Τέσσερα τραγούδια του Νίκου Γράψα

Γυρνάω ξανά, τα στεγανά του χρόνου σπάω
σε μια στιγμή που απέτυχα,
όπως θες να σ’ αγαπάω, γυρνάω ξανά.

Λυπάμαι αλλά τον τρόπο μου ρυθμίζουν,
οι συνήθειες, που απ’ τον καιρό
κοντεύουνε να γίνουνε αλήθειες, λυπάμαι αλλά.

Λόγια πολλά τα είπα κι έχουν μείνει
μαζεμένα σ’ ένα σωρό αζήτητα, φτηνά
και ξεχασμένα, λόγια πολλά.

Ψιλή βροχή τη νύχτα όλη χτύπαγε στο τζάμι
τη ζήλεψα που πάει να ενωθεί
μ’ ένα ποτάμι, ψιλή βροχή.

Άγγελοι σε αγγίξανε και είσαι ευλογημένος
άνεμοι σε χαϊδέψανε και είσαι αγαπημένος

κι εγώ σαν αύρα την αυγή
βγαίνω και σε τυλίγω
γλυκό νερό απ΄τη πηγή
στα χείλη σου αφήνω...

Νεράιδες σε φιλήσανε κι έχεις φωτιά στο στόμα
κι η θάλασσα πλημμύρισε στα μάτια σου το χρώμα

Κι εγώ αγάπη δυνατή
και αγκαλιά θα γίνω
σαν φως και σαν αναπνοή
τη λύπη σου να σβήνω...

Στου μύλου τα περάσματα
που ιστορίες λένε
είναι το δαχτυλίδι σου
που οι άνεμοι το θένε.

Το δάκρυ σου έχει φυλαχτό
στη πέτρα του κρυμμένο
κι ένα πικρό αναστεναγμό
με ασήμι κεντημένο.

Σε ενός κουρσάρου ήτανε
τη φορεσιά ραμμένο
αυτό που τόσα λέγανε
κι ήτανε πια χαμένο.

Κι όποιος το βρει μεσάνυχτα
με ολόγιομο φεγγάρι
δε θάχει πια να φοβηθεί
της μοίρας του το ζάρι.

Κι όποιος το βρει χαράματα
θα πιάσει η ευχή του
θα πάρει για γυναίκα του
την αλησμόνητή του.

Κι όποιος το βρει τον Αύγουστο
θα πρέπει να το στείλει
με τους ανέμους αγκαλιά
στου ουρανού τα χείλη.

Ως πότε θα σε καρτερώ
μοιάζουν οι μέρες χρόνια
μαράθηκε η καρδούλα μου
σβύνεται στα σεντόνια

Τα παραθύρια έχω κλειστά
κρυφά βλέπω απ τις γρίλιες
μάταια τούτη η προσμονή
πληγές μετράω χίλιες

Μα όταν θα’ ρθεις μια βραδιά
δεν θα με βρεις πια μόνη
θα μου κρατάει συντροφιά
μια πένθιμη Ανεμώνη