Πέντε τραγούδια για ναυτικούς

Αυτός ο ναύτης
με κανένανε δε μοιάζει
κάθεται ώρες στην κουβέρτα
και ρεμβάζει

Όσο κι αν πάει ποτέ δε φτάνει
γι' αυτόν δεν έχει η γη λιμάνι
γράμμα ποτέ δεν περιμένει
γιατί δεν έχει αγαπημένη
απ' την καρδιά του
την αρμύρα ποιος θα σβήσει
αυτόν τον ναύτη
ποια γυναίκα θ' αγαπήσει

Αυτός ο ναύτης
με κανένανε δε μοιάζει
δε χαρτοπαίζει
τα κορίτσια δεν πειράζει

Όμως τις νύχτες δεν κοιμάται
ποιος ξέρει ποιους καημούς θυμάται
και σπάει η καρδούλα του κομμάτια
και τρέχει απ' τα θολά του μάτια
από τα μάτια του
την πίκρα ποιος θα σβήσει
αυτόν τον ναύτη
ποια γυναίκα θ' αγαπήσει

Από κερί τσιγάρο σου μην τύχει και ανάψεις
γιατί ένας ναύτης χάνεται και μια καρδιά θα κάψεις

Από κερί τσιγάρο σου μην τύχει και ανάψεις
πάντα ένας ναύτης χάνεται και μια καρδιά θα κάψεις

Πάει καιρός που έμαθα αυτή την ιστορία
και κάθε που θα δω κερί με πιάνει αγωνία

Αγέρας με ταξίδεψε σε τούτη την αλήθεια
στις θάλασσας τα χρώματα στης γης τα παραμύθια

Μες τη νύχτα μες την μπόρα
μες την κοσμοχαλασιά
ένας ναύτης ταξιδεύει
για να φύγει στα μακριά.

Καπετάνιε, καπετάνιε
γύρνα πίσω στη στεριά
πριν σε πάρουν οι βοριάδες
και σε ρίξουν στα βαθιά.

Φίλους έχω τους βοριάδες
το θαλασσινό νερό
μα φοβάμαι τους ανθρώπους
στη στεριά να μην πνιγώ.

Ένας ναύτης σε ναυάγιο
Προσευχόταν σ' έναν Άγιο
Μια γοργόνα να του φέρει
Απ' της Αφρικής τα μέρη

Απ' το μάτι του κυκλώνα
Ξεπροβάλλει μια γοργόνα
Και του λέει πως θα τον σώσει
Την αγάπη του αν της δώσει

Ό,τι αγαπάς άσ'το να φύγει
Κι ότι αξίζει ξανασμίγει
Ό,τι χαθεί απ' τη ζωή σου
Δεν ήτανε πότε μαζί σου

Ήπιε ο ναύτης την αρμύρα
Κι αποδέχθηκε τη μοίρα
Μα όπως ήταν αγκαλιά της
Μπήκε η βέρα στα μαλλιά της

Όταν τα μαλλιά χτενίζει
Ένα δάκρυ αναβλύζει
Έχεις μόνο μια καρδιά
Κι εχεις δώσει τα κλειδιά

Ό,τι αγαπάς άσ'το να φύγει
Κι ό,τι αξίζει ξανασμίγει
Ό,τι χαθεί απ' τη ζωή σου
Δεν ήτανε πότε μαζί σου

Δυο ναυτικοί πίνουν ρακί
τα μεσημέρια στο καρνάγιο,
σαν πειρατές από το χτες
που ’χουν σωθεί από ναυάγιο.
Στόμα πικρό και αρμυρό
απ’ της ζωής τους το αλάτι.
Πού είσαι εσύ, πού είμαι εγώ
μέσα στης θάλασσας το χάρτη;

Μια ξενιτιά είν’ η ζωή,
ένα καράβι αναμνήσεις.
Για της αγάπης τη φωτιά
αξίζει όμως να τη ζήσεις,
για της αγάπης τη φωτιά
αξίζει πάλι να τη ζήσεις.

Δυο ναυτικοί στη φυλακή
της νοσταλγίας ζωγραφίζουν,
και στα παλιά με μια γουλιά
και μ’ ένα δάκρυ αρμενίζουν.
Παραμιλούν και απειλούν,
θέλουν εκδίκηση να πάρουν.
Είν’ η στεριά πολύ βαριά,
ψάχνουνε πάλι να μπαρκάρουν.

Μια ξενιτιά είν’ η ζωή,
ένα καράβι αναμνήσεις.
Για της αγάπης τη φωτιά
αξίζει όμως να τη ζήσεις,
για της αγάπης τη φωτιά
αξίζει πάλι να τη ζήσεις.