Πέντε τραγούδια του Αργύρη Κουνάδη

Ανεμώνη μου σε κόψαν
ανεμώνη μου σε πήραν
σε ξεχάσαν οι άνεμοι
σε ξεχάσαν τα λουλούδια

Έμειν’ έν’ άρωμα πικρό
στα μυστικά του ύπνου
γυμνά στο φως του φεγγαριού
και στο βυθό του ονείρου

Ανεμώνη μου σε κόψαν
ανεμώνη μου σε πήραν
σε ξεχάσαν οι άγγελοι
και σε πήρανε τα γιούλια

Πέντε δεκάρες το ψωμί
δεν περισσεύει υπομονή
πίκρα κομπόδεμα κρατώ
το `χω στα στήθια φυλαχτό.

Πλέκεις κορδέλα στα μαλλιά
μάγια σου δένουν τη μιλιά
φορώ γαρούφαλο στ’ αυτί
καημός και πώς να σου κρυφτεί.

Βάλε στη γέφυρα φωτιά
και πες στη μάνα σου «έχε γεια»
ο δρόμος φέρνει ανήφορο
διψάν οι βρύσες για νερό.

Κουράστηκες να καρτερείς
φίλε μου αγάντα όσο μπορείς
βάθυνε γύρω η σκοτεινιά
χαθήκαμε στην ερημιά.

Στην ανηφόρα στο στενό,
δεκάξι δεκαεφτά χρονώ
κορίτσι μαραζώνει,
γεράνι στο μπαλκόνι
και παίρνω τον ανήφορο
υφάδι και στημόνι,
σπαθί το χελιδόνι
και παίρνω τον ανήφορο.

Γεμίζ’ η γειτονιά φωνές,
το `χεις κρυφό και δεν το λες
κρυφό παράπονό μου
στο γύρισμα του δρόμου,
η αγάπη μου μαράθηκε
της τάξανε στεφάνι,
χρόνια και δεν εφάνη,
η αγάπη μου μαράθηκε.

Κι εγώ της φύτεψα σταυρό,
στον ύπνο ψάχνω να την βρω
στον ύπνο μου γειτόνοι,
καρδιά και βαλαντώνει.
πικρό αγκάθι φύτρωσε
βαθαίνει και ριζώνει,
σφυρί χτυπά στ’ αμόνι,
πικρό αγκάθι φύτρωσε.

Κι η γειτονιά σου φυλακή,
δεν είναι ξένοι ούτε δικοί
να βγουν για παρηγόρια,
κι εμείς, σαν ξεροβόρια,
να βγούμε ν’ ανταμώσουμε
να πλέξουμε το Μάη,
ποτάμι και κυλάει,
φιλί να ξαναδώσουμε.

Τη χώρα μας μαλώνουνε
ποιος να την πρωτοπροστατέψει
προστάτες ακριβοί
κοστίζουνε πολύ
προστάτες και μαλώνουν
στο δικό σου μαγαζί

Αγράμματη είναι η χώρα μας
δεν την αφήνουν να προκόψει
και μένει μια ζωή
στην πρώτη τη μικρή
ψέματα τη μαθαίνουν
και την κάνουν πιο χαζή

Όλο χρωστάει η χώρα μας
και ξεπουλιέται στον καθένα
σε χαμηλή τιμή
για μια μπουκιά ψωμί
για λίγο ξεχρεώνει
κι άντε πάλι απ’ την αρχή

Μήδεια είναι η χώρα μας
κάνει θηλιά την αγκαλιά της
τα χέρια της σχοινί
στα μάτια το πανί
ατέλειωτη που μοιάζει
η ενός λεπτού σιγή

Η χώρα είμαι εγώ κι εσύ
μη βγάζουμε έξω την ουρά μας
πρέπει να το σκεφτείς
να ψάξεις και να βρεις
τι από μας να θέλει
και τι κάνουμε εμείς

Το ψωμί του δείπνου μαύρο και πικρό
σκούριασε στην πόρτα το κλειδί νεκρό
το θολό ποτάμι, τ’ άσπρο πέλαγο
ήλιο και φεγγάρι θάνατο άδικο
ήλιο και φεγγάρι για τους ζωντανούς
στάρι να χορτάσει τους πεντάρφανους

Ποιος κρατά στο χέρι δαμασκί σπαθί
τονε παίρνουνέ το, πάει να σταυρωθεί
και ο Κάτω Κόσμος λάσπη και νερά
για το γυρισμό δεν έχει γέφυρα
για το γυρισμό φοράω τα μαύρα μου
με φωτιά σημάδεψα τα χνάρια μου

Φύλλα πικροδάφνη και βαρύ πιοτό
έπεσε το βράδυ τ’ αξημέρωτο
έπεσε το βράδυ στον πλατύ γιαλό
παίζουνε Βοριάδες τον πλαγίαυλο
παίζουνε Βοριάδες με τον ύπνο μου
μοιάζουν "η ταμένη πήγε του χαμού"