Πέντε τραγούδια της Λένας Πλάτωνος

Ένας πρίγκιπας μικρός πιο μικρός κι από ρεβίθι
κατοικούσε μοναχός μέσα σ’ ένα παραμύθι
σε πλανήτη ερημικό με μοναδικό του φίλο
ένα πρόβατο μικρό και τριαντάφυλλο με φύλλο

Μα του κόσμου η οχιά σκότωσε το όνειρό μου
στων αιώνων την τροχιά ταξιδεύω τον καημό μου
η ψυχή πονά και κλαίει σε κανένα δεν το λέει

Ένας πρίγκιπας φτωχός πιο φτωχός κι από κουρέλι
περπατούσε συνεχώς πίσω απ’ του έρωτα τα βέλη
μήπως βρει καμιά καρδιά δεν πειράζει τσακισμένη
να την πάρει αγκαλιά και να ζουν ευτυχισμένοι

Μα του κόσμου η οχιά σκότωσε το όνειρό μου
στων αιώνων την τροχιά ταξιδεύω τον καημό μου
η ψυχή πονά και κλαίει σε κανένα δεν το λέει

Ένας πρίγκιπας μικρός πιο μικρός κι από αγκάθι
όσο μια σταγόνα φως μες του σύμπαντος τα βάθη
κάθε νύχτα Αϊ Γιαννιού στις καρδιές φωτιές ανάβει
απ’ το φάρο τ’ ουρανού με του Σείριου το χάδι

Μα του κόσμου η οχιά σκότωσε το όνειρό μου
στων αιώνων την τροχιά ταξιδεύω τον καημό μου
η ψυχή πονά και κλαίει σε κανένα δεν το λέει

Είμαι του έρωτα παιδί
Στου πόθου το μπαλκόνι
Σαν σπουργίτι ξαγρυπνώ
Γυρεύω γη και ουρανό
Κι ο κόσμος με μαλώνει

Και συ θεέ από ψηλά
Δεν ρίχνεις ένα βλέμμα
Να βγει στον κόσμο η ομορφιά
Να πάψει αυτό το ψέμα
Άνθρωπος είμαι
Σάρκα και ψυχή
Κανείς δεν άντεξε πολύ
Χωρίς φιλί

Είμαι του έρωτα παιδί
Του πόνου περιστέρι
Χελιδονάκι στο χιονιά
Γυρεύω άλλη γειτονιά
Κι ένα καινούργιο αστέρι

Είσαι για λύπηση της λεν, μα δε λυπάται
παλιές αγάπες, χρυσαλίδες, πού την πάτε;
μ’ ένα φουστάνι αδειανό στο ξεροβόρι
τη λένε Εύα κι ήταν αγόρι.

Τον Άγγελο πεθύμησα να μ’ επαιρν’ αγκαλιά
ψυχή ψυχή μου ψίχουλο, σε φάγαν τα πουλιά.

Είσαι για λύπηση της λεν, θα μείνεις μόνη
σώματα λόγια να βρωμίζουν το σεντόνι
ένα φουστάνι ξαπλωτό σε λάθος στάση
τη λένε Εύα, δε θα γεράσει.

Τον Άγγελο πεθύμησα να μ’ έπαιρν’ αγκαλιά
ψυχή ψυχή μου ψίχουλο, σε φάγαν τα πουλιά.

Είσαι για λύπηση της λεν, και πήγες στράφι
σταυροί στον ύπνο, Παναγιές από χρυσάφι
ένα φουστάνι καπνισμένο στο λιβάνι
τη λένε Εύα, πώς να πεθάνει;

Τον Άγγελο πεθύμησα να μ’ έπαιρν’ αγκαλιά
ψυχή ψυχή μου ψίχουλο, σε φάγαν τα πουλιά.

Τρέχω να προλάβω. Χάλασε η συσκευή μου.
Μπαίνω μες στο τραίνο. Στο θάλαμο με τ’ οξυγόνο.
Ρίχνω και το κέρμα.
Νιώθω πάλι αυτόν τον πόνο.
Ή επιβιώνω στο κέντρο αυτής της πόλης
ή χάνω την κάρτα εργασίας.
Έτσι καταπίνω όλη τη φορμόλη.
Η ώρα δεν περνάει. Το κορμί μου όντας ξένο
μέσα από τη μάσκα της απελπισίας κοιτάει
χιλιάδες μασκαράδες με φιάλες οξυγόνου
ζουζούνια δύτες να βουτάνε μες στο έλος.
Οραματίζομαι του πετρελαίου το τέλος.
Πατάω φρένο ρωτώντας
εμείς του έλους οι δημιουργοί;
ή σε ποιου το έλεος
η πληρωμένη μας αναπνοή;
η πληγωμένη μας αναπνοή;
Φτύνω το κέρμα. Τέρμα.

Φωτεινή οξεία κεραυνός εν αιθρία
διαλύει το έλος. Τέλος.
Κι ένα δάκρυ βροχής αναλύει φάσματα
ουράνια τόξα φανερώνουν
του θεού τα πλάσματα. Τέλος.

Τώρα ανασαίνω παραμύθι ηλιακό.
Παραμύθι εναλλακτικό.
Ηλιακή ενέργεια αυτοκίνηση.
Τώρα ανασαίνω παραμύθι ηλιακό.
Παραμύθι εναλλακτικό.
Παραμύθι με τέλος καλό.
Παραμύθι εναλλακτικό.
Παραμύθι με τέλος καλό.
Ένα παραμύθι με τέλος καλό.

Είμαστε ένα ζευγάρι κύκνοι
διασχίζοντας τη λίμνη την αγάπη μας.
Αποφεύγοντας τους κυνηγούς
που αστοχούσαν πάνω μας.
Τυλίγοντας μεταξύ τους τους λαιμούς μας
κι αυτό ήταν το φιλί μας.
Τινάζοντας τα φτερά μας
σ'ένα μικρό πέταγμά μας
έχοντας τον κόσμο από κάτω μας.
Βουτώντας τους λαιμούς
μέχρι να φτάσουμε
στου βυθού τα βατόμουρά μας.
Παίρνοντας τα μωρά μας
εγώ μαζί τους στην καλαμιά μας
κι αυτός περιπολώντας
διεκδικώντας έτσι την ασφάλειά μας.

Ήμασταν ένα ζευγάρι κύκνοι
διασχίζοντας τη λίμνη την αγάπη μας.