Πέντε τραγούδια του Γιώργου Μουζάκη (β)

Από χθες μέχρι σήμερα όλα έχουν αλλάξει
και πικρό πια το δάκρυ μας στην ψυχή έχει στάξει,
μπήκε ο ήλιος στα σύννεφα και τα τζάμια η βροχή,
τα χτυπάει αδιάκοπα αφού λείπεις εσύ.

Ελπίδες και όνειρα, όλα ήταν εφήμερα,
σκορπιστήκαν στον άνεμο από χθες μέχρι σήμερα.

Από χθες μέχρι σήμερα δεν εφώτισε μέρα
και δεν βρέθηκε άνθρωπος να μου πει καλημέρα,
μες στους δρόμους τους έρημους ο καημός μ’ οδηγεί
αφού όλα χαθήκανε, αφού λείπεις εσύ.

Ελπίδες και όνειρα, όλα ήταν εφήμερα,
σκορπιστήκαν στον άνεμο από χθες μέχρι σήμερα.

Την αγάπη μου γυρεύω, γυρεύω, γυρεύω να βρω ξανά
μες τα στενά, τα δειλινά
που να είναι ποιος να ξέρει, ποιος ξέρει, ποιος ξέρει παντού ρωτώ
και τον ουρανό, το γαλανό

Κάθε βράδυ τριγυρίζω, γυρίζω, γυρίζω μες τα στενά
με παράπονο σφυρίζω, σφυρίζω, σφυρίζω τα δειλινά
με παράπονο σφυρίζω, σφυρίζω, σφυρίζω τα δειλινά
κάθε βράδυ τριγυρίζω, γυρίζω, γυρίζω μες τα στενά

Το μικρό χλωμό φεγγάρι, φεγγάρι, φεγγάρι από ψηλά
δειλά, δειλά μου χαμογελά
και με μια χρυσή αχτίδα μου λέει την είδα καθώς γυρνώ
απ' τον ουρανό, το γαλανό

Κι έπαψα να τριγυρίζω, γυρίζω, γυρίζω μες τα στενά
και χαρούμενα σφυρίζω, σφυρίζω, σφυρίζω τα δειλινά
και χαρούμενα σφυρίζω, σφυρίζω, σφυρίζω τα δειλινά
κι έπαψα να τριγυρίζω, γυρίζω, γυρίζω μες τα στενά

Έχεις φωτιά στο αίμα τον έρωτα στο βλέμμα
και χρόνια τώρα εγώ σε κυνηγώ σαν κολασμένος
η σκέψη μου η τρελή η αμαρτωλή σε προσκαλεί

Και παίρνω την κιθάρα και παίζω με λαχτάρα
αγάπη μου κακιά που `σαι γλυκιά σαν αμαρτία
ο πόνος μου θα βγει με μια κραυγή με μια κραυγή

Έλα έλα έλα έλα έλα Μανουέλα
είναι αυτό που νιώθω τρέλα έλα Μανουέλα
θ’ απλώσω τα δυο χέρια να σβήσω όλα τ’ αστέρια

Έλα έλα έλα έλα έλα Μανουέλα
είναι αυτό που νιώθω τρέλα έλα έλα έλα έλα Μανουέλα

Σ’ ένα ξωκλήσι μακρινό ένα θλιμμένο δειλινό
κάποια κοπέλα με το βλέμμα σκοτεινό
παρακαλεί γονατιστή μπρος την καντήλα τη σβηστή
κι έχει η εικόνα από το δάκρυ ποτιστεί

Γλυκιά Μαντόνα
άκου και μένα
φεύγει στα ξένα
εκείνος παντοτινά

Να τον προσμένω
δώσ’ μου κουράγιο
και στο μουράγιο
φέρ’ τον Μαντόνα ξανά

Κι αυτός μακριά στην ξενητιά με καρφωμένη τη ματιά
πέρα απ’ τη θάλασσα π’ ανοίγεται πλατιά
περνώντας τους ωκεανούς κοντά σε κείνη πλέει ο νους
και λέει κοιτώντας τους; γαλάζιους ουρανούς

Γλυκιά Μαντόνα
άκου και μένα
που `μαι τα ξένα
και η ψυχή μου πονά

Θέλω ν’ αγγίξω
να μην λυγίσω
και να γυρίσω
στην αγκαλιά της ξανά

Πέρασαν δύσκολοι καιροί και κάποια μέρα τυχερή
μπρος την εικόνα καίει ολόλευκο κερί
Γύρισ’ αυτός με το καλό ξαναγελάμε στον γιαλό
και λεν οι δυο τους με το βλέμμα τους θολό

Γλυκιά Μαντόνα
αγαπημένη
ευτυχισμένοι
στέκουμε οι δυο μας ξανά

Σ’ ευχαριστούμε
και σου ζητούμε
μαζί να ζούμε
Μαντόνα παντοτινά

Το πλοίο που σαλπάρει,
μακριά μου θα σε πάρει
κι θα μου λεν για σε
οι άσπροι γλάροι.

Κι εγώ απ’ τ’ ακρογιάλι,
με το μαντίλι πάλι,
σ’ αποχαιρετώ,
μια κι είν’ γραφτό.

Αντίο
κι εκεί που πας στα ξένα
θυμήσου με και μένα,
που θα σε καρτερώ.

Ποιος ξέρει
της θάλασσας τ’ αγέρι
που τάχα θα σε φέρει
και ποιον θα βρεις καιρό

Οι μέρες χωρίς τελειωμό
μακριά σου θα 'ναι
και θα 'χω μονάχο καημό
τον γυρισμό.

Αντίο
κι εκεί που πας στα ξένα
θυμήσου με και μένα,
που θα σε καρτερώ,
που θα σε καρτερώ.