγραφο μου αναλογούσε και το στοίβαξα στο μαξιλάρι μου.
Ξάπλωσα στο κενό και άρχισα να προσεύχομαι για λέξεις.
«Αφόρετος Χειμώνας», 2019 Μελάνι
………………………………………………………………………………………
Χριστούγεννα
Χωρίς χνώτα γέννηση δεν θα τελεσθεί
Και η μέρα θα παραμείνει παρθένος
Οι μάγοι δεν θα πλησιάσουν γιατί
Δώρα δεν εισπράττει η αθωότητα.
«Αφόρετος Χειμώνας» 2019, Μελάνι
………………………………………………………………………………………
Παραμύθι
Από μια χαραμάδα τρύπωσε μια ηλιαχτίδα.
Έκανε πρώτα μια στροφή γύρω από τον εαυτό της
για να ξεμουδιάσει.
Χάιδεψε απαλά τις μικρές σκονίτσες που μαζεύτηκαν
γύρω της χορεύοντας και έκανε μια αργή βόλτα πάνω
από το κοιμισμένο αγόρι.
Άφησε το φόρεμά της να συρθεί πάνω στα μάγουλά του
και φύσηξε ελαφρά πάνω στα κλειστά του βλέφαρα.
«Ξύπνα. Η μέρα έχει ήδη σηκωθεί απ’ το κρεβάτι και δεν
θα σε περιμένει αν αργήσεις.»
«Μμμμ... τι ωραίο φόρεμα. Το χρώμα του είναι γλυκό
και μυρίζει σαν μέλι» είπε το αγόρι.
«Είναι το πρωινό μου φόρεμα» απάντησε η ηλιαχτίδα.
«Μ’ αυτό ξυπνάω τα παιδιά και πρέπει να τους ανοίγω
την όρεξη.»
«Τρώγεσαι;» τη ρώτησε
«Αν καταφέρεις να με αλείψεις στο ψωμί!...»
απάντησε εκείνη γελώντας.
«Νομίζω πως με κοροιδεύεις» είπε, τρίβοντας
τα μάτια του.
«Εξάλλου αν σε φάω ποιος θα με ξυπνάει;»
«Γυάλινες ραφές» 2015, Μελάνι
………………………………………………………………………………………….
Ποιος παντρεύτηκε;
Το νυφικό μου το φόρεσαν όλοι με τη σειρά. Ο μπα-
μπάς, η μαμά, η γιαγιά και οι θείες μου. Όλοι. Και οι
κοντινοί φίλοι, όλοι με τη σειρά. Ήταν πολύ ελαστικό
κι έτσι τους χώρεσε όλους έναν έναν. Δεν ήταν όπως
το είχαν φανταστεί, δεν πήγαινε σε όλους το ίδιο, άλλο
αν αυτό κανείς τους δεν το πρόσεξε – τόσο ευχαριστη-
μένοι. Του μίλαγαν και το έφτυναν μην το βασκάνουν
καρφιτσώνοντας κρυφά και φυλαχτά με τ’ όνομά τους
επάνω μην ξεχάσω. Στην τελετή ήταν όλοι τους εκεί,
σαν γραπωμένοι απ’ την ουρά του νυφικού, πνίγο-
ντας τις ευχές κραυγές κάτω από τα τούλια. Τα ’καναν
γάζες και θηλιές και λιγωμένοι ακόμη από χαρά που
έφευγα απ’ τη μέση, θυμήθηκαν τα άλλα θηλυκά της
οικογένειας.
«Γυάλινες ραφές» 2015, Μελάνι
Βιογραφικό σημείωμα
Η Νάγια Κυριαζοπούλου είναι δικηγόρος και ζει στην Αθήνα. Παρακολούθησε από το 2000 μαθήματα δημιουργικής γραφής με την Χριστιάννα Λαμπρινίδη και από το 2011 με τον Κώστα Παπαγεωργίου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά κι έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες. Έχουν εκδοθεί δύο ποιητικές συλλογές της από τις εκδόσεις Μελάνι. «Γυάλινες Ραφές» 2015, «Αφόρετος Χειμώνας» 2019.
