Πέντε τραγούδια για τη γραβάτα

Περίεργα με βλέπουνε
στους δρόμους σαν περνάω
κι όλοι ρωτάνε το γιατί
γραβάτα δε φοράω.

Δικαίωμά μου είν’ αυτό
να μη φορώ γραβάτα,
έτσι μ’ αρέσει, μ’ αρέσει λαϊκά
να περπατώ στην στράτα.

Έτσι μ’ αρέσει, μ’ αρέσει λαϊκά
να μη φορώ γραβάτα.

Εγώ θα μείνω απλοϊκός
μες στη ζωή ετούτη,
ο ίδιος θα είμαι πάντοτε
στην φτώχεια και στα πλούτη.

Δικαίωμά μου είν’ αυτό
να μη φορώ γραβάτα,
έτσι μ’ αρέσει, μ’ αρέσει λαϊκά
να περπατώ στην στράτα.

Έτσι μ’ αρέσει, μ’ αρέσει λαϊκά
να μη φορώ γραβάτα.

Η μεταξωτή γραβάτα, που μου χάρισες
θηλιά θα γίνει και θα με πνίξει
αφού μ’ άλλον, βρε μπαμπέσα με παράτησες,
η μεταξωτή γραβάτα, που μου χάρισες.

Τη μεταξωτή γραβάτα
θα την κάνω κομματάκια
κι απ’ το νου θα σε βγάλω
και γραβάτα άλλη θα βάλω
και γραβάτα άλλη θα βάλω κι ας πνιγώ

Φυλλαράκια θα την κάνω στο γινάτι σου
γιατί δε θέλω να μου θυμίζει,
παλιοψεύτρα και πλανεύτρα, την αγάπη σου
φυλλαράκια θα την κάνω στο γινάτι σου.

Τη μεταξωτή γραβάτα
θα την κάνω κομματάκια
κι απ’ το νου θα σε βγάλω
και γραβάτα άλλη θα βάλω
και γραβάτα άλλη θα βάλω κι ας πνιγώ

Κάποια γραβάτα μου 'χες δωρίσει
για τη γιορτή μου μια βραδιά,
πάρ’ τηνε πίσω γιατ’ είναι προδομένη,
για μένα είναι διπλή θηλιά.

Πάρ’ τη γραβάτα σου γιατί με πνίγει
και χάρισέ την σ’ αυτόν που πας,
δεν σου αξίζει να σε θυμάμαι
αφού δεν ξέρεις για ν’ αγαπάς.

Γιατί να κλάψω και να πονέσω
για τη μπαμπέσα σου καρδιά,
αφού το ξέρω, κι αυτόν θα τον προδώσεις
όπως κι εμένα κάποια βραδιά.

Πάρ’ τη γραβάτα σου γιατί με πνίγει
και χάρισέ την σ’ αυτόν που πας,
δεν σου αξίζει να σε θυμάμαι
αφού δεν ξέρεις για ν’ αγαπάς.

Άκουγα εσένα άκουγα
κάτι σαν αντίο ή παράκουγα
ύστερα είπες κι άλλα αλλά δεν άκουγα.
Μονάχα θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα
Άνοιξα την πόρτα, χάραζε.
Τι να βρω να πω να σε συντάραζε
είχα πάει μ’ άλλον μια φορά παλιά
μα ούτε που ρώταγες ποτέ που πήγαινα.

Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα 'γραφα όλα ροζ.

Άλλαζε αιώνας άλλαζε
μέσα μου βραχνό σκυλί που αλάλαζε.
Όσα φέρνει ο χρόνος
τα παράλλαζε πάντα η καρδιά
πατώντας σταθερά μου 'λεγε αγάπα.

Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα
ύστερα από χρόνια λέω πως ξέφυγα.
Λόγια που πληγώναν
δεν πονάνε πια
ήταν απάτη η ομορφιά που κάποτε πλήγωνα.

Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα `γραφα όλα ροζ.

Μες στην ντουλάπα κρέμονται ακόμα οι γραβάτες,
γραβάτες του πατέρα μου, χρόνια χωρίς αυτόν.
Ριγέ, καρό, μονόχρωμες, πουά και λουλουδάτες
μετά το μεροκάματο, χτίστης οικοδομών.

Σαν δικαστής τις φόραγε, τις είχα συνηθίσει,
δεμένες κόμπο στο λαιμό, στο μήλο του Αδάμ.
Σαν ένα ποίημα που μικρή το είχα αποστηθίσει
και μια στιγμή απρόσμενη έκανε εντός μου μπαμ.

Μες στην ντουλάπα κρέμονται ακόμα οι γραβάτες
γραβάτες του πατέρα μου απ’ τον καλό καιρό.
Κι αν τις φοβάμαι είναι που σαν τις παλιές αγάπες
έρχονται μες στον ύπνο μου για να απολογηθώ.

Σαν δικαστής τις φόραγε, τις είχα συνηθίσει,
δεμένες κόμπο στο λαιμό, στο μήλο του Αδάμ.
Σαν ένα ποίημα που μικρή το είχα αποστηθίσει
και μια στιγμή απρόσμενη έκανε εντός μου μπαμ.

Θα λύσω όλους τους κόμπους τους μια νύχτα
και θα δέσω τη μια μετά την άλληνε και όλες στη σειρά.
Θα φτιάξω μια ολοκαίνουρια που όταν τη φορέσω
θα λάμπω στο ταβάνι μου σαν ήλιος με φτερά.