Πέντε τραγούδια του Γιάννη Μήτση

Σαν ζωγραφιά ο ουρανός το δειλινό
γέρνει ο ήλιος, ακουμπά στο πέλαγος

Με πόθο στην καρδιά και φυλαχτό
έχω στο νότο ένα παράθυρο ανοιχτό

Το καλοκαίρι αυτό
μαζί σου να πλαγιάζω
και τους μικρούς χειμώνες
δεν τους λογαριάζω

Σκόρπια στιχάκια και σπιτάκια ολόλευκα
με τριανταφυλλένια αυλή στην ανεμιά

Μες στο γαλάζιο τ’ ουρανού θ’ αναστηθώ
ένα αστεράκι του βυθού είμαι θαρρώ

Μες στην αγορά του κόσμου
σε γυρεύω φως μου,
λίγες είναι οι χαρές μου
και οι Κυριακές μου

Έχω την καρδιά καμένη
την πληγή δεμένη
πια δεν λογαριάζω πόνο
στον δικό σου δρόμο

Μάτια μου
δες τα πλούτη που μας φέρνουν οι στιγμές
μη ξεχνάς
πως μπορείς να μου γυρεύεις ότι θες
μάτια μου

Μες στην αγορά του κόσμου
συναντώ κι εσένα
να μου λες πως η αγάπη
δεν γνωρίζει ψέμα

Και πορεύομαι μαζί σου
παίρνω το φιλί σου
γίνομαι μικρό τραγούδι
της άνοιξης λουλούδι

Πέρνα διαβάτη, μη ρωτάς,
στην άμμο αυτή δε μένει
κανένα πάτημα ποτέ,
παρά αφρός κι ανέμοι.

Τραγούδι θέλω να σου πω,
το χέρι να μου δώσεις,
και σε γαλάζιο πέλαγο
να με ξελευθερώσεις.

Ξέρει η ζωή να μας μεθά
και τούτον τον Απρίλη,
πλάσμα κανένα, την τρελή
χαρά του δε θα κρύψει.

Τραγούδι θέλω να σου πω
το χέρι να μου δώσεις
και σε γαλάζιο πέλαγο
να με ξελευθερώσεις.

Αχ σε γαλάζιο πέλαγο
το χέρι να μου δώσεις,
τραγούδια θέλω να σου πω,
να με ξελευθερώσεις.

Βαλκάνιά μου ομορφιά
καίγομαι στη φωτιά σου.
Με τα τραγούδια σου ριγώ
που `χουν το όνομά σου.

Μακριά κι αν θέλεις δεν μπορείς
να με κρατάς δεμένο
άνεμος γίνομαι ζεστός
και στην καρδιά σου μπαίνω.

Θαύματα κάνει
ακόμα η αγάπη
Δες πως φωτίζομαι
με ένα σου χάδι.
Όσο με πολεμάς
χάνω το βήμα
κομμάτια γίνομαι
σαν μια πατρίδα.

Τραγούδι πες μου αληθινό
να με γεμίζει ελπίδα
σαν την αγάπη δυνατό
που μεσ’ τα μάτια σου είδα.

Δεν ξέρω ποιος θεός
τα μέσα μου παλεύει
αν αγαπάει το φως
αν κλαίει ή αν χορεύει

Δεν ξέρω που με πας
μα ξέρω που θα φτάσω
σε ποιο βαθύ γκρεμό
την νύχτα θα γιορτάσω

Δεν ξέρω τι θα πει
να σώζεις την ψυχή σου
όμως γνωρίζω τι θα πει
αυτή η αβάσταχτη σιωπή
που σκέπασε τον ουρανό
την ώρα της φυγής σου

Δεν είναι οι αντοχές
σίδερα να τα λιώσω
δεν φτάνουν δυο ζωές
αυτά που θες να δώσω

Να φεύγω να πετώ
αυτό μου πάει εμένα
και να’ χω για φτερά
κύματα αγριεμένα