Πέντε τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου

Σαν τον αετό είχα φτερά ώ ώ ώ
και πέταγα
και πέταγα πολύ ψηλά
μα ένα χέρι λατρεμένο
ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά μου
για να μη ψηλά πετώ

Είμ’ αετός χωρίς φτερά
χωρίς αγάπη και χαρά
χωρίς αγάπη και χαρά
είμ’ αετός χωρίς φτερά

Το χέρι αυτό το λατρευτό ώ ώ ώ
μες στη ζωή
μες στη ζωή θα τ’ αγαπώ
ό, τι και να μου ’χει κάνει
όλα του τα συγχωρώ
με φτερούγες τσακισμένες
πάντα εγώ θα τ’ αγαπώ

Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα
κι απ’ την αγάπη νήμα
κι έπλεξα ένα όνειρο
όμορφο, μα τι κρίμα,
εσύ το ποδοπάτησες
στο πρώτο σου το βήμα.

Όμως θέλω τη ζωή μου να τη χαρώ
γι’ αυτό δεν τα πάω κόντρα με τον καιρό,
γι’ αυτό δεν τα πάω κόντρα με τον καιρό,
κι αν μου έφυγε μι’ αγάπη, άλλη θα βρω.

Στο περιβόλι της καρδιάς
με πλάνεψες και μπήκες.
Τα μύρα μου και τους ανθούς
στον έρωτά μου βρήκες,
πάτησες τα λουλούδια μου
και σαν τον κλέφτη βγήκες.

Τα όνειρά μου πήγανε χαμένα
σβήσανε σαν τ’ άστρα ένα ένα.

Καταριέμαι την στιγμή και την ώρα
που μ’ έριξε μπροστά στα βήματά σου.

Και λιώνω κοντά σου
που πίστευα στην άπονη καρδιά σου.

Σ’ αγάπησα μα γελασμένη βγήκα
τον άνθρωπο που ζήταγα δεν βρήκα.

Καταριέμαι την στιγμή και την ώρα
που μ’ έριξε μπροστά στα βήματά σου.

Γιατί, βρε άνθρωπε κουτέ,
δεν φιλοσόφησες ποτέ
στη σύντομη ζωή σου,
παρά κλαις και μαραζώνεις
και το κέφι σου χαλάς.
Κει που πήγαν τόσοι άλλοι,
και μικροί, μα και μεγάλοι,
κάποτε, κάποτε κι εσύ θα πας.

Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι
στη γη που περπατήσαν;
Πού πήγανε τόσες ψυχές
που κλάψαν κι αγαπήσαν;

Γιατί, βρε άνθρωπε, γιατί,
να τη θολώνεις τη ζωή
με το πικρό σου κλάμα;
Κάποιο τρένο θα περάσει
απ’ τη ζωή μας βιαστικό.
Τη βαλίτσα μας στο χέρι
κι ο Θεός μονάχα ξέρει
πού θα κά , πού θα κάνουμε σταθμό.

Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι
στη γη που περπατήσαν;
Πού πήγανε τόσες ψυχές
που κλάψαν κι αγαπήσαν;

Κάποιο τρένο θα περάσει
απ’ τη ζωή μας βιαστικό.
Τη βαλίτσα μας στο χέρι
κι ο Θεός μονάχα ξέρει
πού θα κά , πού θα κάνουμε σταθμό.

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά
κι απ’ τα πολλά στα λίγα
αχ πώς κατάντησα στη ζωή
κι από το πρώτο το σκαλί
στο τελευταίο πήγα

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου

Απ’ τις κακιές παρέες μου
ηρθ’ η καταστροφή μου
ρεζίλεψα στην τρέλα μου
τ’ όνομα του πατέρα μου
και κλαίω απ’ την ντροπή μου

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου

Στο πατρικό το σπίτι μου
θέλω για να γυρίσω
με τι κουράγιο όμως να μπω
και στους δικούς μου τι να πω
πώς να τους αντικρίσω

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου