Πέντε τραγούδια σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα `ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Περπάτησα για χάρη σου
του φεγγαριού το δρόμο.
Κατέβηκα ως τον Άδη σου
κοντά σου να ’μαι μόνο.

Πολλές φορές σε μίσησα
που σ’ αγαπούσα τόσο.
Όσες φορές σε ζήτησα
μ’ έκανες να ματώσω.

Σπατάλησα για χάρη σου
τ’ αδέσποτά μου χρόνια.
Ζωή είπα το σκοτάδι σου
και το ’ντυσα με λόγια.

Πολλές φορές σε μίσησα
που σ’ αγαπούσα τόσο.
Όσες φορές σε ζήτησα
μ’ έκανες να ματώσω.

Δυο μέρες μόνο
Να σε κρατάω αγκαλιά
Δυο μέρες μόνο
Να σ’ έχω δίπλα μου ξανά
Για λίγο μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Σ’ ένα ταξίδι αστραπή
Να ξεδιπλώνω
Να παίρνει ανάσα η ζωή
Για λίγο μόνο.

Για τόσο μόνο
Φως να γεμίζουν οι στιγμές
Να λάμπουν μες στο χρόνο
Όλο το σώμα μου να ζει
Για σένα μόνο
Δυο μέρες μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Να συνηθίζει το κορμί
Και εγώ να λιώνω
Έπειτα μόνο τη φωνή σου
Ν’ ανταμώνω.

Δυο μέρες μόνο
Όσο μια βόλτα διαρκεί
Για τόσο μόνο
Όλη η ζωή μου
Αυτή η στιγμή
Δυο μέρες μόνο.

Μια νύχτα έφτιαξα για σένα
μ`αστέρια κι όνειρα ακριβά,
μια θάλασσα έφερα απ`τα ξένα
ποτέ μη φύγεις μακριά.

Ποιος απόψε έχει φέρει
το φεγγάρι ως εδώ,
ποιος τη νύχτα έχει κλέψει,
εγώ για σένα, εγώ.

Του χρόνου ημέρεψα το βλέμμα,
του ανέμου μίλησα κρυφά,
τις νύχτες μου έταξα για σένα
ποτέ μη φύγεις μακριά.

Τα μάτια του κλείνει
και μπρος του περνά
στρατός νικημένος τα χρόνια.
Τις μάχες του στήνει
στο νου του ξανά
καπνός και αιχμάλωτα πιόνια.

Τα μάτια του κλείνει
κι αυτό που ζητά
να τ’ άλλαζε όλα ένα θαύμα.
Αλλιώς τη ζωή του
να ζούσε ξανά
να γιάτρευε το άδηλο τραύμα.

Περνούσαν οι μέρες
ποτάμι βαθύ
κι αργούσε το θαύμα να φτάσει.
Και μες στα νερά του
μια άλλη ζωή
γλιστρούσε προτού
την προφτάσει.

Τα μάτια του κλείνει
και πίσω γυρνά
στη σκάλα ο πατέρας του στέκει.
Του λείπει κουράγιο
να φύγει μακριά
μακριά του να αφήσει
τα `'πρέπει''.

Τα μάτια του κλείνει
κι αυτό που ζητά
να τ’ άλλαζε όλα ένα θαύμα.
Αλλιώς τη ζωή του
να ζούσε ξανά
να γιάτρευε το άδηλο τραύμα.