Πέντε τραγούδια του Αλέκου Σπάθη

Το 'χω παράπονο πικρό παράπονο
γιατί δεν μ’ ένιωσες τόσο καιρό
θέλεις να φύγουμε
για να γλιτώσουμε
από τη μοίρα μας μα δεν μπορώ.

Μην ζητάς ποτέ μεγάλα όνειρα
δεν βαστούν μικρά είναι τα φτερά μας
πρέπει να μείνουμε με το τραγούδι μας
που το ταιριάσαμε μες τον καημό
κι ίσως να φτιάξουμε την ευτυχία μας
και το παράπονο γίνει γλυκό...

Μην ζητάς ποτέ μεγάλα όνειρα
δεν βαστούν μικρά είναι τα φτερά μας
πρέπει να μείνουμε με το τραγούδι μας
που το ταιριάσαμε μες τον καημό
κι ίσως να φτιάξουμε την ευτυχία μας
και το παράπονο γίνει γλυκό...

Κανένα φως στη γειτονιά,
κοιμούνται όλα απ΄άκρη σ΄άκρη
και στη βαθιά τη σκοτεινιά
μια σιγανή διπλοπενιά
κάνει σεκόντο σ ένα δάκρυ...

Κανένα φως στη γειτονιά,
κοιμούνται όλα απ'άκρη σ'άκρη...

Ούτε σκιά, ούτε ψυχή
στον δρόμο τον ερημωμένο
κι η πίκρα γίνηκε βροχή
που αργοπέφτει κι αντηχεί
σαν πρωτοβρόχι λυπημένο...

Ούτε σκιά, ούτε ψυχή
στον δρόμο τον ερημωμένο...

Σαν όνειρο μου φαίνεται αυτή η εποχή
τα χρόνια τα παιδιάστικα κι οι τόσες αναμνήσεις,
μ’ ακόμα μέχρι σήμερα ζει μέσα στην ψυχή
μια θύμηση που μου 'δινε ωραίες συγκινήσεις.

Δεξιά ήταν το Σαράι που ο Βεζύρης κατοικούσε,
και ο Καραγκιόζης ζούσε στο φτωχό του το καλύβι,
νηστικός, κουρελιασμένος και ξυπόλητος γυρνούσε,
κι έπρεπε, για να μπει μέσα, την καμπούρα του να σκύβει.

Για να φάνε τα παιδιά του, ο Σκορπιός κι ο Κολλητήρης,
πότε φούρναρης γινόταν ή γιατρός ο κακομοίρης
κι αν ακόμα νοσταλγώ στην πεζή αυτή τη ζήση
Μπάρμπα Γιώργο, Μορφονιό, Χατζηαβάτη, Σιορ Διονύση.

Είναι αλήθεια μια εικόνα που ο χρόνος δεν τη σβήνει,
κι η ανάμνηση σ’ αυτήν πάντα στην καρδιά θα μείνει,
του φτωχού του Καραγκιόζη, του φτωχού του Καραγκιόζη.

Θεέ μου πως θέλω να του πω
τρελά τον αγαπώ κι απόψε να βρεθώ στην αγκαλιά του,
να γείρω στον ώμο του δειλά κι αυτός να με φιλά,
να λάμπουνε αστέρια στην ματιά του

Είν’ αυτός για μένα ένα τρυφερό παιδί
κοντά του θα 'ναι η ζωή αυγή
σαν του κρατώ τα χέρια

Θεέ μου, σ’ αυτήν την προσευχή σ’ ανοίγω την ψυχή
και μέσα απ’ της καρδιάς ζητώ τα βάθη
να γίνει δικός μου για πάντα

Είν’ αυτός για μένα ένα τρυφερό παιδί
κοντά του θα 'ναι η ζωή αυγή
σαν του κρατώ τα χέρια

Θεέ μου, σ’ αυτήν την προσευχή σ’ ανοίγω την ψυχή
και μέσα απ’ της καρδιάς ζητώ τα βάθη
να γίνει δικός μου για πάντα

Στης παλιάς Αθήνας τα στενά
η αγάπη αδιάφορη περνά
κι έχει πάψει να την συγκινεί
της κιθάρας η φωνή.

Τώρα απ’ το πλακιώτικο στενό
δεν μπορείς να δεις τον ουρανό
και μπερδεύεις νύχτα με πρωί,
έτσι τα 'φερε η ζωή.

Μια ζωή σαν όνειρο πέρασε και χάθηκε
κι η χαρά βουβάθηκε μέσα στην ψυχή,
μια ζωή σαν όνειρο, αχ, και να μπορούσαμε
να την ξαναζούσαμε πάλι απ’ την αρχή,
να την ξαναζούσαμε πάλι απ’ την αρχή.