Τρία τραγούδια για καρχαρίες

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Το ζωάκι της μικρούλας της Μαρίας
είναι ένας ασπροδόντης καρχαρίας
που τα κύματα της θάλασσας διασχίζει
και ανέμελα ξαπλώνει και σφυρίζει

Το ζωάκι της μικρούλας της Μαρίας
είναι ένας παιχνιδιάρης καρχαρίας
με ναυάγια στο βυθό διασκεδάζει
και για πλάκα τα υποβρύχια τρομάζει

Η Μαρία το αγαπάει και το φροντίζει
και το δέρμα του με λάδι το γυαλίζει
το μαθαίνει τα σαγόνια του να κλείνει
και τα δόντια του να πλένει με χλωρίνη

Το ζωάκι της μικρούλας της Μαρίας
είναι ένας γλυκατζούρης καρχαρίας
τα παγόβουνα στην πλάτη κουβαλάει
και τα ψάρια με γρανίτες τα κερνάει

Το ζωάκι της μικρούλας της Μαρίας
είναι ένας χορτοφάγος καρχαρίας
τρώει μονάχα σπανακόπιτες με φύκια
και καρπούζια που πετάνε απ'τα καϊκια

Κάθε τόσο το απόγευμα η Μαρία
ανταμώνει το μικρό της καρχαρία
το λουράκι στο πτερύγιο του περνάει
και για βόλτα στον ωκεανό τον πάει

Να..α..α..α...

Το ζωάκι της μικρούλας της Μαρίας
είναι ένας λατρεμένος καρχαρίας
κι η Μαρία είναι ένα φαλαινάκι
τ’ αγκαλιάζει και του δίνει ένα φιλάκι

Φτωχά ψαράκια θα βογγάν
Στα δόντια του τα μυτερά
Κι αν τους σκοτώνει τη χαρά
Δεν τρέχει μία κι ούτε καν.

Τους παίρνει σπίτια και δουλειά
Να ζουν μονάχα οι δυνατοί
Της φύσης νόμοι είν’ αυτοί
Και όλο σφίγγει τη θηλιά.

Ο τύπος μέγας και τρανός
Μεσσία θέλει να τον λεν
Κι ας σ'έχει φτάσει στο μηδέν
Και γίναν τα λεφτά καπνός.

Ό,τι κι αν γίνει ζαμανφού
Χτυπάς την πόρτα του κουφού
Αν ψάχνεις σωτηρία
Στο στόμα καρχαρία.