Πέντε τραγούδια του Μίμη Κατριβάνου

Είχα μάτια δει πολλά,
ένοχα και ντροπαλά
μάτια που δε με ρωτήσανε,
αν τρελά με κατακτήσανε.

Μ’ έκαψε όμως μια φωτιά
από πράσινη ματιά
που το ξέρω θα με καίει
ως τα γηρατειά.

Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες
με έχουνε κάνει τρελό.
Καρδιά μου να ξέρεις τα μάτια που είδες
πως δε θα σου βγουν σε καλό.

Φοβάμαι ακόμα και να τους το πω
γιατί έχουν το χρώμα το πρασινωπό.
Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες
με μάθανε πως ν’ αγαπώ.

Μάτια πράσινα γλυκά,
μάτια μελαγχολικά
που στο βλέμμα σας ζαλίζομαι
και πονώ και βασανίζομαι.

Σας ζηλεύω τρομερά,
σας λατρεύω τρυφερά
μάτια πράσινα με καίνε
πρώτη μου φορά.

Μια μέρα τον αρνήθηκε η τρελή
για να 'βρει της γυναίκας το μεθύσι
πουλάει κι αγοράζει το φιλί
χωρίς αγάπη εζήτησε να ζήσει
Ελεύθερη τη σέρνουν οι καημοί
σαν πεταλούδα τώρα δω και κει πετάει
μ’ αυτός δεν τη ξεχνάει ούτε στιγμή
κι η πονεμένη του καρδιά της τραγουδάει

Αν ξαναγύριζες στην αγκαλιά μου
άλλη ζωή θα ξαναρχίζαμε μαζί
θα ξαναμέθαγες με τα φιλιά μου
και θα ξανάρχιζε ο έρωτας να ζει
Μόνο για σένανε θα ξαναζούσα
μ’ αγάπη τη καρδιά μου θα πλημμύριζες
και δυο φορές τρελά θα σ’ αγαπούσα
αν ξαναγύριζες

Περνούν τα χρόνια γρήγορα περνούν
περνούν οι ομορφιές όταν πουλιώνται
στερεύουνε τα χείλη που κερνούν
κι οι πουλημένοι έρωτες ξεχνιώνται
κανένας δε γυρεύει τα φιλιά
τα χάδια της κανένας τώρα δε ζητάει
θυμάται την αγάπη τη παλιά
κι απ’ όλους πια λησμονημένη τραγουδάει

Πουλιά και λούλουδα κι ανθρώπινες καρδιές
όλα μαράθηκαν αγάπη μου απόψε
έμπα στον κήπο με τις χίλιες ευωδιές
και το πιο κόκκινο τριαντάφυλλό του κόψε

Να το καρφώσω στα σγουρά σου τα μαλλιά
που της νυχτιάς έχουν αγάπη μου το χρώμα
να σε φιλήσω και να πούνε τα πουλιά
πως κάποιος φίλησε την άνοιξη στο στόμα

Πουλιά και λούλουδα κι ανθρώπινες καρδιές
όλα μαράθηκαν αγάπη μου απόψε
έμπα στον κήπο με τις χίλιες ευωδιές
και το πιο κόκκινο τριαντάφυλλό του κόψε

Κι αν το λουλούδι που ζητάς στον κήπο αυτό
δεν θα μπορέσει τώρα ο κήπος να σ'το δώσει
σχίσε βαθιά τη μεταξένια μου καρδιά
να σ' αγκαλιάσει και φιλάκια να σου δώσει

Δυο μαύρα μάτια τον κοιτάξανε
κι αυτός ο δύστυχος επίστεψε σ' αυτά
για πάντα αγάπη του ετάξανε
ήταν δυο μάτια πλάνα και ονειρευτά

Όμως τα μάτια που ορκισθήκανε
κάθε παλιό τους αρνηθήκανε
και κάποιο δείλι, λένε τα χείλη
μ' ένα παράπονο πικρό

Μαύρα είν' τα μάτια π' αγαπώ
δεν το κρύβω σ' όλους θα το πω
μα τι κρίμα να 'ναι η κάθε τους ματιά
όλο ειρωνεία, πόθο και ψευτιά

Μη γελαστείτε σαν αθώα σας κοιτάνε
μην τα πιστέψετε γιατί δεν αγαπάνε
τα μαύρα μάτια μόνο έρωτα γυρεύουνε
τα μαύρα μάτια μόνο κοροϊδεύουνε

Τα μαύρα μάτια που αγάπησε
δεν τα ξεχνάει και γι' αυτά πάντα πονά
τι κι αν εκείνη τον παράτησε
ούτε στιγμή μες τη ζωή δεν την ξεχνά

Με βουρκωμένα πάντα βλέμματα
θυμάται τα δικά της ψέματα
και πονεμένος, λησμονημένος
μονάχος πάλι τραγουδά

Ζούσα στην μοναξιά μου, μέσα στην συννεφιά,
διψούσε η καρδιά μου για λίγη συντροφιά
κι ήρθες εσύ, κι οι λύπες σβήσαν ένα πρωί
και με τα λόγια που είπες μου ομόρφυνε η ζωή.

Ήταν γραμμένο, στη ζωή, να σε γνωρίσω,
ήταν γραμμένο, φλογερά, να σ’ αγαπήσω,
να πλέξω όνειρα για σένα, μαγικά
κι απ’ τα φιλιά σου, να μεθύσω, τα γλυκά.

Ήταν γραμμένο, σαν τον ήλιο, να φωτίσεις
το μονοπάτι της ζωής μου, το θολό,
με τα παιχνίδια των ματιών σου να με πείσεις,
μέσα στον κήπο της αγάπης σου, να μπω.