Πέντε τραγούδια του Μπάμπη Μπακάλη

Τ’ είν’ αυτό που παθαίνω,
σε κοιτώ κι όλο τρέμω
και χτυπά η καρδιά μου,
μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη.

Να χαρώ τη ματιά σου,
τη γλυκιά συντροφιά σου,
το γλυκό πρόσωπό σου,
το χαμόγελό σου, το χαμόγελό σου.

Όταν άλλη κοιτάζεις
και κρυφά κουβεντιάζεις
νιώθω μέσα μου κάτι,
μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη.

Τ’ είν’ αυτό που παθαίνω,
σε κοιτώ κι όλο τρέμω
και χτυπά η καρδιά μου,
μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη.

Πριν γνωρίσω εσένα
ζούσα μόνο για μένα,
σαν πουλάκι πετούσα
κι όλο τραγουδούσα, κι όλο τραγουδούσα.

Τώρα πια δεν πετάω
και τ’ αστέρια ρωτάω
το κρυφό μου σαράκι
μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη.

Τ’ είν’ αυτό που παθαίνω,
σε κοιτώ κι όλο τρέμω
και χτυπά η καρδιά μου,
μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη.

Μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη,
μήπως είν’ αγάπη, αχ, μήπως είν’ αγάπη.

ίμαστ’ αδέρφια γι’ αυτό και δεν πρέπει
όπου βρεθείς να με κατηγορείς,
το ίδιο αίμα κυλάει μέσ’ στις φλέβες,
θέλω να ξέρω γιατί με μισείς,
γιατί να με μισείς.

Να μη μου δείχνεις τόση κακία
κι άγριο μίσος και φοβερό,
γιατί στ’ αδέρφια, ποτέ, το αίμα
δε γίνεται νερό.

Είμαστ’ αδέρφια γι’ αυτό και δεν πρέπει
όπου βρεθείς να με κατηγορείς,
το ίδιο αίμα κυλάει μέσ’ στις φλέβες,
θέλω να ξέρω γιατί με μισείς,
γιατί να με μισείς.

Κι αν στη ζωή μου σ’ έχω πικράνει,
δεν είμαι ξένη, συγγνώμη ζητώ,
γιατί στ’ αδέρφια, ποτέ, το αίμα
δε γίνεται νερό.

Είμαστ’ αδέρφια γι’ αυτό και δεν πρέπει
όπου βρεθείς να με κατηγορείς,
το ίδιο αίμα κυλάει μέσ’ στις φλέβες,
θέλω να ξέρω γιατί με μισείς,
γιατί να με μισείς, γιατί να με μισείς.

Στο μικρό μου τον κήπο
στη μικρή μου αυλή
δεν ανθίζουν λουλούδια
γιατί λείπεις εσύ

Είναι κι αυτά μαραμένα
σαν τη δική μου καρδιά
κλαίω εγώ που `χεις φύγει
κλαίνε και τα γιασεμιά
σαν τη δική μου καρδιά

Γύρνα σ’ αναζητούνε τα κρίνα
σ’ αναζητούν οι βιολέτες
σ’ αναζητάω κι εγώ
Γύρνα να ξανανθίσει η αυλή μου
να ξανανθίσει η καρδιά μου
και τη χαρά μου να βρω

Στο μικρό μου τον κήπο
στη μικρή μου αυλή
δεν ανθίζουν λουλούδια
γιατί λείπεις εσύ
γιατί λείπεις εσύ

Γύρνα, πριν να σου πουν πως πεθαίνω
απ’ τη μεγάλη μου θλίψη
κι απ’ το δικό σου καημό
Γύρνα να ξανανθίσει η αυλή μου
να ξανανθίσει η καρδιά μου
και τη χαρά μου να βρω

Σαν τον εξόριστο γυρίζω μες στα ξένα,
περιπλανιέμαι ο φτωχός εδώ κι εκεί
σαν το πουλάκι το τρομαγμένο,
που του γκρεμίσαν τη φωλιά του κεραυνοί.

Στα μαύρα ξένα που γυρνώ,
σαν τον εξόριστο περνώ.

Μέρα και νύχτα στα σκοτάδια βουτηγμένος,
με περιζώνουν πάντα σύννεφα βαριά,
ποτέ δε βγήκε για μένα ήλιος,
ποτέ τα μάτια μου δεν είδαν ξαστεριά.

Σαν τον εξόριστο γυρίζω μες στα ξένα,
ούτε χλωρό κλαρί δε βρίσκω να σταθώ,
όλα τα όνειρα που έπλαθα χαθήκαν
στους μαύρους τόπους που παντέρημος γυρνώ.

Έχω απόψε στην καρδιά μου
μια μεγάλη στεναχώρια
που θα μείνεις μακριά μου
και θα πληγωθώ.

Ποια κατάρα μας χωρίζει
και φαρμάκια μας ποτίζει;
Πώς θα μπορέσω να σε ξεχάσω
για να μην πονώ;

Φίλα με να σε χορτάσω
πριν μου φύγεις και σε χάσω.
Κάθε ωραίο σ’ αυτόν τον κόσμο
είναι προσωρινό.

Έχω απόψε στην καρδιά μου
μια μεγάλη στεναχώρια
που θα φύγεις μακριά μου
και θα πληγωθώ.

Ποιος σε παίρνει μακριά μου
και μου κλέβει την χαρά μου;
Σφίξε με απόψε στην αγκαλιά σου
πριν σε στερηθώ.

Φίλα με να σε χορτάσω
πριν μου φύγεις και σε χάσω.
Κάθε ωραίο σ’ αυτόν τον κόσμο
είναι προσωρινό.

Έχω απόψε στην καρδιά μου
μια μεγάλη στεναχώρια
που θα φύγεις μακριά μου
και θα πληγωθώ.