Πέντε τραγούδια του Αντώνη Μιτζέλου (β)

Έτσι όπως σ’ έχω αγκαλιά
κι έχεις ακουμπήσει στα σεντόνια
Θεέ μου λέω η πρώτη μας βραδιά
κάνε να κρατήσει χίλια χρόνια

Πάνω απ’ το απαλό σου το κορμί
πίνω σαν το μέλι τις σταγόνες
έλα να πετάξουμε μαζί
πάντα ερωτευμένοι στους αιώνες

Άγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά

Όπως αφηνόμαστε γλυκά
τώρα νυσταγμένοι στο κρεβάτι
Θεέ μου λέω να 'μαστε καλά
πάντα ξεχασμένοι στην αγάπη

Έχεις κουραστεί μα εγώ είμαι εδώ
γείρε στο κορμί μου και κοιμήσου
όπου και να βγει θα σ’ αγαπώ
έγινε η ζωή μου πια δική σου

Άγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά

Έχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες
που χρόνια τ’ ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά
Κι ανάψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες
και λέω στο θάνατο θα φύγω απ’ τη δουλειά

Τα μεσημέρια που η καρδιά στεναχωριέται
που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό
της λέω αγάπη μου η αγάπη δεν κρατιέται
μ’ ένα τηλέφωνο κι εκείνο βιαστικό

Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά
Μήπως την γύρεψαν δεν είναι εδώ

Δεν απαντά
η ελευθερία της χρόνο δεν έχει
είναι καλά
και ζει στον κόσμο της το φορητό

Έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι μου ένα αστέρι
του ονείρου μου τους μάγους να οδηγεί
κι αυτοί που μέσα μου με κλείδωσαν ποιος ξέρει
Μπορεί στο ψέμα τους μια βόλτα να 'χουν βγει

Δεν απαντά
δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
κι ούτε ρωτά
μήπως τη γύρεψε ποτέ κανείς

Δεν απαντά
Η ελευθερία της χρόνο δεν έχει
Είναι καλά
Και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς

Άρρωστος καιρός σακατεμένος
κι όλα πουλημένα μ’ έναν παρά
Λεύτερος και αλυσοδεμένος
στέκομαι στου κόσμου την ουρά

Συνθηματολόγοι στις οθόνες
και πυροτεχνήματα σωρό
Λόγια, μόνο λόγια δυο αιώνες
κι ύστερα μια τρύπα στο νερό
Λόγια, λόγια, λόγια
Λόγια, μόνο λόγια

Έλιωσε η βροχή κάποιαν αφίσα
που για αγώνες πάλι μας καλεί
Άρρωστος καιρός κι η νύχτα γκρίζα
μίλια μακριά η ανατολή

Συνθηματολόγοι στις οθόνες
και πυροτεχνήματα σωρό
Λόγια, μόνο λόγια δυο αιώνες
κι ύστερα μια τρύπα στο νερό
Λόγια, λόγια, λόγια
Λόγια, μόνο λόγια

Ζητάς πατρίδα μου να μείνω στην παράγκα,
άχρηστη βάρδια σε ετοιμόρροπη σκεπή
τα σύνορά της να φυλάω απ’ τον ληστή
αυτόν που εσύ τον έχεις κάνει μάγκα
και που μονάχη σου τον άφησες να μπει..
προσφέροντάς του τη ζωή μου για μπροστάντζα

Ζητάς αγάπη μου να γίνω η καβάντζα
φοβάσαι, χαίρεσαι ή πονάς να είμαι εκεί
να σου 'χω άγρυπνη συγγνώμη και φιλί
να σε σηκώνω απ’ τις στραβές και τα στραπάτσα
και να κρατάω την ψυχή σου καθαρή,
όπως τα ρούχα που στεγνώνουν στη ταράτσα.

Δε θέλω αλλού να πάω,
εγώ όταν αγαπάω είμαι ψυχή βαθιά..
Αυτό που με σταυρώνει στ’ αλήθεια με λυτρώνει
η μόνη σίγουρη στεριά είναι η καρδιά.

Ζητάς πατρίδα μου να μείνω στην παράγκα
άχρηστη βάρδια σε ετοιμόρροπη σκεπή
τα σύνορά της να φυλάω απ’ τον ληστή
αυτόν που εσύ τον έχεις κάνει μάγκα
και που μονάχη σου τον άφησες να μπει
προσφέροντάς του τη ζωή μου για μπροστάντζα

Δε θέλω αλλού να πάω,
εγώ όταν αγαπάω είμαι ψυχή βαθιά..
Αυτό που με σταυρώνει στ’ αλήθεια με λυτρώνει
και η μόνη σίγουρη στεριά είναι η καρδιά..

Δώσ’ μου ένα αστέρι
να λάμψει η πλάση νύχτωσε γύρω
στο στερέωμα του κόσμου
νύχτα μόνο νύχτα

Λιώνω απόψε την καρδιά
σε τέσσερα τραγούδια
και τα σκορπώ
στους τέσσερις ανέμους
πάνω απ’ όλους τους πολέμους
για να σκεπάσουν τα παιδιά
τα παιδιά, τα παιδιά
που’ χουνε πόνο στη ματιά
τα παιδιά, τα παιδιά
που δε γελάνε άλλο πια τα παιδιά
σημαίες που δεν υψώθηκαν ποτές
κι ας αγαπούσαν τόσο τις κορφές
τα παιδιά

Πες μου ένα τραγούδι
ν’ αρπάξει ο κόσμος
με φλόγα ειρήνης
στο στερέωμα του πόνου
να βγει πάλι ο Ήλιος

Κόβω απόψε την καρδιά
σε τέσσερα λουλούδια
και τα σκορπώ
στους τέσσερις ανέμους
πάνω απ’ όλους τους πολέμους
για ν’ αγκαλιάσουν τα παιδιά
τα παιδιά τα παιδιά
που’ χουνε πόνο στη ματιά...