Πέντε τραγούδια για τη γη

Παιδί της Γης παιδί τραγουδισμένο
έτσι που σε φαντάζομαισαν αστραπή
μπλέκω τα δάχτυλα κλείνω τα μάτια μου
και σ’ ονομάζω μουσική

Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω
Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω

Παιδί της Γης παιδί τραγουδισμένο
έτσι όπως μεσ’ τη θύμισή θυμίζεις τ’ όνειρό σου
βγαίνουν μορφές πιο δυνατές
κι απ’ τη μορφή του χάρου

Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω
Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω

Παιδί της Γης παιδί τραγουδισμένο
έτσι που σε φαντάζομαι με τη φλογέρα και τον αητό
στο ώμο σου χαράζεις μια το θάνατο
και τον γυρνάς σ’ ωραίο σκοπό

Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω
Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω

Στη μαύρη κάμαρη της γης
τα έπιπλα παλιώσανε
Ήταν φτηνά για μια ζωή
Και οι καιροί τα λειώσανε

Τώρα μένουν κάτι πέτρες
Κάτι μάρμαρα παλιά
Κάτι λαστιχένιοι δρόμοι
Που βουλιάζουνε βαθειά
Κάτι λαστιχένιοι δρόμοι
Που δεν πάνε πουθενά

Στη μαύρη κάμαρη της γης
Τα όνειρα παλιώσανε
Άλλα τα πήρε ο άνεμος
Και άλλα τα σταυρώσανε

Η γης τρέφει πολλά κι ανήμερα τρομάν' τα σκιάχτρα,
στις αγκαλιές της θάλασσας πυκνά-πυκνά φυτρώνουν,
ανθρωπομισητά θεριά.

Σαν τα βλαστάρια κρέμονται μετέωρες φωτιές απ' τα ουράνια
κι έχουν να το πουν τα πετεινά, όσα χαμοπετούν κι όσα ζυγιάζονται
την οργή των φριχτών καταιγίδων.

Μα ποιος θα 'ρθει να πει των αντρών την αποκοτιά την ανίερη,
των παθιασμένων γυναικών τους κολασμένους έρωτες
και τα πάθη που στοιχειώνουνε τα σπίτια.
Σκορπάει τα κρεβάτια των αντρόγυνων σ' ανθρώπους και θηρία,
ο θηλυκός ο πόθος αχαλίνωτος, ο θηλυκός ο πόθος αχαλίνωτος.

Κάποιος να μου πει
γιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο;
Γιατί εκεί πάνω τα άστρα είναι σβηστά;
Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω;

Κάποιος να μου πει
γιατί βλέπω σκιές;
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε;
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε.

Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς.
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω.
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να 'ναι νεκρές.
Μπορεί και να 'φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μην τις έχει συναντήσει.

Κάποιος να μου πει
γιατί η στιγμή περνά;
Πριν σ’ αγαπήσω θα 'χω ήδη πια γεράσει
Θα 'χω ρυτίδες, κάτασπρα μαλλιά
και κάτι στίχους που θα 'χουν ξεθωριάσει.

Κάποιος να μου πει
γιατί βλέπω σκιές;
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε;
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε.

Δεν είναι ανάγκη την πλάτη να γυρνάς.
Μη παριστάνεις πως δε μ’ έχεις αγαπήσει.
Δε θα 'ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να 'ναι νεκρές.
Μπορεί και να 'φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μην τις έχει συναντήσει.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να 'ναι νεκρές.
Μπορεί και να 'φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μην τις έχει συναντήσει.
Ίσως κανείς να μην τις έχει συναντήσει.

Στο Πεκίνο η Kwan Yin
Του οικτιρμού τρέφει το πυρ
και στου Καναδά τους βράχους
Ο Προστάτης Μιχαήλ

Από την παλιά Κεΰλάνη
Ο αναστεναγμός μας φτάνει
Ως τη λίμνη Τιτικάκα
Της Νοτίου Αμερικής

Στο Chateau de Liberte
Δάσκαλε μου μπενετέ
Κι από το Wyoming
Συ Κομφούκιε σοφέ

Πέρα από την Τρανσυλβανία
Τις Ινδίες, το Κασμίρ
Η αγάπη, η σοφία
Και η αγία θέληση

Αναστάσεως Παλαιστίνη
Αχ Μαρία και Ιησού
Κούβα και Τζαμάικα
Φως του Ιώχρωμου πυρσού

Κρήτη και Αιθιοπία
Φάρος κι άκτιστος ναός
Και στην Έρημο η αλήθεια
Το συμπαντικό μας φως