Πέντε τραγούδια σε στίχους του Σαράντη Αλιβιζάτου (β)

Αφήνω τον Παράδεισο
και στο σκοτάδι μπαίνω,
χίλια σκαλιά στην άβυσσο
κι ακόμα κατεβαίνω.
Να πέσω μες στην κόλαση
και στ’ αναμμένο λάδι,
δικιά μου η απόφαση,
δικό της το σημάδι.

Για την τρελή που αρνήθηκε
το στρώμα που κοιμήθηκε,
πίνω φωτιά το Σάββατο
παρέα με το θάνατο.
Για την τρελή που αρνήθηκε
το στρώμα που κοιμήθηκε,
πίνω φωτιά και ντρέπομαι
ακόμα που τη σκέφτομαι.

Περνάω στο παράλογο,
τη λογική στραγγίζω.
άλλο εσείς κι άλλο εγώ
κι απόψε ξεστρατίζω.
Να πέσω μες στην κόλαση
και στ’ αναμμένο λάδι,
δικιά μου η απόφαση,
δικό της το σημάδι.

Το σπίτι των θεών και των δαιμόνων
ποτέ δεν ήτανε στον ουρανό επάνω,
αχ, η καρδιά μου ας είναι η μάνα των κυκλώνων
ποιος παίζει πιάνο, ποιος παίζει πιάνο.

Η αγάπη, η αγάπη και το μίσος
ποτέ δεν ήτανε στα σύννεφα και ίσως
να 'ναι στο αίμα μας που βράζει και κοχλάζει,
ποιος παίζει σάζι, ποιος παίζει σάζι.

Δε με τρομάζει που γυρνώ τις νύχτες μόνη
μα που το ψέμα την αλήθεια μου ματώνει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει.

Η μάχη του κακού και των αγγέλων
θυμίζει πόλεμο του θέλω με τη μοίρα,
εκεί που σώζεσαι, υφάλων και σκοπέλων,
ποιος παίζει λύρα, ποιος παίζει λύρα.

Η αγάπη, η αγάπη και το μίσος
ποτέ δεν ήτανε στα σύννεφα και ίσως
να 'ναι στο αίμα μας οι Καίσαρες κι οι Βρούτοι,
ποιος παίζει ούτι, ποιος παίζει ούτι.

Δε με τρομάζει που γυρνώ τις νύχτες μόνη
μα που το ψέμα την αλήθεια μου ματώνει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει.

Δε με τρομάζει.

Δε με τρομάζει που γυρνώ τις νύχτες μόνη
μα που το ψέμα την αλήθεια μου ματώνει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει.

Δεν είδες ποτέ τα δάκρυά μου
ίσως φταίω εγώ που τα 'κρυψα
δεν άκουσες δεν άκουσες τα λόγια μου
ίσως φταίω εγώ που τα ψιθύρισα
στα μάτια μου όμως
δεν διάβασες τίποτα;

Δεν ήρθες ποτέ στα όνειρά μου
ίσως φταίω εγώ που ξαγρύπνησα
δεν έκλαψες δεν έκλαψες που έφυγα
ίσως φταίω εγώ που ξαναγύρισα
στα μάτια μου όμως
δε διάβασες τίποτα;

Ξυράφι έμεινε η ώρα που 'φυγες
Στον ήλιο φάνηκαν μαύρα σημάδια
Κι από την Λάρισα τα τραίνα φεύγανε
Κι από το Πέραμα κάποια καράβια

Έφυγες κοριτσάκι μου
Κι ένα δάκρυ δεν είδα
Ήσουνα η πατρίδα μου
Γιάννενα Μέτσοβο
Αγρίνιο Χαλκίδα

Ξυράφι έγινε ο κόσμος γύρω μου
Κι οι αγάπες φόρεσαν τα παλιοφόρια
Κι από το Λαύριο καΐκια φεύγανε
Κι από την Κέρκυρα κάποια βαπόρια

Έχω
Την πιο ωραία αγάπη έχω
Και την προσέχω
Σαν μικρό μικρό παιδί
Έχω
Την πιο ωραία αγάπη έχω
Σαν Παναγιά γλυκιά
Κι αμαρτωλή

Αχ
Μια σημαία θάλασσα πληγή
Με σταυρό που δε μας νοιάστηκε στιγμή
Δάκρυ κι αμαρτία μια ζωή
Τίποτα δεν έχω
Έχω
Την πιο ωραία αγάπη έχω

Έχω
Το πιο γλυκό τραγούδι έχω
Ήλιος στην δύση
Μα και στην ανατολή
Έχω
Το πιο γλυκό τραγούδι έχω
Κάτι σαν άστρο
που έπεσε στην γη