Πέντε τραγούδια του Θάνου Ανεστόπουλου

Ξανάρθαν τα σύννεφα
μεγάλα σαν κύματα,
τα βράδια που κλάψαμε,
τις μνήμες που χάσαμε.

Τα όνειρα χάθηκαν,
τα μάτια σαν έκλεισαν,
το μέλλον προσπέρασαν,
τα λάθη μας έλαμψαν.

Και συ να λες πως δεν πειράζει,
θα ξανάρθουν οι πιο καλές μας οι στιγμές,
το φως θα αδράξουν.

Και συ να λες πως θα ξανάρθουν.

Μας έλειψε η εικόνα σου,
το πρώτο το γέλιο σου.
Θυμάμαι πως έφυγες,
σαν άστρο που κάηκε.

Τα όνειρα χάθηκαν,
τα μάτια σαν έκλεισαν,
το μέλλον προσπέρασαν,
τα λάθη μας έλαμψαν.

Και συ να λες δεν είναι αργά
για να ξεβάψει η καταχνιά
που τ' άσπρο δέρμα έχει βάψει.

Και συ να λες πως δεν πειράζει.

Και συ να λες πως δεν πειράζει,
οι πιο καλές μας οι στιγμές,
το φως θα αδράξουν,
κι οι πιο καλές μας οι στιγμές μας,
θα ξανάρθουν.

Και συ να λες πως θα ξανάρθουν...

Θυμάμαι θλίψη πλάι σου που έσταζε
σε ουρανό καθάριο άψογος σαν έμοιαζε
θυμάμαι σύννεφα υγρά που τρέχανε
και πολιτείες που είχανε γκρεμούς και πέφτανε

Θυμάμαι άγουρα κορίτσια τρέμανε
σε αγκαλιές που μόνο δόλο κρύβανε
θυμάμαι νότες βγαίναν απ’ το τίποτα
σαν σιγαλιές από νυχτιές σε άστρα ανύποπτα

Θυμάμαι ανθρώπους που τον χρόνο αλέθανε
φτιάχνανε κεντήματα για άδεια μνήματα
θυμάμαι νυχτερίδες που γεννούσανε
άγια βρέφη στων θαλασσών τα κύματα

Θυμάμαι άνεμο ιερό που γλένταγε
σε ουρανό καθάριο αμόλυντο σαν κούρνιαζε
θυμάμαι στα δυο μάτια της πως έβρεχε
και στα δυο χέρια της η μέρα πως ανέτελλε

Θυμάμαι τα παιδιά που ανάσαιναν ποιήματα
και πέφταν σαν πουλιά σε ηλεκτροφόρα σύρματα
θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν το δέρμα τους
μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους

Θυμάμαι μου παν θα έρθει ένα πλοίο απ το διάστημα
που θα μας πάρει μακριά απ’ όλα τα άσχημα
θυμάμαι ένα φίλος που 'φυγε νωρίς μας όρκισε
στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε...

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
ήρθ’ ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου 'χω φυλάξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά

Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

Κοίτα να χτίσεις μια φωλιά
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ’ τα παλιά
Σου 'χω φυλάξει μια θάλασσα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά

Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ’ τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

Χωρίς εσένα το ρίγος, ο φόβος, η απόγνωση
Χωρίς εσένα όλα τα πράγματα σημαίνουν θάνατο
Χωρίς εσένα που τέμνεις τα νερά με τη φωτιά
δεν μένει ούτε ήλιος ούτε γη να καρποφορεί
Χωρίς εσένα μόνο οι γλουτοί, το στήθος και το στόμα σου
μένουν οφθαλμαπάτες σε αποδεκατισμένο επίλογο
Χωρίς εσύ να είσαι εδώ μένουν μονάχα
το κρύο ή το ζεστό σώμα της απουσίας σου
Μένουν όλα όσα δεν έβλεπα τις ώρες που σε κοίταζα
Μένει το άδειο βάθος της καρδιάς μου να το ρυπαίνει ο κόσμος
Χωρίς εσένα ο κόσμος στέλνει μόνο αρνήσεις
κι είμαι ανέτοιμος για αυτά τα κομμάτια της ψυχής μου από κενό εκμαγείο
Και δεν αντέχει χωρίς εσένα καμιά πραγματικότητα
Γιατί ό,τι και να σκεφτούμε, εσύ και εγώ, τ’ανθρώπινα, το τώρα, τα κανονικά
Όχι δεν είναι αυτά ποτέ το βάθος του κόσμου
Βάθος του κόσμου είσαι εσύ, που ξέρεις να συγχωρείς έναν ερωτευμένο
Και μοιάζουμε, μοιάζουμε σ’ό,τι δε φαίνεται μοιάζουμε σ’ό,τι δε φαίνεται από μας

Δε με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές,
δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,
δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές
όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Δε με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά
και τα πνιχτά, δειλά αναφιλητά μου,
δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,
δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.

Δε με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,
των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ
σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Δε με πειράζει που έχω χέρια παιδικά
και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,
δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισιά
δεν με πειράζει το τραγούδι του πνιγμένου.

Δε με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων
και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,
δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων
σε μια χώρα που έχει γίνει ρημαδιό.

Δε με πειράζουν οι γλυκές οι μελωδίες,
ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι,
δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες
σε μια χώρα που 'ναι η ελπίδα πεθαμένη.

Αυτό που με πειράζει , με θυμώνει
είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας,
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας,
είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας
και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να 'ναι δικιά μας.