Πέντε τραγούδια του Γιάννη Μηλιώκα

Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου
για το καλό μου

Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα
σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα
για το καλό μου

Είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο
είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο
είδα τα νεύρα μου σιγά σιγά να σπάνε
με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε

Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου

Είδα να κόβουν την μπουκιά για τη μπουκιά μου
ρούχα να φτιάχνουν απ’ τα ρούχα τα παλιά μου
για το καλό μου

Είδα τη μάνα μου να κλαίει απελπισμένα
είδα το γέρο μου να φεύγει για τα ξένα
για το καλό μου

Είδα τους φίλους μου να σκίζονται για μένα
είδα να θέλουν να ξεκόψω από σένα
είδα χαράματα να με τραβάν στο τμήμα
για να γλιτώσω το κελί να πω το ποίημα

Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου

Για το καλό μου για το καλό μου
έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου
ενέσεις χάπια ηλεκτροσόκ για το καλό μου
σήμερα πήρανε νεκρό τον διπλανό μου
ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου
κι έχω κρυμμένο το σουγιά για το καλό μου

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες,
που παίζαμε σπιτάκια, που πετάγαμε μπαλόνια,
σχολειό δημοτικό, κοπάνα και κρυφτό
κούρεμα γλόμπος και κοντά τα παντελόνια..

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες,
που λέγαμε τα κάλαντα και τρέχαμε στα χιόνια,
κρυμμένο το γλυκό, ο νους μας στο κακό
κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν τα χρόνια...

Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου
"να 'ρθεις νωρίς"
"μην πας μακριά"
και "να προσέχεις"...
Έξω απ’ την πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου
και στο ταμπλό του αμαξιού
"μπαμπά μην τρέχεις"
Θαρρώ πως ήταν χθες
Θαρρώ πως ήταν χθες...

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που βγαίναμε τις νύχτες και ρημάζαμε τα φρούτα
στα χέρια γρατζουνιές, στα πόδια μελανιές
κι όταν αργούσα μου τις βρέχαν με τη σκούπα..

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που μάθαινα ποδήλατο, που κράταγα σφεντόνα,
αγάπες παιδικές στις πέρα γειτονιές
κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρόνα...

Τις άλλες μου την έδωσε και κοίταγα τα άστρα
μονάχος στ' αγιαζλίκι, σκέψη βαριά με πλάκωσε,
κι ανέβηκα στα κάστρα, πάνω απ’ την ξελογιάστρα
Θεσσαλονίκη,

Τσιγάρα κάργα το κουτί και τέσσερα μπιρόνια,
Βαρδάρης στα μαλλιά μου, κανείς δεν ξέρει να μου πει,
πού πήγανε τα χρόνια, τα πιο ωραία χρόνια,
τα παιδικά μου.

Έεεει μας πιάσανε στον ύπνο και μας τη φέρανε,
μας βάλανε στο λούκι, τα καταφέρανε,
τα όνειρά μας όλα προδοθήκανε,
τα πιο ωραία χρόνια μας χαθήκανε.

Τη μέρα εργοστάσιο, νυχτερινό σχολείο,
να πάρω το πτυχίο, αγώνας για το αύριο,
ούτε λεπτό για χάσιμο, από παντού το σπάσιμο,
τρελοκομείο.

Και τώρα που κατάφερα κι εγώ να ξελασπώσω,
να πάρω μια ανάσα, τα βλέπω όλα μάταια
και πάω να παλαβώσω που με στριμώξαν τόσο,
με ξεγελάσαν.

Έεεει μας πιάσανε στον ύπνο και μας τη φέρανε,
μας βάλανε στο λούκι, τα καταφέρανε,
τα όνειρά μας όλα προδοθήκανε,
τα πιο ωραία χρόνια μας χαθήκανε.

Πάντα ονειρευόμουνα ένα ανοιχτό τζιπάκι
μόνο αυτό μας έλειπε τώρα τι να σου πω
πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι
κι εσύ είχες την απαίτηση να σε υπηρετώ

Ήθελα στην ντουλάπα μου να υπάρχει μια τάξη
ήθελα στην ντουλάπα μου να γίνεται χαμός
παλιές φωτογραφίες μου θα 'θελα να 'χες κάψει
μπροστά στους ξένους θα 'θελα να 'σαι πιο σοβαρός

Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ

Ήθελα στα γενέθλια να μου 'φερνες λουλούδια
ήθελα στα γενέθλια μόνος μου να τα πιω
να με γλυκονανούριζες τα βράδια με τραγούδια
άσε με πήγε τέσσερις θέλω να κοιμηθώ

Κοίτα καλέ που έμπλεξα θα σκάσω απ’ το κακό μου
πάνω που ετοιμαζόμουνα το ίδιο να σου πω
βρε αν δε σ’ ερωτευόμουνα θα 'κανα το δικό μου
εγώ να δεις τι θα 'κανα μα έλα που σ’ αγαπώ

Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ

Είχα κάνει όρκο, ποτέ δε θ’ αγαπήσω,
θα προσπερνάω και δε θα γυρίζω πίσω,
είχα βρει τον τρόπο ανέμελα να ζήσω
αλλά να που έτυχε, έτυχε να σε γνωρίσω.

Και τώρα τι να κάνω,
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
αν με δέσεις θα πεθάνω,
αν σου πω δε σ’ αγαπώ θα είναι ψέμα.

Μου ’πες κάποιο βράδυ με μάτια δακρυσμένα
πως αν χρειαζόταν θα πέθαινες για μένα,
ήταν και τα φώτα πονηρά χαμηλωμένα
κι όλα αυτά μου ήρθαν, μου ήρθαν μαζεμένα.

Και τώρα τι να κάνω,
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
αν με δέσεις θα πεθάνω,
αν σου πω δε σ’ αγαπώ θα είναι ψέμα.