Πέντε τραγούδια του Παύλου Παυλίδη

Όσο έκανα πως δεν το βλέπω
φωσφόριζε και εμφανιζόταν
όσο πλησίαζα κοντά του
το φάντασμα απομακρυνόταν

Θα περιμένω λίγο ακόμη
ο αέρας παίζει με τις στάχτες
μεγάλοι σιωπηλοί μου δρόμοι
αμίλητοί μου καταρράκτες

Αυτό το δρόμο με ένα φίλο
τον ζωγραφίζαμε επί χρόνια
πάντοτε ανάβαμε έναν ήλιο
προτού ξαπλώσουμε στα χιόνια

Ρωτούσε τι σημαίνει ήττα
ρωτούσα τι σημαίνει νίκη
έλεγε όλα είναι δικά μας
μα τίποτα δε μας ανήκει

Θα περιμένω λίγο ακόμη
ο αέρας παίζει με τις στάχτες
μεγάλοι σιωπηλοί μου δρόμοι
αμίλητοί μου καταρράκτες

Την πρώτη φορά ήταν σαν να 'χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου.
Κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου.

Χορεύοντας μου 'δειξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος.
Ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί.
Ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος.

Από τότε περάσανε χρόνια κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη.
Λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά,
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγγνώμη.

Το μόνο που θα 'θελα αν κάποτε σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στη λευκή καταιγίδα.

Θα 'ρθει μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά

Και θα ξυπνήσω απ’ το βαθύ, απ’ το μεγάλο λήθαργο
που με κρατάει μακριά σου παγωμένο και βουβό
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω

Κάτω απ’ του χρόνου τις σκουριές βρήκαν τα μονοπάτια σου
μα το χρυσάφι τα παιδιά το 'χουνε κρύψει από καιρό
σε μια θαλασσινή σπηλιά σ’ ένα απότομο γκρεμό

Θα 'ρθει μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι ο καπνός από ένα τρένο που σφυρίζει μακριά

Σβήνω απ’ την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε.
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους
λένε πως σ’ έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι, μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...

Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν.
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...

Η ομορφιά σου είναι μια ζωγραφιά
που μου ’χει χαρίσει ο ουρανός
στην αγκαλιά μου κοιμάσαι γλυκά
και μένω άφωνος

Μες στο όνειρό σου καλπάζει μακριά
ένα άγριο άλογο
να στρέψω το βλέμμα μου κάπου μακριά σου
μοιάζει παράλογο

Ο έρωτας, ο έρωτας
αυτός είναι ο αίτιος
που ξενυχτάμε πλέοντας
στο χάος και στο έρεβος

Η ομορφιά σου είναι μια ζωγραφιά
που είχα κρύψει μικρός
σε κάποιο σπίτι που έμενε μόνος του
χρόνια ο διάβολος

Μες στο όνειρό σου καλπάζει μακριά
ένα άγριο άλογο
θέλω να μείνω για πάντα κοντά σου
τόσο παράλογο

Ο έρωτας - ο έρωτας
αυτός είναι ο αίτιος
το δάκρυ του παράφρονος
το γαρ πολύν του έρωτος