Έξι τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη

Ούτ’ ένας φίλος αυτό το βράδυ
ούτ’ ένας άνθρωπος περνά
που είμαι μόνος μου εγώ κι ο πόνος μου
κι η μοναξιά μου με γερνά,
που είμαι μόνος μου εγώ κι ο πόνος μου
κι η μοναξιά μου με γερνά.

Ούτ’ ένα γέλιο, ούτε δυο λόγια
ούτ’ ένα χάδι που μπορεί
λίγο να ξεχαστώ, απόψε δε βαστώ,
είναι η νύχτα φοβερή,
λίγο να ξεχαστώ, απόψε δε βαστώ,
είναι η νύχτα φοβερή.

Ούτε κι εκείνη που έχει φύγει
δε με θυμάται, δεν περνά,
που είμαι μόνος μου εγώ κι ο πόνος μου
κι η μοναξιά μου με γερνά,
που είμαι μόνος μου εγώ κι ο πόνος μου
κι η μοναξιά μου με γερνά.

Πάλι κι αυτό το βράδυ
κι αυτή τη νύχτα δεν μπορώ να κοιμηθώ
ψάχνω μες στο σκοτάδι
τα όνειρά μου τα χαμένα για να βρω

Πάλι στη σκέψη της τρελής
με βρήκε τ’ άστρο της αυγής ξενυχτισμένο
να σκέφτομαι τα μάτια της
τα πονηρά τα χάδια της
που με κατάντησαν παιδί δυστυχισμένο

Πίνω και ξαναδίνω
κι άλλη κατάρα στην αγάπη που ζητά
μόνο μαζί με πόνο
να με αφήνει κάθε βράδυ συντροφιά

Πάλι στη σκέψη της τρελής
με βρήκε τ’ άστρο της αυγής ξενυχτισμένο
να σκέφτομαι τα μάτια της
τα πονηρά τα χάδια της
που με κατάντησαν παιδί δυστυχισμένο

Χάρη σε παλικάρι
που αγαπάει ποιος θα δώσει να σωθεί
χάδια στα κρύα βράδια
και μια γωνίτσα στο φτωχό να ζεσταθεί

Πάλι στη σκέψη της τρελής
με βρήκε τ’ άστρο της αυγής ξενυχτισμένο
να σκέφτομαι τα μάτια της
τα πονηρά τα χάδια της
που με κατάντησαν παιδί δυστυχισμένο

Απόψε που μου λείπεις
πόσο σε ζητώ
βάζω φτερά στη σκέψη μου
και πλάι σου πετώ

Κοντά μου γύρισε γιατί ξεχείλισε
το ποτηράκι της καρδιάς
για το χατίρι σου και τα δυο χείλη σου
κλαίνε τ’ αστέρια της βραδιάς

Δεν έμαθες ακόμα
γέλιο να σκορπάς
με τα γραμμένα χείλη σου
γι’ αγάπη δε μιλάς

Κοντά μου γύρισε γιατί ξεχείλισε
το ποτηράκι της καρδιάς
για το χατίρι σου και τα δυο χείλη σου
κλαίνε τ’ αστέρια της βραδιάς

Το δρόμο που δεν έχει γυρισμό
την δύναμη δεν έβρισκα να πάρω
φοβήθηκα και είπα δεν μπορώ
κι ας ήτανε ο δρόμος που γουστάρω

Τις μεγάλες αγάπες είναι λίγοι που ζούνε
που διαβαίνουν τις στράτες της καρδιάς για να δούνε
ένα αστέρι που λάμπει κι είναι πάντα δικό τους
κι ας μετράνε τον πόνο κι ας μετρούν τον καημό τους

Τον δρόμο που δεν έχει γυρισμό
μαζί να περπατήσουμε ζητούσες
φοβήθηκα και είπα δεν μπορώ
κι ας ήξερα το πόσο μ’ αγαπούσες

Τις μεγάλες αγάπες είναι λίγοι που ζούνε
που διαβαίνουν τις στράτες της καρδιάς για να δούνε
ένα αστέρι που λάμπει κι είναι πάντα δικό τους
κι ας μετράνε τον πόνο κι ας μετρούν τον καημό τους

Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
είναι ο σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό

Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή, είναι ένα ψέμα
δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή

Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
είναι ο σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό

Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
το ένα δίνει συμφορά το άλλο πνοή

Η αλήθεια καθενός...

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
είμαι καπνός κι αγέρας
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά μιας μέρας

Ήταν χαρά που κράτησε
όσο κρατάει ένα χάδι
και πριν προλάβω να χαρώ
την έχασα το βράδυ

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
μες στην καρδιά της μπόρας
τα όνειρα κι ο τόπος μου
ήταν χαρά μιας ώρας

Ήταν χαρά που κράτησε
όσο κρατάει ένα χάδι
και πριν προλάβω να χαρώ
την έχασα το βράδυ

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
γι’ αλλού πανιά ανοίγω
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά για λίγο

Ήταν χαρά που κράτησε
όσο κρατάει ένα χάδι
και πριν προλάβω να χαρώ
την έχασα το βράδυ