Πέντε τραγούδια σε στίχους της Ιφιγένειας Γιαννοπούλου

Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις ξεχασμένες ιστορίες,
μες στα στενά της Αττικής
και σε παράνομες πορείες.
Θα ψάχνεις δρόμους για να βρεις
στο παρελθόν σου να γυρίσεις,
κι ό,τι αρνήθηκες να ζεις
τώρα θα θέλεις να το ζήσεις.

Θ’ αναζητάς
μα δε θα βρίσκεις το σφυγμό σου,
στον πυρετό της προσδοκίας θ’ αγρυπνάς.
Θ’ αναζητάς
κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου
σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς.

Συνθήκες, μέτρα και σταθμά
θα προσπαθείς ν’ αποκηρύξεις
και θα ζητάς μες στα τυφλά
ό, τι φοβήθηκες ν’ αγγίξεις.
Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις σκοτεινές σου αναμνήσεις,
σε δρόμους της επιστροφής
που μόνη διάλεξες να κλείσεις.

Έτσι θα πάει η ζωή μου χαμένη
νοσταλγώντας τα όνειρα που δεν έζησα,
τ’ αγαπημένα πρόσωπα που δε φίλησα,
έτσι θα πάει η ζωή μου χαμένη
ποθώντας όλα εκείνα που δεν τόλμησα,
σαν ταξίδια που ποτέ δεν ξεκίνησα.

Κάτι στη ζωή μου πήγε λάθος,
κάπου πήρα λάθος διαδρομή,
κι όσο και να ψάξω κατά βάθος
τι έφταιξε δεν ξέρω και γιατί.

Έτσι θα πάει η ζωή μου χαμένη
κυνηγώντας τον έρωτα που δε δέχτηκα
'κείνα τα βήματα που δεν ακολούθησα,
έτσι θα πάει η ζωή μου χαμένη
ποθώντας τα χείλη που ποτέ δεν τα γεύτηκα
τα τραγούδια που ποτέ δεν τραγούδησα.

Κάτι στη ζωή μου πήγε λάθος,
κάπου πήρα λάθος διαδρομή,
κι όσο και να ψάξω κατά βάθος
τι έφταιξε δεν ξέρω και γιατί.

Στους καταρράκτες του Ασσυάν
σε βρήκα κάποτε να κλαις
να προσπαθείς με ένα αμάν
να εξορκίσεις τις ψυχές.

Ύστερα σ’ είδα να γερνάς
στο Αλγέρι κάπου ένα πρωί
και το κορμί σου να πουλάς
για ένα κάλπικο φιλί.

Χόρεψε μωρό μου, χόρεψε
κι ήρθε η καρδιά μου
να χτυπήσει παλαμάκια.
Χόρεψε μωρό μου, χόρεψε
είκοσι αιώνες
πώς σκορπίσαν σαν πουλάκια;
Χόρεψε μωρό μου, χόρεψε
μην στήνεις ξόβεργα
εγώ σου το 'λεγα
θα πάνε στα χαμένα
της ζωής μας τα χρονάκια.

Το γιαταγάνι της φθοράς
στα τύψη και σαν ενοχή
στο στήθος σ’ είδα να κρεμάς
μην έρθει δύσκολη στιγμή.

Κι ύστερα πάλι στο Κεμπίρ
με μια νύχτα στη ψυχή
σε βρήκα κι είχες το Ναδίρ
στο μάτι σαν μια απειλή.

Μάτια μου πέλαγα
θαλασσιές μου ανάσες
Ξημέρωμα του έρωτα
κοίμισα το φόβο μου
κι ήρθα λίγο να σε δω

Ξημέρωμα του έρωτα
στον κίνδυνο
βγάζω μια ζωή για να 'μαστε μαζί
Ξημέρωμα του έρωτα
στη φλόγα σου
καίω τα φτερά που είχα μια φορά
δε φεύγω πια

Χείλη μου πέλαγα
κύματα μου λόγια
Ξημέρωμα του έρωτα
ήπια την αλμύρα σου
και για πάντα θα διψώ

Κήπους κρεμαστούς ζητάς να βρεις,
πέλαγα βαθιά για να τα πιεις
Τρέχεις σαν το φως, παντού σκορπάς
κι απ’ τα χέρια μου γλιστράς.

Ήλιους ψάχνεις κι άγνωστους Θεούς,
θαύματα σε ξένους ουρανούς
Θέλεις τόσα κι όμως είσαι αυτή
που ζητούσα μια ζωή.

Ποια φωνή τη νύχτα σε καλεί,
ποια φωνή σου κλέβει το φιλί;
Ποια φυγή σε κυνηγάει τρελά;
Μια αγάπη δεν τελειώνει έτσι απλά.

Δένω όρκους, λόγια και φιλιά,
όλα όσα ζούμε από παλιά
γίναν τα φεγγάρια μιας ζωής
να σου φέγγουν μη χαθείς.