Τρία ντουέτα του Κώστα Χατζή

Αν τραγουδούσαν τα τραγούδια
θα λέγαν το δικό σου,
άρωμα αν παίρναν τα λουλούδια,
θα παίρναν το δικό σου,
χάδι αν ζητούσανε τα χάδια
θα παίρναν το δικό σου,
φως αν ζητούσαν τα σκοτάδια
θα παίρναν το δικό σου.

Κι απόψε που δεν ξημερώνει
θα σου το πω το μυστικό μου,
πόνο αν ζητούσανε οι πόνοι
θα παίρναν το δικό μου.

Αν θέλαν της στοργής το χέρι
θα παίρναν το δικό σου,
και της αγάπης το λημέρι
θα παίρναν το δικό σου,
γέλιο αν ζητούσαν οι ανθρώποι
θα παίρναν το δικό σου,
κουράγιο αν ζήταγαν οι κόποι
θα παίρναν το δικό σου,

Μα απόψε που δεν ξημερώνει
θα σου το πω το μυστικό μου,
πόνο αν ζητούσανε οι πόνοι
θα παίρναν το δικό μου.

Κι απόψε που δεν ξημερώνει
θα σου το πω το μυστικό μου,
πόνο αν ζητούσανε οι πόνοι
θα παίρναν το δικό μου.

Για μένα ακόμα η φλόγα καίει
Ό,τι κι αν γίνει θα σ’ αγαπώ
Μη με ρωτήσεις λοιπόν ποιος φταίει
Όποιος κι αν φταίει θα πω εγώ

Αντίο λοιπόν αντίο
Το χάνω κι αυτό το πλοίο
Και κάνει Θεέ μου ένα κρύο
Σαν γίνονται ένας οι δύο
αντίο λοιπόν αντίο
Το χάνω κι αυτό το πλοίο
Και κάνει Θεέ μου ένα κρύο
Σαν γίνονται ένας οι δύο

Ό,τι κι αν γίνει θα 'μαι κοντά σου
Θα ικετεύω τον ουρανό
Να μην πληρώσεις τα σφάλματά σου
Να τα πληρώσω όλα εγώ
Αντίο...

Μου τα πετάξανε, που λες,
τα τσαμασίδια στις αυλές
και μ’ έκαναν ρεζίλι.
Μα δόξα να ’χει ο Θεός
και ας γκρινιάζει ο φτωχός,
να που υπάρχουνε κι οι φίλοι:

Ο αρκαντάσης ο Μεμάς
που πάντα νοιάζεται για μας
και αγαπάει τη φτώχια,
έτρεξε, βρήκε μια σπηλιά,
μου τρύπωσε τη φαμελιά
πριν πιάσουν πρωτοβρόχια.

Τώρα να βρέχει, να βροντά
αστροπελέκια να πετά
να ρίχνει καλαπόδια.
Μα κι ο Χριστός μας, βρε παιδιά
γεννήθηκε σε μια σπηλιά
κι είχε παρέα του τα βόδια.