Έξι τραγούδια για τους πρόσφυγες

Η στάχτη του πατέρα μου
ακίνητη ταξίδεψε με το δισάκι της προσφυγιάς,
η μάνα μου κεντούσε τις ρυτίδες της.
Τ’ αδέρφια μου μέρα και νύχτα πελέκησαν το μέγα πλάτανο,
αρμάτωσαν καράβι καλοτάξιδο και πάντρεψαν
της θάλασσας τα κύματα με τα νερά του ξύλου.

(Ακούγεται ραδιοφωνική εκπομπή)

Αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
Γεωργιάδης Αντώνης από το Αϊβαλί της Μ. Ασίας.
Το 1922 ο Αντώνης ήταν τριών χρονών και μαζί με την οικογένειά του
περίμεναν στο λιμάνι της Σμύρνης για να επιβιβαστούν.
Έκτοτε αγνοείται η τύχη του μικρού Αντωνάκη.
Τον αναζητούν τ’ αδέρφια του Μαρία Δημητρίου ...

Γεμίσανε τότες οι νύχτες σκοτάδια
ξεράσαν τα πέλαγα σχήματα
γυρίσαμε πάλι στα σπήλαια
και ξαναμάθαμε του κόσμου την αρχή.
Ονομάσαμε πάλι τα πράγματα
ζωντανέψαμε πάλι τα γράμματα.

Με το ντουφέκι παραμάσχαλα
με το τραγούδι στο προσκέφαλο
διαβαίναμε την κάτω βόλτα.
Και μια και δυο και τρεις φορές
ο άγγελος κυλούσε την ταφόπετρα
και στρατιές αναστημένοι χόρευαν
στης λευτεριάς τ’ αλώνι.

Πώς γεμίσαν με μιας τα νησιά με φωνές πικραμένες;
Πώς γεμίσαν με μιας τα βουνά με ριπές πυρωμένες;
Ποιος μου φόρεσε μαύρο μαντήλι για να παίξω τυφλόμυγα;
Ποιος μου πήρε σφυρί και αμόνι και με φόρτωσε τόμι γκαν;
Ποιος με πούλησε μισοτιμής στο μεγάλο παζάρι;

Γράφω τραγούδια πάντα λυπημένα
χασάπικα, ζεϊμπέκικα βαριά
γιατί σ’ αυτόν τον προδομένο τόπο
νιώθω σαν πρόσφυγας χωρίς γενιά.

Τα τραγούδια μου που κλαίνε
κι έχουν ρεμπέτικους σκοπούς
μιλούν για περιφρονημένους
και καταριώνται δυνατούς.

Γράφω τραγούδια πάντα μοιρολόγια
Μανιάτικα, Ηπειρώτικα συρτά
γιατί στους δρόμους έρημη η Ελλάδα
σβήνει, ανασταίνεται και ξεψυχά.

Κοιτάω ξανά τριγύρω και όλα μοιάζουν ξένα
και να τα αγγίξω δεν μπορώ είναι καλά κρυμμένα,
κοιτάω τα σύννεφα και σκέφτομαι ταξίδια,
μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στη ψυχή μου είναι ίδια.
Γι’ αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη
και σε καλό μου πάλι να μου βγει,
γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω
δε φταίω εγώ δε μ’ έμαθαν να τ’ αγαπάω.
Μονάχα σύμβολα τριγύρω και εικόνες
μασόνοι στο σκοτάδι να στήνουνε κανόνες
μια έμμονη ιδέα και μια φοβία
μήπως ποτίσει το μυαλό μου με στημένη βία.
Λόγια πολλά και δεν αντέχω πια
που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά
που έχει στην πέτρα χαραγμένο λέει το φως
λες να την ξέχασε για πάντα ο θεός.
Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
πόσο ακόμα θα πληρώσω.

