Έξι τραγούδια του Βασίλη Καζούλη

Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός
γραμμή Βικτώρια Πειραιά
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου καίει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μου το 'χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Φριχτές οι φάτσες γύρω μου
και με κοιτούν ειρωνικά
όπως με κοίταζε κι αυτή
πριν από μερικά λεπτά

Οι φίλοι μου μου το 'χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Στο σπίτι ο δρόμος σκοτεινός
παραπατάω στα σκαλιά
μες στο δωμάτιο μοναχός
κι ο Ντίλαν να μου τραγουδά

Οι φίλοι μου μου το 'χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Βήμα γρήγορο στο διάστημα
μάζεψες τα ρούχα σου απ’ το πάτωμα
το κλειδί σου κι εκατό δραχμές
να φτάσεις ως το τέρμα βιάστηκες

Την τελευταία τη παράσταση στο Εκράν
το τελευταίο ματωμένο σου κολάν
το τελευταίο τρένο από τον σταθμό
το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό.

Παλιό ταξίδι έσβησε στα μάτια σου
κι όμως ανιχνεύω τα σημάδια σου
σημάδια σε καρδούλα πέτρινη
απ’ όσους σε άφησαν μόνη κι έρημη

Η τελευταία η παράσταση στο Εκράν
το τελευταίο ματωμένο σου κολάν
το τελευταίο τρένο από τον σταθμό
το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό.

Σήψη σου χαράζει το κορμί
έκτρωση σε φόντο καφετί
κύτταρα από πόνο σκοτωμένα
τ’ αγέννητα παιδιά σου τα σωσμένα

Η τελευταία η παράσταση στο Εκράν
το τελευταίο ματωμένο σου κολάν
το τελευταίο τρένο από τον σταθμό
το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό.

Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι

Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
προτού σ’ αγγίξω και χαθεί
ό, τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.

Λύσ’ τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ’ άσπρο σου το νυχτικό

Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μές στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ’ τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα

Λύσ’ τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ’ άσπρο σου το νυχτικό

Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
και χρυσάνθεμα απ’ της Κίνας τις αυλές
πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
και φορέματα από πόλεις μαγικές

Στα παλιά βιβλία του πατέρα
της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές
για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα
και στις θάλασσες τις γκρίζες απ’ το χθες

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό, τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα
που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό
μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα
δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό

Ώσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης
μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί
παίρνει ο ομορφονιός την μπαλαρίνα
κι είν’ μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό, τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Θέλω να βλέπω να γυρνάς τα μάτια σου να κλείνεις
κι όλα τα άστρα να μετράς της παιδικής μου μνήμης
να 'ναι ο αέρας το πανί κι όνειρο το καράβι
κι απ’ το βυθό ως την ακτή να 'ρθει απαλά το βράδυ.

Θάλασσα πνοή και φως μου
Στείλε το φιλί σου δώσ’ μου
να ξανάβρω την αγάπη
στο παράθυρο του κόσμου.

Στο πανηγύρι να φοράς της νιότης τις ελπίδες
να 'ν το τραγούδι μισεμός αγάπη που δεν είδες
κι όσοι ποθήσαν γυρισμό ταξίδια μυρωμένα
να 'ρθουν στα πόδια σου κυρά με τα κουπιά σπασμένα.

Θάλασσα πνοή και φως μου
στείλε το φιλί σου δώσ’ μου
να ξανάβρω την αγάπη
στο παράθυρο του κόσμου.

Αν μ’ αρνηθείς μη μου το πεις να μην το μαρτυρήσεις
γαληνεμένη να σταθείς τον κύκλο να φωτίσεις
κι όταν φουρτούνα θα γενείς θα 'ρθω να σ’ ανταμώσω
και στην υγρή σου αγκαλιά θα μπω και θα τελειώσω.