Πέντε τραγούδια του Μάριου Τόκα

Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί,
το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου
κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου.

Σ’ αγαπώ
σαν το γέλιο του Μάη, σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ
σαν παλιά αμαρτία σε θέλω.

Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί,
στους δρόμους του κορμιού σου που ξενύχτησα
στους δρόμους του κορμιού σου που ξεψύχησα.

Το μεράκι μ’ έχει πιάσει
να τραγουδώ.
Ωχ, κι ο κόσμος θα χαλάσει,
αν δε σε δω.

Φωνάζουν οι γειτόνοι,
καημός σαν με πλακώνει
και λέω τα βάσανά μου.
Μαζί τραγούδα, γειτονιά μου!

Κάτι καίει την καρδιά μου.
Αχ, τι φωτιά!
Και τραγούδι γίνεται η χαρά μου
στη μοναξιά.

Φωνάζουν οι γειτόνοι,
καημός σαν με πλακώνει
και λέω τα βάσανά μου.
Μαζί τραγούδα, γειτονιά μου!

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες
σ’ απόσταση αναπνοής και μ’ έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε
φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε

Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε
πιο νωρίς ήρθ’ ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία
φθινόπωρο θα πει μελαγχολία

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες
τις θέσεις ποu κρατήσαμε τις πέταξες
δυο ξένα χέρια τώρα πια σε δέχονται
και τα αισθήματα μου επιστρέφονται

Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε
πιο νωρίς ήρθ’ ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πως χωρίσαμε με τόση ευκολία
φθινόπωρο θα πει μελαγχολία

Μα τι όνειρα θα 'κανες
αν δεν ήμουν στο πλάι σου
κι αν τις νύχτες δεν άπλωνα
την καρδιά μου για μαξιλάρι σου

Αν σκιά σου δεν ήμουνα
που ποτέ δεν κοιμάται
μα τι όνειρα θα 'κανες
σ’ έναν κόσμο που δε σε λυπάται

Εξαρτάται μου λες εξαρτάται

Μα τι όνειρα θα 'κανες
αν δεν ήμουν ο πόθος σου
κι αν τις νύχτες δεν άναβα
σαν φωτιά να σκοτώνω το φόβο σου

Αν σκιά σου δεν ήμουνα
και καρδιά που δε φοβάται
μα τι όνειρα θα 'κανες
σ’ έναν κόσμο που δε σε λυπάται

Εξαρτάται μου λες εξαρτάται

Μα τι όνειρα θα 'κανες
αν δεν ήσουνα πλάι μου
κι αν τις λέξεις δε σκλάβωνα
μοναχά να σε λέω αγάπη μου

Αν δεν ήμουν ο δρόμος σου
και καρδιά που θυμάται
μα τι όνειρα θα 'κανες
σ’ έναν κόσμο που δε σε λυπάται

Σκόρπιζαν τα χρόνια κι η αγάπη μου, δίχως πυξίδα
έγραφε κύκλους στ’ άδειο λιμάνι μου
κι άπλωνα τα χέρια στο σκοτάδι μου κι άγγιζα μόνο
μόνο το σχήμα του κορμιού σου στο κρεβάτι μου

Κι όλο εγώ περίμενα κι όλο εγώ περίμενα
να σ’ έφερνε ένα πλοίο
κι όλο εγώ περίμενα αγάπη μου στο κρύο
γύρισες, κι όμως, λέει το βλέμμα σου αντίο

Έκλεινα τα μάτια, άναβε ο πόθος μου, η νύχτα ατέλειωτη
μια γιορτή που τελειώνει όλος ο κόσμος μου
κι άπλωνα τα χέρια στο σκοτάδι μου κι άγγιζα μόνο
μόνο το σχήμα του κορμιού σου στο κρεβάτι μου

Κι όλο εγώ περίμενα κι όλο εγώ περίμενα...