Όλα κρατάν καλά κι ο πόνος μεγαλώνει
κι ο φόβος το όνειρό μου συνέχεια πληγώνει
κάνοντας ακόμα πιο βαριά τη μοναξιά μου
στον τόπο αυτό που δανεική είναι κι η χαρά μου.
Στο τόπο αυτό που τα δάκρυα μοιάζουν δώρα
και σκεπασμένη μένει η αλήθεια από το τώρα
ακούω πολλούς να νοιάζονται για μένα
μα όλα τα λόγια πάντα μένουνε θαμμένα.
Γιατί οι σκιές είναι τριγύρω μου πολλές
να βασανίζουν το μυαλό μου με το χθες
γνωστές εικόνες παλιές ελπίδες
μητέρα η πατρίδα κι ας μην την είδες.
Κι ας μη σ’ αγκάλιασε ποτέ κοντά της έλα
κλείσε τα μάτια στα χτυπήματα και γέλα
είναι ιερός μας λένε πάντα ο σκοπός
και για να νιώσουμε το φως.
Πρέπει να κάνουμε συνέχεια υπομονή
για ένα μέλλον λεει καλό που θα φανεί
μα τους βαρέθηκα όλους που να `ναι ο θεός,
λες να `ναι πρόσφυγας κι αυτός.

Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου.
Έχω τον πόνο αδελφό και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου.
Κάτω απ’ τον ήλιο χωρίς φως, για μένα γκρίζος ο ουρανός κι όμως υπάρχω.
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ χωρίς να τα 'χω.

Ε, φίλε
δε μιλάς σε κανένα
για τα πάθη σου
μην ακούσει κανένας
τα λόγια

Ε, φίλε
έλα δείξε σε μένα
τα σημάδια σου
χρόνια τώρα κρυμμένος
στα υπόγεια

Άσε με να κάτσω δίπλα σου
Άσε με να κάτσω πάλι δίπλα σου

Ε, φίλε
πες μου για τις ελπίδες
που παράτησες
σου’ χει γίνει συνήθεια
ο πόνος

Ε, φίλε
πες μου για τις πατρίδες
πίσω που άφησες
τώρα ψάχνεις αλήθεια
σαν ξένος

Άσε με να κάτσω δίπλα σου
Άσε με να κάτσω πάλι δίπλα σου

Με το πρόσωπο χαρακωμένο
απ’ του χρόνου την αρμύρα,
με το βλέμμα σου χαμηλωμένο
από προδομένη μοίρα.
Μοναχικός ταξιδευτής
της ουτοπίας μαχητής.

Μέσα στις θάλασσες γερνάς
κι όμως ελπίζεις σαν πέρνάς
πως άγκυρα θα ρίξεις,
με τους φίλους σου θα σμίξεις
σ’ αυτή τη γη που αγάπησες,
που ελεύθερη περπάτησες,
που ελεύθερη δεν πάτησες.

Μια ζωή βαριά σημαδεμένη
από δρόμους και περιφρόνια,
σαν πληγή βαθιά και ματωμένη
πόσα πικρά, πέτρινα χρόνια.
Μοναχικός ταξιδευτής
της ουτοπίας μαχητής.

Μέσα στις θάλασσες γερνάς...

Πέρασα δρόμους και βουνά
και χίλια μονοπάτια
ένα παιδί στο πουθενά
που 'χε τα πόδια του γυμνά
στης γης τα σκαλοπάτια

Κι ήμουνα ξένος για καιρό
κι ακόμα μέχρι τώρα
κάτι παλιόρουχα φορώ
μα είχα άστρο τυχερό
και πέρασα την μπόρα

Αγκαλιάζω τον αέρα
και με πάει μακριά
στην ασπρόμαυρη σκακιέρα
με χρωματιστή παντιέρα
θα γυρεύω ξαστεριά

Φίλε μου όπου και να πας
να το 'χεις για πυξίδα
στα όνειρα να περπατάς
να σ' αγαπούν και ν' αγαπάς
η πιο γλυκιά πατρίδα

Πιάσε μικρέ τ' ακορντεόν
γι' ακόμα ένα τραγούδι
ας τραγουδήσουμε λοιπόν
κι όταν εγώ θα είμ' απών
να το 'χεις γι' αγγελούδι