Πέντε τραγούδια σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη

Τα Μέγαρα, όταν έρχομαι
τα λέω Ελευσίνα
να φτάσω θέλω, βιάζομαι
κοντά σου στην Αθήνα.

Κι όταν περνάω τον Ισθμό
πάντα περνά βαπόρι
με τ’ όνομά σου σκαλιστό
σε πρύμνη και σε πλώρη.

Με τ’ όνομά σου να κυλά
δεξιά στη Σαλαμίνα
χίλια φωτάκια μου μηνούν
πως είσαι στην Αθήνα.

Ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δε θα μ’ έκανε νύχτες να κλαίω,
ένα όχι θα με πείραζε λιγάκι
μα δε θα μ’ έκανε να κλαίω σαν παιδάκι.

Το όχι που ’φτιαξες με το κεφάλι σου
μαλλιά, χείλια, μέτωπο και μάτια,
το όχι αυτό, το όχι αυτό
μ’ έκανε χίλια κομμάτια.

Ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δε θα μ’ έκανε νύχτες να κλαίω,
ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δε θα μ’ έκανε τραγούδια να σου λέω.

Όλο έξω απ’ του Τσαντίλη
το ματάκι σου καντήλι.
Το ματάκι σου κοιτά
μόνο τα μεταξωτά.

Βυζαντινά μεταξωτά
μεταξωτά όλο νερά,
σαντάλι, ζεντουνί
βλαττί και καμουχά.

Το μετάξι από την Κίνα
το ’φεραν βυζαντινοί.
Το περάσαν σε ραβδί
άγιοι και μοναχοί.

Τη μεταξωτή σου αγάπη
στου Τσαντίλη μη ζητάς.
Τη μεταξωτή σου αγάπη
στη Σταδίου αναζητάς.

Βυζαντινά μεταξωτά
μεταξωτά όλο νερά,
σαντάλι, ζεντουνί
βλαττί και καμουχά.

Η μεταξωτή σου αγάπη
σ’ έχει αφήσει μοναχό.
Η μεταξωτή σου αγάπη
σε κατάντησε τρελό.

Βυζαντινά μεταξωτά
μεταξωτά όλο νερά,
σαντάλι, ζεντουνί
βλαττί και καμουχά.

Στο τραγούδι μου κοιμάται
μια γυναίκα όμορφη.

Το ύπνο της τον κέρδισα,
τον έχω πληρωμένο.
Και το νερό που θα πλυθεί
και εκείνο αγορασμένο.

Φρουρός με το τραγούδι μου
μέσα στο όνειρό της.
Φύλακας, άγγελος βουβός
και τρομερός στρατιώτης.

Στο τραγούδι μου κοιμάται
μια γυναίκα όμορφη.

Με τα θεριά του ύπνου της,
με τ’ άσπρο της σεντόνι,
μέρες και νύχτες πολεμώ
αίμα, φωτιές και φόνοι.

Μέρες και νύχτες πολεμώ
κι ίσως να βρω τη λέξη,
ν’ ανοίξει τα ματάκια της
το φως για να διαλέξει.

Στο τραγούδι μου κοιμάται
μια γυναίκα όμορφη.

Ο παγοπώλης της Ερμού
Μες στις δροσιές του ουρανού
Πικρά χαμογελάει
Το γάντζο και το δίχτυ του
Στην πλάτη κουβαλάει.

Ο παγοπώλης της Ερμού
Στην κορυφή του Υμηττού
Κερνάει λεμονάδα
Κάτω η Αθήνα καίγεται
Πίσσα και καμινάδα.