Πέντε τραγούδια σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη

Δε φεύγω
Θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου
Θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά
Τ’ αστέρια θα πάρω αγκαλιά
Θα λέω το όνομά σου σιγά

Δε φεύγω
Όσο και αν θες δε φεύγω
Κι ας έρθει χειμώνας και βροχή
Τα βράδια θα παγώνει η ψυχή
Ο ήλιος θα καίει το πρωί

Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
Για πάντα θα 'μαι εδώ να με κοιτάς
Για πάντα
Εδώ είναι το κορμί
Εδώ είναι η ζωή
Δε φεύγω αν δε φύγουμε μαζί

Δε φεύγω
Θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου
Θα μείνω να σ’ ακούω να μιλάς
Με φίλους σε νιώθω γελάς
Μα δίπλα σου είμαι όπου πας

Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
Για πάντα θα 'μαι εδώ να με κοιτάς
Για πάντα
Εδώ είναι το κορμί
Εδώ είναι η ζωή
Δε φεύγω αν δε φύγουμε μαζί

Ήμασταν ακίνητα και αμίλητα αγάλματα,
ήμασταν αγέλαστα, χάνει όποιος γελά.
Γέλασες και κέρδισα κι έτσι μες στα χείλη σου έζησα,
γέλαγες και κέρδιζα, σ’ έχασα μετά…

Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα
αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα
θα γινόμουνα και πάλι παιδί, και πάλι παιδί.

Ήμασταν ακίνητοι απ’ το χρόνο ασυγκίνητοι,
ήμασταν αμίλητοι, χάσαμε κι οι δυο…

Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα
αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα
θα γινόμουνα και πάλι παιδί, και πάλι παιδί, και πάλι παιδί.

Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα
αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα
θα γινόμουνα και πάλι παιδί…

Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα
αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα
θα γινόμουνα και πάλι παιδί, και πάλι παιδί, και πάλι παιδί.

Λοιπόν εδώ είναι το κορμί
λοιπόν εδώ είναι η βραδιά
κάνε τη θάλασσα γραμμή
να περπατήσει η καρδιά
λοιπόν εδώ είναι η στιγμή
λοιπόν εδώ είναι ό,τι αγαπάς
κάνε τον ουρανό γυαλί
μέχρι τ'αστέρια να με πας.

Όχι δε μιλώ για μια νύχτα εγώ
δε μιλώ για ένα βράδυ εγώ
δε μιλώ για ένα χάδι εγώ
για όλη τη ζωή μας εγώ μιλώ.

Όχι δε μιλώ για μια νύχτα εγώ
δε μιλώ για ένα βράδυ εγώ
δε μιλώ για ένα χάδι εγώ
για όλη τη ζωή μας σου μιλώ.

Για μια ολόκληρη ζωή
για μια ολόκληρη χαρά
γι'αυτό γεννιέται το κορμί
γι' αυτό ανασταίνεται η καρδιά
για μια δικιά μας αστραπή
μέσα στον ξένο ουρανό
γι' αυτό το λίγο που διαρκεί
για την αγάπη σου μιλώ.

Θα 'ρθουν οι φίλοι,
θα 'ρθουνε κι οι ξένοι,
όλοι καλεσμένοι
από μόνοι τους.
Θα 'χουν μουσικές,
θα φέρουνε και όνειρα,
θα τ’ απλώσουν όλα
στο σεντόνι τους,
πλάι στο κύμα.

Θέλω γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
απ’ το κύμα να με πας
στον αέρα.
Θέλω τη γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
όσο μου γελάς,
χαρτοπόλεμο
το χρόνο θα σκορπάς.

Οι καινούριοι φίλοι
κι οι παλιοί μου έρωτες
κι οι γονείς μου θα 'ρθουν
στην κορνίζα τους.
Κι όλοι αγκαλιασμένοι,
απ’ το αύριο ως το χθες,
να ο χορός που δένει
τις ανθρώπινες,
τις ανθρώπινες φωτιές.

Απόψε,
φύγαν οι όλοι
οι φίλοι, η πόλη, τα βουνά
Απόψε,
γίναν κάρβουνα και στάχτη τα υλικά
Απόψε..
που γύρισες το πρόσωπο
και αλλού κοιτάζεις πια
Απόψε, απόψε...

Θα ξεδιπλώσω ένα χορό
Θα φτάσω ως τα αστέρια
να πιάσω το άπιαστο μπορώ
με του καημού τα χέρια
να σε φιλήσω μια στιγμή
με του χαμού το στόμα
απόψε που έγινες φυγή
και εγώ σε ψάχνω ακόμα

Απόψε,
μες στα χείλη ένα τσιγάρο ισορροπεί
ψυχή μου ανισόρροπη και ψεύτρα μου αντοχή
απόψε..
που έκαψες τον κόσμο μου
και κάηκες μαζί
Απόψε, απόψε...

Θα ξεδιπλώσω ένα χορό
Θα φτάσω ως τα αστέρια
να πιάσω το άπιαστο μπορώ
με του καημού τα χέρια
να σε φιλήσω μια στιγμή
με του χαμού το στόμα
απόψε που έγινες φυγή
και εγώ σε ψάχνω ακόμα