Πέντε τραγούδια του Γιάννη Ζουγανέλη

Για τα παιδιά των Εξαρχείων,
των δυτικών των προαστίων
Εκτός τειχών ανεξαιρέτως,
οριζοντίως και καθέτως

Για τα παιδιά της σιλικόνης,
των μεταλλάξεων και της σκόνης
Του τσαμπουκά και των γηπέδων,
που γίναν λεία των χαφιέδων

Μένουν εκτός, μένουν εκτός
εκεί που δεν υπάρχει φως
Εκτός αν βγούνε παγανιά,
οι άγριες ειδήσεις των εννιά

Για τα παιδιά λέω στα φανάρια
που κάποιοι παίξανε στα ζάρια
Που αντιστέκονται κι υπάρχουν,
γι’ αυτά που φύγαν, γι’ αυτά που θα 'ρθουν

Γι’ αυτά που πάνε στα δικαστήρια,
που πιάτσα κάνουν στα ουρητήρια
Γι’ αυτά που στην τιμή ενός πούρου
βρίσκεις πολλά στην Κουμουνδούρου

Μένουν εκτός, μένουν εκτός
εκεί που δεν υπάρχει φως
Εκτός αν βγούνε παγανιά,
οι άγριες ειδήσεις των εννιά

Για τα παιδιά όλου του κόσμου,
του πάνω και του υποκόσμου
Μονάχα ετούτο λέω μόνο:
νιώθω συνένοχος σε φόνο

Μένουν εκτός, μένουν εκτός
εκεί που δεν υπάρχει φως
Εκτός αν βγούνε παγανιά,
οι άγριες ειδήσεις των εννιά

Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ’ τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γυαλάδα που στραβώνει
και δε σ’ αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ’ όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ’ ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ’ ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά

Φοβάμαι!

Εγώ δε θέλω γιατρικά γιατί έχω φίλους,
εσύ κρατάς τα μυστικά, τα δένεις κόμπους χίλιους.

Σε μάλωσα μια μέρα και το έγραψες
κι εσύ σε μία ώρα όλα τα ξέγραψες.

Εγώ δε θέλω να ξεχνώ τα τόσα βάσανά μου,
στα δάχτυλά μου τα μετρώ τα αμαρτήματά μου.

Σε μάλωσα μια μέρα και το έγραψες
κι εσύ σε μία ώρα όλα τα ξέγραψες.

Τη λύπη μου θέλω να ζω όπως και τη χαρά μου,
σήμερα μαύρα να φορώ και αύριο τα καλά μου.

Σε μάλωσα μια μέρα και το έγραψες
κι εσύ σε μία ώρα όλα τα ξέγραψες.

Τις νύχτες σε νανούριζα και έχτιζα το όνειρό σου
και εγώ ονειρευόμουνα τον κόσμο το δικό σου
μεγάλωσες μεγάλωσα δεν έχω απαντήσεις
φοβάμαι τώρα πιο πολύ τον κόσμο που θα ζήσεις.

Τις νύχτες που φοβόμουνα μου κράταγες το χέρι
και περπατούσαμε μαζί μέσα στο παραμύθι
μεγάλωσες μεγάλωσα κανένας πια δεν ξέρει
να μπει στο φόβο του αλλουνού να τον εξαφανίσει.

Δεν έχω άλλες συμβουλές και σου ζητώ συγγνώμη
για όσα ήμουν σίγουρος κι εσύ διαφωνούσες
κανείς δεν ξέρει αύριο το τι μας ξημερώνει
κι εσύ το έβλεπες αυτό και επαναστατούσες.

Δε θέλω άλλες συμβουλές έχω δική μου γνώμη
κι αν είναι όλα δύσκολα εμείς θα βρούμε άκρη
αρκεί να μείνουμε άνθρωποι κι αυτό που μας ενώνει
να είναι η αγάπη μας, το γέλιο και το δάκρυ.

Να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι
με αγάπη τη ζωή σου να σκεπάζεις
να αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι
και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις.

Στον ώμο μου ακούμπαγες με τόση εμπιστοσύνη
να βλέπουμε τη θάλασσα να λέμε τα δικά μας
μακάρι να 'ταν η ζωή σαν τη στιγμή εκείνη
ο φόβος να μας ξέχναγε και να’φευγε μακριά μας.

Ακόμα το κεφάλι μου το γέρνω στη σκιά σου
και σκέφτομαι μια θάλασσα σαν τη δική σου αγάπη
στα ζόρια και τα δύσκολα θα κρύβομαι κοντά σου
να ξεχωρίζω το χρησμό απ’την οφθαλμαπάτη.

Να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι
με αγάπη τη ζωή σου να σκεπάζεις
να αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι
και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις.

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται
δυο μίλια βαθειά στο νερό,
σιγά, η πατρίδα φοβάται
τη λάσπη, τον κατακλυσμό.

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται
σε δέκα κανάλια μπροστά,
σιγά, η πατρίδα θυμάται
αρχαία φανάρια σβυστά.

Θλιμμένη πατρίδα, το χρώμα σου είδα
τον κόσμο μνα ντύνει ξανά
κι εμείς, στην παγίδα που μοιάζει μ’ ελπίδα,
ν’ ανοίγουμε πάλι φτερά.

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται
σε δυο μπαλωμένα ριντώ,
σιγά, η πατρίδα λυπάται
που μ’ έκανε πάλι φυτό.

Θλιμμένη πατρίδα, το χρώμα σου είδα
τον κόσμο μνα ντύνει ξανά
κι εμείς, στην παγίδα που μοιάζει μ’ ελπίδα,
ν’ ανοίγουμε πάλι φτερά.