Οχτώ τραγούδια για το ψωμί

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι
δώσε του ληστή να πιει

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι
δώσε του Χριστού να πιει

Δώσε μάνα του διαβάτη
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει
δώσ’ του αγάπη μου να πιει

Τον πρώτο χρόνο φάμπρικα
τον άλλον στα ψυγεία
χωρίς να θέλω βρέθηκα
μες στα μηχανουργεία

Μα το ψωμί μου είναι γλυκό
και το κρασί ζαλίζει
τώρα που έ τώρα που έμαθα κι εγώ
η ρόδα πως γυρίζει

Την πρώτη μέρα γέλασες
την άλλη μου μιλούσες
χωρίς να ξέρω έπαιρνα
το δρόμο που γυρνούσες

Το ψωμί του δείπνου μαύρο και πικρό
σκούριασε στην πόρτα το κλειδί νεκρό
το θολό ποτάμι, τ’ άσπρο πέλαγο
ήλιο και φεγγάρι θάνατο άδικο
ήλιο και φεγγάρι για τους ζωντανούς
στάρι να χορτάσει τους πεντάρφανους

Ποιος κρατά στο χέρι δαμασκί σπαθί
τονε παίρνουνέ το, πάει να σταυρωθεί
και ο Κάτω Κόσμος λάσπη και νερά
για το γυρισμό δεν έχει γέφυρα
για το γυρισμό φοράω τα μαύρα μου
με φωτιά σημάδεψα τα χνάρια μου

Φύλλα πικροδάφνη και βαρύ πιοτό
έπεσε το βράδυ τ’ αξημέρωτο
έπεσε το βράδυ στον πλατύ γιαλό
παίζουνε Βοριάδες τον πλαγίαυλο
παίζουνε Βοριάδες με τον ύπνο μου
μοιάζουν "η ταμένη πήγε του χαμού"

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ’ αυτήν μέρα νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες "μα τι τρέχει;"
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ’ το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.

Πάνω στο τραπέζι της ζωής το ψωμί
πάνω στο τραπέζι της ζωής το κρασί.

Να πιω και να μεθύσω,
η ψυχή μου να ματώσει
και στη φωτιά να ρίξω
όσα μ’ έχουνε προδώσει.

Πάνω στο τραπέζι της ζωής το ψωμί
πάνω στο τραπέζι της ζωής το κρασί.

Την ξύλινη ασπίδα που μου χρέωσες μικρό
ήρθαν οι μέρες κι ο καιρός, πίσω να σ'τη γυρίσω,
τις νίκες δε με άφησες ποτέ να τις χαρώ
τη συντριβή μου δε σου τη χαρίζω.

Με όρκους και ενθύμια ζητάς αθανασία
και τους εχθρούς σου κυνηγάς μακριά απ’ τον καθρέφτη,
μα δεν το λέν’ αυτό ζωή, ούτε κι ευθανασία
στου πατρικού μου την αυλή να μπαίνω σαν τον κλέφτη.

Από αγάπη εφιάλτης κι από μάνα μητριά,
εδώ στα σύνορα της στάχτης για τελευταία φορά.

Στείλε με να σου φέρω απ’ το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ...
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω.

Μόνη σου το αποφάσισες να γίνω ενικός
και πως στην αγκαλιά σου θα χωράν’ μόνο οι καπάτσοι,
μα πριν η απελπισία μου να γίνει πανικός
μισή ζωή σου χάρισα, νομίζω είμαστε πάτσι.

Στείλε με να σου φέρω απ’ το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ...
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω.

Στείλε με να σου φέρω απ’ το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ...
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω.

Δεν έχεις χρόνο, δεν ζητάω,
μισή Τετάρτη, ένα σεντόνι,
φιλί αφήνεις στο λαιμό μου
και ένα σημάδι που πληγώνει.

Δεν λες κουβέντα, δεν μιλάω
μα το τηλέφωνο επιμένει
έχεις αργήσει, που γυρίζεις
στο σπίτι αυτός σε περιμένει.

Θα το θυμάμαι αυτό το σώμα
που ήταν στα χέρια μου ψωμί,
θα σε θυμάμαι όταν διψάω
κι όταν πεινάω σε άλλο κορμί.

Μου είπες αντίο, δεν αντέχεις
σιωπή εγώ, την πόρτα κλείνω,
μαζί σου φεύγει ο έρωτάς μας
μα ούτε κι εγώ μπορώ να μείνω.

Θα το θυμάμαι αυτό το σώμα
που ήταν στα χέρια μου ψωμί,
θα σε θυμάμαι όταν διψάω
κι όταν πεινάω σε άλλο κορμί.

Έπεσε χάμω – χάμω το ψωμί
Κι έσκυψα να το – να το πιάσω
Το φύσηξα, το φίλησα
Και το 'βαλα στο στόμα
Στα χείλη μου σαν το 'φερα
Μοσχοβολούσε ακόμα

Έπεσε χάμω – χάμω το ψωμί
Φούρναρη μη λυ – μη λυπάσαι
Πάρε το τραγουδάκι μου
Μ’ αυτό να σε πληρώσω
Χέρι που μου 'δωσε ψωμί
Ποτέ δε θα δαγκώσω