Πέντε τραγούδια σε στίχους του Νίκου Μάθεση

Αντιλαλούνε τα βουνά κλαίνε τα κλαψοπούλια
ο Βελουχιώτης χάθηκε ψηλά σε μια ραχούλα

Τι έχεις κλαψοπούλι μου και χαμηλά κοιτάζεις
για πες μου τι σε πλήγωσε και βαριαναστενάζεις

Μαράθηκαν τα λούλουδα χάθηκε το φεγγάρι
ένας λεβέντης έσβησε που τον ελέγαν Άρη

Κείνος δε θέλει κλάματα δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές αρματωσιές και βόλια

Έδιωξα κι εγώ μια γάτα
Που 'χε γαλανά τα μάτια
Σαν κοιμόμουνα τη νύχτα
Μου 'χωνε βαθιά τα νύχια

Τόσους μήνες που την είχα
Μου ξηγιότανε στην τρίχα
Τώρα έγινε από σόι
Και τα ψάρια δεν τα τρώει

Την εδιώχνω με γινάτι
Και την άλλη μέρα νάτη
Μου 'ρχεται με ποντικάκια
Και μου κάνει κορδελάκια

Τώρα βρήκα άλλη γάτα
πι’ όμορφη και μαυρομάτα
Πονηρή κι αυτή σαν γάτα
μου τα σπάει κρυφά τα πιάτα

Σε διώξαν απ’ την Κοκκινιά γιατί το 'χες παρακάνει
και στο Χατζηκυριάκειο άμυαλη
άρχισες το, άρχισες το σεργιάνι

Στη Δραπετσώνα τα 'φαγες στου Παύλου και στου Γκίκα
και στα Ταμπούρια του Μηνά, του φουκαρά
που του 'μεινε, που του 'μεινε η γλύκα

Εδώ να κάτσεις φρόνιμα τ’ ακούς ξεμυαλισμένη
γιατί αν ήρθες για μαλλί, άμυαλη,
θα φύγεις κου θα φύγεις κουρεμένη

Το ούζο θα το κόψω, τσιγάρο και κρασί
και κουμπαρά θα φέρω στο σπίτι μας, χρυσή.

Για μια μικρή οι ψύλλοι που σου 'χουν μπει στ’αυτιά,
θα την επαρατήσω μαζί και τα χαρτιά,
θα την επαρατήσω μαζί και τα χαρτιά.

Νωρίς νωρίς στο σπίτι θα έρχομαι κυρά,
να βρούνε τα παιδιά μου και πάλι τη χαρά.

Να πεις και της μαμάς σου, να λέει στη γειτονιά,
πως έστρωσε ο γαμπρός της κι έρχεται στις εννιά,
πως έστρωσε ο γαμπρός της κι έρχεται στις εννιά.

Μα όταν χαρμανιάσω, γυναίκα μου χρυσή,
τον κουμπαρά θα σπάσω, να πάω για κρασί.

Κι αφού τα φάω όλα στα γλέντια τα λεφτά,
καινούριονε θα φέρω στο σπίτι κουμπαρά,
καινούριονε θα φέρω στο σπίτι κουμπαρά

Με λεν μπεκρή και άσωτο
και ό,τι τους καπνίσει
μα δεν ευρέθηκε κανείς
να με παρηγορήσει.

Είχα λεφτά και έδινα
τα έφαγα και πάνε
κι οι φίλοι τώρα γίνανε
φίδια για να με φάνε.

Ψεύτικε κόσμε και ντουνιά
και σάπια κοινωνία
τώρα που σε κατάλαβα
μου φέρνεις αηδία.