Πέντε τραγούδια του Ηλία Ανδριόπουλου (β)

Ταξιδεύω μ’ ένα κλωνί βασιλικό σε ένα τόπο ονειρικό
Ταξιδεύω με του Ομήρου τη χορδή στης εποχής μου τη βουή
Σε σαπισμένες πολιτείες, σ’ αδειασμένες αγορές και σε συντρίμμια με φωτιές

Ταξιδεύω μες στα πελάγη τ’ ανοιχτά με τον Ελύτη και το Γκάτσο συντροφιά
Ταξιδεύω στης εποχής μας τη φθορά με τον καημό του Μακρυγιάννη στη ματιά
Μέσα στου κόσμου τη μανία, στης οικουμένης την αναρχία,
με την καρδιά μου δεμένη στα σκοινιά

Ταξιδεύω μ’ έναν αγέρα κάποιας νιότης περασμένης στα μαλλιά
Ταξιδεύω με την Ελλάδα κι ένα φως που διαρκώς με κυνηγά
Ταξιδεύω με την Ελλάδα κι ένα φως που διαρκώς με κυνηγά

Μόνο να γράφεις τ’ όνομά σου,
κι εκείνο το ’μαθες μισό,
μα συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς.

Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσουμε μαζί,
θα ’ναι η καρδιά σου παραθύρι,
τα λόγια σου παλιό κρασί.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς.

Αυτές οι ξένες αγκαλιές
ήταν κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν’ αναστενάζουν

Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί
ήταν άνθρωποι δικοί μας
που αγαπήσανε μαζί μας
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια

Με αργές ψάχνω κινήσεις
στα σκοτάδια να σε βρω,
μουσικές και αναμνήσεις
στα τυφλά ακολουθώ.

Βραδινές περιπλανήσεις
μες στα ξένα σώματα,
ψάχνω να ’βρω απαντήσεις
μέσα σε κυκλώματα.

Σε θυμάμαι και χορεύω
κάθε νύχτα με σκιές
και για λίγο δραπετεύω
και ξεχνάω πόσο φταις.

Βράδια μεταμορφωμένα
με κρυφά μηνύματα,
σε γυρεύω απελπισμένα
σε φωνές και σχήματα.

Απ’ τα δικά σου πράγματα
κρατάω τ’ όνομά σου
που κατοικεί στις νύχτες
του κορμιού μου
και στους μικρούς
κήπους της βροχής.

Στην πατρίδα μου
με λένε πέλαγο,
για τα τραγούδια μου
που ταξιδεύουν στις αυλές
και στα ωραία όνειρα.

Πάντα αύριο ομολογώ τον θάνατο
και τη μετέωρη φωτιά σου.