Σήμερα, στις 15 Αυγούστου έχει γενέθλια η αγαπημένη τραγουδοποιός Νένα Βενετσάνου. Θα ταξιδέψουμε με τρία τραγούδια σε στίχους, μουσική κι ερμηνεία της ίδιας! Θα της ευχηθούμε Χρόνια πολλά κι υπέροχα!
Λιλήθ
Στίχοι: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Μουσική: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Ερμηνεία: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Η σκέψη μου για σένανε
μες τη σκιά ας μένει.
Όμορφο όνομα, Λιλήθ,
γραφή μισοσβησμένη.
Μάτια βαθιά σαν έβενος,
γαλάζιο το κορμί σου.
Ποια χέρια σε καρφώσανε
στη μέση της αβύσσου!
Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές
Ποια τα μάγια θα μας λύσει;
Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.
Ποια το φόβο θα νικήσει;
Παίζεις με φίλτρα μαγικά,
μάγισσα της αβύσσου.
Μένεις μακριά απ’ τη ζεστή
φωτιά του Παραδείσου.
Στα σκοτεινά σε ρίξανε,
μα εσύ γυμνή χορεύεις.
Γέννα ανήκουστη τολμάς
και διχασμούς φυτεύεις.
Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές
Ποια τα μάγια θα μας λύσει;
Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.
Ποια το φόβο θα νικήσει;
Λουλούδι, νυχτολούλουδο,
μελαχρινό μου αηδόνι.
Φτεροκοπάς τον πόνο σου
στο σκοτεινό αλώνι.
Και νιώθω τα σκιρτήματα,
το φτερωτό σημάδι.
Δεν τ’ ονομάζω τίποτα.
Λιλήθ, πυκνό σκοτάδι.
Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές
Ποια τα μάγια θα μας λύσει;
Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.
Ποια το φόβο θα νικήσει;
μες τη σκιά ας μένει.
Όμορφο όνομα, Λιλήθ,
γραφή μισοσβησμένη.
Μάτια βαθιά σαν έβενος,
γαλάζιο το κορμί σου.
Ποια χέρια σε καρφώσανε
στη μέση της αβύσσου!
Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές
Ποια τα μάγια θα μας λύσει;
Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.
Ποια το φόβο θα νικήσει;
Παίζεις με φίλτρα μαγικά,
μάγισσα της αβύσσου.
Μένεις μακριά απ’ τη ζεστή
φωτιά του Παραδείσου.
Στα σκοτεινά σε ρίξανε,
μα εσύ γυμνή χορεύεις.
Γέννα ανήκουστη τολμάς
και διχασμούς φυτεύεις.
Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές
Ποια τα μάγια θα μας λύσει;
Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.
Ποια το φόβο θα νικήσει;
Λουλούδι, νυχτολούλουδο,
μελαχρινό μου αηδόνι.
Φτεροκοπάς τον πόνο σου
στο σκοτεινό αλώνι.
Και νιώθω τα σκιρτήματα,
το φτερωτό σημάδι.
Δεν τ’ ονομάζω τίποτα.
Λιλήθ, πυκνό σκοτάδι.
Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές
Ποια τα μάγια θα μας λύσει;
Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.
Ποια το φόβο θα νικήσει;
Σαν ανοιξιάτικο καράβι
Στίχοι: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Μουσική: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Ερμηνεία: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Σαν ανοιξιάτικο καράβι, όλο πανιά χρωματιστά
Όσα η ζωή σου έχει βάρη, τα 'ριξες μέσα στα νερά
Το άχρηστο ρούχο σου βυθίζεις στη ρότα σου την ξωτικιά
Τον μυστικό αγώνα αρχίζεις, κείνον που η θάλασσα ζητά
Βλέπεις το γυάλισμα του απείρου στο σώμα σου ν’ αντανακλά
Κι είσαι το μέτρο ενός ονείρου αυτού που η ζωή χρωστά
Ξέφρενο, ανόθευτο μεθύσι, σώμα απαλό και φωτεινό
Αστείρευτη, αρχαία βρύση, άσπρο στεφάνι μυθικό
Σαν μια φωτιά μέσα στο χιόνι που μας καλεί από μακριά
Είσαι ένα φως που ελευθερώνει αυτούς που τρέμουν τα στοιχειά
Στην πλώρη όρθιο το κορμί σου, το στόμα σου υγρός χρησμός
Άπλετη ακούγεται η φωνή σου για σένα δε μετρά ο καιρός
Όσα η ζωή σου έχει βάρη, τα 'ριξες μέσα στα νερά
Το άχρηστο ρούχο σου βυθίζεις στη ρότα σου την ξωτικιά
Τον μυστικό αγώνα αρχίζεις, κείνον που η θάλασσα ζητά
Βλέπεις το γυάλισμα του απείρου στο σώμα σου ν’ αντανακλά
Κι είσαι το μέτρο ενός ονείρου αυτού που η ζωή χρωστά
Ξέφρενο, ανόθευτο μεθύσι, σώμα απαλό και φωτεινό
Αστείρευτη, αρχαία βρύση, άσπρο στεφάνι μυθικό
Σαν μια φωτιά μέσα στο χιόνι που μας καλεί από μακριά
Είσαι ένα φως που ελευθερώνει αυτούς που τρέμουν τα στοιχειά
Στην πλώρη όρθιο το κορμί σου, το στόμα σου υγρός χρησμός
Άπλετη ακούγεται η φωνή σου για σένα δε μετρά ο καιρός
Εύα
Στίχοι: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Μουσική: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Ερμηνεία: ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Με λένε Εύα αμαρτωλή
στοιχειό του παραδείσου,
γυναίκα ξωτικό.
Με λένε Εύα κι αγρυπνώ
στα χείλη της αβύσσου
κι εσένα αναζητώ.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
Ανάγλυφη στα μάτια μου
κρατάω την εικόνα στο φως του φεγγαριού
και γρήγορη σαν αστραπή
μου πάγωσε τα λόγια μια λάμα ξυραφιού.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
Εσύ από την άβυσσο
μαζί με την Πανδώρα κοιτάτε τη ζωή
κι εγώ απ’ τον παράδεισο
οι τρεις μαζί κρατάμε του κόσμου το κλειδί.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
στοιχειό του παραδείσου,
γυναίκα ξωτικό.
Με λένε Εύα κι αγρυπνώ
στα χείλη της αβύσσου
κι εσένα αναζητώ.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
Ανάγλυφη στα μάτια μου
κρατάω την εικόνα στο φως του φεγγαριού
και γρήγορη σαν αστραπή
μου πάγωσε τα λόγια μια λάμα ξυραφιού.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
Εσύ από την άβυσσο
μαζί με την Πανδώρα κοιτάτε τη ζωή
κι εγώ απ’ τον παράδεισο
οι τρεις μαζί κρατάμε του κόσμου το κλειδί.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
