Πέντε τραγούδια του Νότη Μαυρουδή

Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που 'μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ

Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που 'μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ

Φωνή που θύμιζε πατρίδες μακρινές
χιλάδες χρόνια μοναξιάς σε ξένη στράτα
και μετανάστες από μέρες σκοτεινές
στις αποβάθρες του Rio de la Plata

Πάνω απ’ τις στέγες του Μπουένος Άιρες
άγρυπνες νύχτες του Θεού η αγωνία
την ίδια ώρα με σπασμένα βήματα
χορεύουν άντρες ντροπαλοί μες στα πορνεία

Γλυκιά ανάμνηση Λατίνου εραστή
δυο μαύρα μάτια και μαλλιά με μπριγιαντίνη
και μια καρδιά που έχει κιόλας μοιραστεί
στην Ιζαμπέλ και σε μια θλίψη που σε ντύνει

Στις λεωφόρους του Μπουένος Άιρες
τρίζουν και λιώνουν τα πανάκριβα λουστρίνια
κι ο Μαραντίνα σ’ ένα άλλο όνειρο
χορεύει tango με της Μπόκα τα χαμίνια

Δέσε μου τα δυο σου χέρια στο λαιμό μου,
πάρε αυτή τη μαύρη πέτρα, τον καημό μου,
πάρε αυτή τη μαύρη πέτρα, τον καημό μου,
δέσε μου τα δυο σου χέρια στο λαιμό μου.

Κόκκινο σαν αίμα, λέω,
το τραγούδι σου και κλαίω
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα,
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα.

Στέκουν πέρα και γρυλίζουν τα ζαγάρια,
μπήξτε ουρλιαχτό να φύγουν, παλληκάρια,
μπήξτε ουρλιαχτό να φύγουν, παλληκάρια,
στέκουν πέρα και γρυλίζουν τα ζαγάρια.

Κόκκινο σαν αίμα, λέω,
το τραγούδι σου και κλαίω
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα,
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα.

Θαμπό το τζάμι της σιωπής
απ’ τις ανάσες της ζωής
ιδρώνει και σταλάζει.
Υγρή η λύπη της καρδιάς
που τη σφυρίζει ο βοριάς
για ότι πονά κι αλλάζει.

Φέρτε τα σύννεφα στη γη
για να πνιγώ μες τη βροχή
μια τέτοια νύχτα σκοτεινή
που κι οι θεοί τρομάζουν.
Παίξτε βιολιά στους κεραυνούς
στις αστραπές και τους θυμούς
το χτες που φεύγει ξεγεννά
τους πόνους που μ’ αλλάζουν.

Μικρό φιτίλι της ζωής
ανάβεις φως της αστραπής
απ’ της ψυχής το ρεύμα.
Ηλεκτρισμένη φυλακή
αυτά που ζήσαμε μαζί
πληρώθηκαν στο τέρμα...

Θα πλέξω μενεξέδες και μυρτιές και νάρκισσους
και κρίνα γελαστά θα πλέξω
Θα πλέξω υάκινθους και άσπρα τριαντάφυλλα
που τόσο αγαπάει εκείνη

Θα πλέξω στεφάνι το μέτωπο να στολίζει
και τα ολόχρυσα μαλλιά της

Θα πλέξω μενεξέδες και μυρτιές και νάρκισσους
και κρίνα γελαστά θα πλέξω