Πέντε τραγούδια του Ανδρέα Τσουκαλά

Νόμιζα μπορώ ν’ αντέξω,
μα κουράγιο πού να κλέψω
έγινα σκιά σου όπου πας
Έκανα ένα λάθος μόνο
που δε βρήκα άλλο τρόπο
για να δω στ’ αλήθεια αν μ’ αγαπάς

Σ’ αγαπώ, πώς να ζω χωρίς εσένα, πες μου πώς
πώς περνάει και τούτη η μέρα πώς
Σ’ αγαπώ, να θυμάσαι πως υπάρχω, μα δε ζω
πάντα σε θυμάμαι, σ’ αγαπώ

Νόμιζα πως θα γυρίσεις,
πως θα 'ρχόσουν να ζητήσεις
λίγη απ’ τη χαμένη σου χαρά
Ήταν λάθος να σε διώξω,
τώρα πια το νιώθω πόσο
πλήγωσα μια ευαίσθητη καρδιά

Σ’ αγαπώ, πώς να ζω χωρίς εσένα, πες μου πώς
πώς περνάει και τούτη η μέρα πώς
Σ’ αγαπώ, να θυμάσαι πως υπάρχω, μα δε ζω
πάντα σε θυμάμαι, σ’ αγαπώ

Έκανα ένα λάθος μόνο,
πλήρωσα να είμαι μόνος
έλα κοίτα πόση μοναξιά
Ποιος να το πιστέψει αλήθεια,
πως αυτή η πληγή στα στήθια
θα 'ναι απ’ τη δική σου μαχαιριά

Σ’ αγαπώ, πώς να ζω χωρίς εσένα, πες μου πώς
πώς περνάει και τούτη η μέρα πώς
Σ’ αγαπώ, να θυμάσαι πως υπάρχω, μα δε ζω
πάντα σε θυμάμαι, σ’ αγαπώ

Τι μου συμβαίνει σαν μένω μονάχος με τις σκέψεις μου συντροφιά
Χίλια δυο που περνούν από μπρος μου, μου θυμίζουν πολλά
Οι αναμνήσεις προσπαθούν να με πνίξουν και με παν’ όσο μπορούν πιο βαθιά
κει που μόνο σκιές μου μιλάνε από χρόνια πολλά...

Αναμνήσεις μου ελάτε
σας ανοίγω την πόρτα της καρδιάς
Μα γιατί πολεμάτε
να μου πάρετε όλη τη χαρά
Αναμνήσεις μου ελάτε
σας ανοίγω την πόρτα της καρδιάς
Μα γιατί πολεμάτε
να μου πάρετε όλη τη χαρά....

Κι ύστερα φθάνουν οι αναμνήσεις οι άλλες, να μου παγώσουν την καρδιά
κάποια πρόσωπα θολά απ’ το παρελθόν μου, με κοιτάν με δυο μάτια καρφιά
Και λυπάμαι για όσα έχω κάνει, κι όμως.. τώρα είν’ αργά
Να ξεφύγω απ’ τον εαυτό μου, να πετάξω με τα πουλιά...

Αναμνήσεις μου ελάτε
σας ανοίγω την πόρτα της καρδιάς
Μα γιατί πολεμάτε
να μου πάρετε όλη τη χαρά
Αναμνήσεις μου ελάτε
σας ανοίγω την πόρτα της καρδιάς
Μα γιατί πολεμάτε
να μου πάρετε όλη τη χαρά....

Το ξέρω θα 'ναι αυτό το τέλος,
για μια στιγμή απορώ πως πέρασε ο καιρός, δεν ξέρω.
Στη πρώτη τη βροχή πως να πιστέψω,
πως φτάνει μόνο αυτή για να τελειώσει ολόκληρη ιστορία.

Στον γκρίζο ουρανό χάθηκε ο ήλιος,
και η θάλασσα και αυτή γεμίζει σκοτεινή το φόντο.
Κοιτάζω σιωπηλά τον άδειο δρόμο,
και χίλιες δυο μορφές που μ’ άγγιζαν στο χθες
σκορπούν μια ελπίδα.

Το ξέρω θα 'ρθουν και άλλα καλοκαίρια,
ο ίδιος ήλιος πάλι θα φανεί.
Τις νύχτες θα σκορπούν το φως τ’ αστέρια,
της θάλασσας το γκρίζο χρώμα θα χαθεί.

Μα δε θα 'ρθει ποτέ το καλοκαίρι,
αυτό που μόλις πέρασε στο χθες.
Κανένας δεν μπορεί να ξαναφέρει,
τις αναμνήσεις που με γέμιζαν τόσες χαρές.

Θυμάμαι ένα γλυκό κορίτσι,
πορφύρα στα μαλλιά, λουλούδια στη καρδιά, δυο χείλη...
Στο κάθε της φιλί ξαναγεννιόμουν,
και όταν γελούσε αυτή ανοίγαν λες οι ουρανοί εμπρός μου.

Μα φεύγει ο καιρός και τώρα,
πλησίασε πολύ η πιο δύσκολη στιγμή,
στα είκοσι μου χρόνια.
Ήταν γραφτό αυτό το καλοκαίρι, να μου θυμίζει τόσα,
ίσως τις πιο όμορφες στιγμές ως τώρα.

Στους καιρούς τους πονηρούς,
στης παράνοιας τους βωμούς,
για φτηνές φιλοδοξίες,
τόσες άσκοπες θυσίες
δε χωράνε στο μυαλό μου
και ελπίζοντας σ’ αξίες,
βγαίνω έξω απ’ τ’ όνειρό μου.

Σε μπαράκια νυχτωμένα
με παράθυρα κλεισμένα,
μ’ απειλεί ο πειρασμός σου,
ο φτηνός ερωτισμός σου
κι όμως, κάτι με κρατάει,
μια φωνή που απ’ την ψυχή μου,
κάτι άφταστο ζητάει.

Σε δρομάκια σκοτεινά
και σε ύποπτα στενά,
δίχως νόημα γυρίζω
και τις σκέψεις μου να βρίζω
κι ό,τι απόμεινε από μένα,
μια δικλείδα ασφαλείας,
στα βαθειά κάτω πνιγμένα.

Μ’ ένα ξέφρενο ρυθμό,
σ’ ένα δρόμο φωτεινό,
τέρμα γκάζι να πατάω
και στα χαμηλά πετάω
κάτι άπιαστο μ’ αγγίζει,
νέα σύνορα μου ανοίγει,
σ’ άλλη διάσταση περνάω.

Σε βλέπω σκεφτικό
στο πρόσωπό σου ένα δάκρυ που κυλάει καυτό
οι δυο παλάμες σου στο πρόσωπό σου το χλωμό
σαν να ζητάς το λυτρωμό

Μήπως στέρεψε η χαρά
και χάνεσαι στης λύπης μέσα τα θολά νερά
βαριές οι σκέψεις στο μυαλό σου όλα σκοτεινά
μα μη ξεχνάς πως η στιγμή, που φεύγει δε γυρνά

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός
στο πέρασμά του σβήνει κάθε τι απ’ το παρελθόν
γι’ αυτά που εσύ ο ίδιος έκλαιγες εχτές
θα το θυμάσαι θα το δεις και θα λες

Μια καινούρια μέρα αρχίζει κάθε πρωί
μια καινούρια ελπίδα και πάλι απ’ την αρχή

Τι κι αν σε γέλασε
η χτεσινή σου η αγάπη πέρασε να λες
καινούργιο δρόμο στη καρδιά σου άνοιξε και δες
πως δε σε γέλασε η ζωή

Κοίτα μέσα στα όνειρά σου
αν κι αυτά ακόμη σε προδώσανε
νέος είσαι, θα τα χτίσεις πάλι απ’ την αρχή
και τώρα πάλι θα παλέψεις, έτσι είν’ η ζωή

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...