Τέσσερα τραγούδια σε στίχους του Νίκου Μάθεση

Μας κυνηγούν τον ναργιλέ,
γιατί τον πίνουν μάγκες,
και ζούλα τον φουμάρουνε
όλ’ οι αριστοκράτες.

Χαρέμια έχουνε σωστά
και γκόμενες σπαθάτες
με πιάνα, με σαξόφωνα,
μαστούρια σαν αγάδες.

Κι εσύ, μαγκίτη, μπάνησε
στη ζούλα, μην έρθουνε,
γιατί, αν μας τον πιάσουνε,
τσάμπα θα τραβηχθούμε.

Μάγκα μου, το 'χει η μοίρα σου
έτσι για να τραβιέσαι
για τέτοια μικροπράγματα
στην τούφα να πετιέσαι.

Μαύρα τα βλέπω κι άραχνα,
κι όλα σκοτεινιασμένα,
θα 'ναι καινούργια βάσανα
κι έρχονται για μένα.

Με καρδιοχτύπια ως το πρωί
ξυπνώ κι αναρωτιέμαι,
πως θα βραδιάσει σήμερα, μανούλα μου,
ο δόλιος πως κρατιέμαι.

Κι αν κλαίω τι με ωφελεί;
τα δάκρυά μου χάνω,
μαύρα τα βλέπω κι άραχνα, μανούλα μου,
τα σύννεφα απάνω.

Δεν έχω αγάπη μου λεφτά, αμάν, αμάν, το ίδιο μπαλαμούτι,
οι μάγκες μου τα φάγανε, αμάν, αμάν, τώρα μες στο μπαρμπούτι.

Όσα κι αν είχα τα 'χασα, αμάν, αμάν, τους φίλους μου και σένα
και σαν τρελός το έριξα, αμάν, αμάν, τώρα μες στη ταβέρνα.

Δεν έχω αγάπη μου λεφτά, αμάν, αμάν, να πιω, για να μεθύσω
και να τα κάνω θάλασσα, αμάν, αμάν, το ντέρτι μου να σβήσω.

Άτιμο ζάρι, που κυλάς, αμάν, αμάν κι όπου κι αν θες, πηγαίνεις,
πες μου, τι σου 'κανα κι εγώ, αμάν, αμάν και όλο μου τα παίρνεις.

2. Μανώλης Μητσιάς

Τον ξέρετε, μωρέ παιδιά, τον Νίκο τον τρελάκια,
παιδί τζιμάνι, μάγκες μου, μα κάνει καυγαδάκια,
παιδί τζιμάνι, μάγκες μου, μα κάνει καυγαδάκια,
τον ξέρετε, μωρέ παιδιά, τον Νίκο τον τρελάκια.

Το κούφιο και η δίκοπη είναι η συντροφιά του,
γι’ αυτό δεν πάει, μάγκες μου, ποτέ κανείς κοντά του,
γι’ αυτό δεν πάει, μάγκες μου, ποτέ κανείς κοντά του,
το κούφιο και η δίκοπη είναι η συντροφιά του.

Οι γκόμηνες τον ξέρουνε κι όλοι οι νταβατζήδες,
για γούστο του τσακώνεται με όλους τους νταήδες,
για γούστο του τσακώνεται με όλους τους νταήδες,
οι γκόμηνες τον ξέρουνε κι όλοι οι νταβατζήδες.

Την κάπα του την κρέμασε εδώ και λίγα χρόνια,
γι’ αυτό και τον εβγάλανε τρελάκια τα κορόιδα,
γι’ αυτό και τον εβγάλανε τρελάκια τα κορόιδα,
την κάπα του την κρέμασε εδώ και λίγα χρόνια.