Έξι τραγούδια για το εισιτήριο

Να 'ναι σα να 'μουν έτοιμος. Και να 'ναι
σα να 'χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μες στους καπνούς του - όρνιο - ένα καράβι

Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Κι όλο-όλο
το εισιτήριο να λέω συντρόφοι ωραίοι!...
Και να μην έρχεται μια βάρκα ως το μώλο,
να μη φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι...

Οι βαρκαρέοι!... Το εισιτήριο!... Να τρέμει
- ζαγάρι εντός μου - η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο - μες στις αχλές του - το βαπόρι...

Ω διάολε!... Όλα να 'χουν χαθεί και να 'χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους...

Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
- κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω...

Είν’ η ζωή ένα μαρτύριο
Αν δε βρεις το εισιτήριο
Να μπεις να ταξιδέψεις
Βαγόνι να διαλέξεις.

Κι άμα βρεις το εισιτήριο
Απ’ του κόσμου το μυστήριο
Πόσο μπορείς να κλέψεις
Και πόσο φως ν’ αντέξεις.

Κι όλο πάω μα που πάω
Και κανένα πια στο δρόμο δε ρωτώ
Δε ρωτάω κι όλο πάω
Και το μόνο πια που θέλω
Είναι μόνο, είναι μόνο να χαθώ.

Είν’ η ζωή ένα μαρτύριο
Αν κλειδωθείς το κρατητήριο
Και δεν μπορείς να τρέξεις
Στη θάλασσα να παίξεις.

Κι όταν θα πάρεις εξιτήριο
Μες στου κόσμου το μυστήριο
Πόσο μπορείς ν’ αντέξεις
Και πόσο φως να κλέψεις.

Κι όλο πάω μα που πάω
Και κανένα πια στο δρόμο δε ρωτώ
Δε ρωτάω κι όλο πάω
Και το μόνο πια που θέλω
Είναι μόνο, είναι μόνο να χαθώ.

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό, τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ’ το ποτό σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Θέλω ν’ αλλάξεις το εισιτήριο,
μ’ έπιασαν πάλι οι μοναξιές μου
Ποιο είναι το θέμα σου το κύριο
μείνε και σήμερα και πες μου

Στης αγκαλιάς σου το μυστήριο
ανακαλύπτω τη φωτιά μου,
Άλλαξε τώρα το εισιτήριο
κι έλα στη θέση τη δικιά μου

Είναι η ζωή μικρές στιγμές και τίποτε άλλο, κι άλλο
μείνε και το αίσθημά μου δες, που είναι μεγάλο
Είναι η ζωή μόνο στιγμές και δεν μπορώ να σταματήσω
να ονειρεύομαι
Δεν μπορώ να σταματήσω
να ονειρεύομαι,
Σ’ ονειρεύομαι...

Θέλω ν’ αλλάξεις το εισιτήριο
να μην πετάξεις χωριστά μου
Το αυριανό θα 'ναι μαρτύριο
χωρίς τα μάτια σου μπροστά μου

Το αυριανό θα 'ναι μαρτύριο
χωρίς τα μάτια σου μπροστά μου
Θέλω ν’ αλλάξεις το εισιτήριο
Να μην πετάξεις χωριστά μου

Είναι η ζωή μικρές στιγμές και τίποτε άλλο, κι άλλο
μείνε και το αίσθημά μου δες, που είναι μεγάλο
Είναι η ζωή μόνο στιγμές και δεν μπορώ να σταματήσω
να ονειρεύομαι,
Δεν μπορώ να σταματήσω
να ονειρεύομαι,
Σ’ ονειρεύομαι...

Ήμουνα δώδεκα χρονών,
γέννημα θρέμμα των καιρών
Ότι είχα σκάσει απ’ τ’ αυγό
κι είπα στη μάνα μου θα βγω
Να δω τον κόσμο...

Έκλεισα τα δεκαοχτώ,
παράτησα το πατρικό.
Φίλους δεν είχα να σκεφτώ,
ξεμπέρδεψα με το στρατό
Και πήρα δρόμο...

Έβγαλα εισιτήριο μακρύ ταξίδι ξεκινά.
Κανείς δε φεύγει αληθινά, αν ότι τον πονά δεν το ξεχάσει.
Τρένο η ψυχή μυστήριο δεν κάνει στάση πουθενά,
Περνάει απάτητα βουνά ζητώντας μια γωνιά να ξαποστάσει...

Ως τα τριάντα είχα βρει
το βήμα μου μες τη ζωή
Ένιωσα λίγη σιγουριά,
μα κάτι μ’έτρωγε βαθιά
Να συνεχίσω...

Πέρασα πόλεις και χωριά,
γνώρισα ανθρώπους και θεριά.
Γίναν τα χρόνια μου βαριά,
μα δε μου πήγαινε καρδιά
Να κάνω πίσω...

Έβγαλα εισιτήριο μακρύ ταξίδι ξεκινά.
Κανείς δε φεύγει αληθινά, αν ότι τον πονά δεν το ξεχάσει.
Τρένο η ψυχή μυστήριο δεν κάνει στάση πουθενά.
Περνάει απάτητα βουνά ζητώντας μια γωνιά να ξαποστάσει...

Απ’ την Ερμού σ’ άλλο βαγόνι
ψάχνω το μπαρ και δεν το βρίσκω
λαθρεπιβάτης, μ’ ένα ρίσκο
που σ’ άλλη σάρκα με σταυρώνει.

Το τραίνο φεύγει στην οθόνη
σαν τη διαφήμιση της Μίσκο·
των φίλων κόλλυβα στο δίσκο,
στις ράγες το ’στρωσε το χιόνι.

Συρμού, Ερμού μοιάζει με ρίμα
που ’γραψα μπαίνοντας πιο νέος·
και πόσα εισπράττει μηνιαίως

ο ελεγκτής που αργά, με βήμα,
ζυγώνει να με βρει, το θύμα
που οφείλει να πληρώσει έως...