Πέντε τραγούδια σε στίχους του Άλκη Αλκαίου

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του 'παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και της καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε ή Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρήστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
να κοιμηθείς και να έχεις όνειρα γλυκά,
όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά.

Σε αυτό το κόσμο όλα έχουν παλιώσει
και αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά,
παγώνια στήσαν στο μπαλκόνι του λημέρι
και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά.

Πάψε να κλαις για ό,τι πέρασε σωστά
κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά,
πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά,
εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά.

Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνίες
κι εγώ το θαύμα περιμένω μες στα κρύα,
απ’ τους αλήτες, τα παιδιά, τους ποιητές.

Πάψε να κλαις για ό,τι πέρασε σωστά
κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά,
πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά,
εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά.

Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ’ ένα πέλαγος βαθύ
του νου με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ’ άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα

Bλέπω καράβια να περνούν
μ’ άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι

Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιο μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι

Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν’ αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να 'βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι

Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα

Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης μυρτιάς τα φύλλα
το δάκρυ σου κοινώνησα και την ανατριχίλα.
Πριν την αυγή σκορπίσαμε σαν φύλλα στον αέρα
την ερημιά πυροβολώ κι εμένα βρίσκει η σφαίρα.

Πού ξυπνάς και πού κοιμάσαι
όλα ζουν αν τα θυμάσαι
στο γιαλό είναι το ταξίδι
στην εξέδρα το παιχνίδι.

Στον πολικό στήνεις σκηνή και στον αποσπερίτη
μα η αγάπη για να ζει θέλει στη γη το σπίτι.
Θέλει φιλί και στεναγμό σεντόνι μαύρο χιόνι
καρδιά να σπάει το μάρμαρο το κρύσταλλο να λιώνει.

Από παιδί χανόσουνα στα βάθη και στα ύψη
ποιο άστρο τα κανόνισε βροχή να μη σου λείψει
κι έφευγες πάντα βιαστικά σαν να σε κυνηγούνε
εκείνα που περάσανε κι εκείνα που θα 'ρθούνε

Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια
τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου
αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου

Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει
αυτός που όλα τα 'χασε ματώνει μα δεν κλαίει
αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει
αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει

Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια
τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου
αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου