Πέντε τραγούδια του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου

Κανείς δε θα μπορέσει μου 'χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω μου 'χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να! περπατώ μες στον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Χαρά σ’ αυτόν που τώρα σ’ αγαπά
χαράζει και σ’ αγγίζει στα μαλλιά
Κι όμως να! περπατώ μες στον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δε θα μπορέσει μου 'χες πει
ποτέ να μ’ αγαπήσει όπως εσύ

Σ’ αγαπώ με το σώμα δίχως νου,
με το μπλε και το μαύρο τ’ ουρανού.
Σ’ αγαπώ με τον τρόμο του κενού.
Σ’ αγαπώ...

Σ’ αγαπώ σαν κορίτσι, τρυφερά,
σαν να ήταν η πρώτη μου φορά.
Σ’ αγαπώ θυμωμένα και σκληρά,
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ...
σ’ αγαπώ κι ας το ξέρω
πως δε θα μου βγει σε καλό!

Και φοβάμαι,
τις βραδιές που δεν κοιμάμαι,
πως μια μέρα,
ίσως να μη σε θυμάμαι.

Σ’ αγαπώ με τον τρόπο που μπορώ,
με τη δίψα που πίνω το νερό.
Σ’ αγαπώ μ’ ότι έχω και φορώ.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ...
Σ’ αγαπώ κι ας το ξέρω
πως δε θα μου βγει σε καλό!

Και φοβάμαι,
τις βραδιές που δεν κοιμάμαι,
πως μια μέρα,
ίσως να μη σε θυμάμαι.

Και φοβάμαι,
όταν δίπλα μου κοιμάσαι,
πως μια μέρα,
ίσως να μη με θυμάσαι.

Σ’ αγαπώ με το σώμα δίχως νου,
με το μπλε και το μαύρο τ’ ουρανού.
Σ’ αγαπώ με τον τρόμο του κενού.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ...
Σ’ αγαπώ κι ας το ξέρω
πως δε θα μου βγει σε καλό!

Το είδα στα σύννεφα που κυνηγούσε ένα αστέρι
το είδα να στέλνει στη γη ματωμένο μαχαίρι
Το κόκκινο φεγγάρι, το κόκκινο φεγγάρι
στη θάλασσα πνίγει τον ίσκιο του το καλοκαίρι

Στο κόκκινο φεγγάρι, λιβάνι και θυμάρι, και γι’αυτόν που αγαπώ

Το είδα να πλέκει στον έρωτα μαύρο στεφάνι
το είδα να ράβει του γάμου μας άσπρο φουστάνι
Το κόκκινο φεγγάρι, το κόκκινο φεγγάρι
στη θάλασσα σκύβει να δει και τον ίσκιο του χάνει

Στο κόκκινο φεγγάρι, λιβάνι και θυμάρι, και γι’αυτόν που αγαπώ

Να 'μουν χαρά να μοιραστώ
και λύπη να σκορπίσω
κι ένα βουνό ψηλό βουνό
τον ουρανό ν’ αγγίξω

Να 'μουν αλλού να 'μουν αλλιώς
να 'ξερα τι γυρεύω
και σαν τραγούδι σιγανό
στα χείλη σου ν’ ανέβω

Να 'χα δυο ζωές
από την αρχή να ξαναρχίσω
αχ καημέ
κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω

Να 'χα δυο ζωές
όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
αχ καημέ
κι από την αρχή να ξαναρχίσω

Να 'μουν εσύ να 'σουν εγώ
να 'ξερα τι γυρεύω
και σαν τραγούδι σιγανό
στα χείλη σου ν’ ανέβω

Να 'χα δυο ζωές...

Του έρωτά μου τα πράσινα φύλλα
τη γυμνή ομορφιά σου αγκαλιάζουν.
Κύλ’ αγάπη μου, μάτια μου, κύλα
όπου οι δρόμοι της νύχτας σε βγάζουν.

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ και σε θέλω
δίχως μέτρο και δίχως πυξίδα.
Στο δικό σου το βλέμμα ανατέλλω.
Το κορμί σου η δική μου πατρίδα.

Πόσα χρόνια σε περίμενα, πόσα
να 'ρθεις, πάλι, τον κόσμο ν’αλλάξεις.
Της καρδιάς να μου μάθεις τη γλώσσα
και τον ήλιο βαθιά να μου στάξεις!