Πέντε τραγούδια για το αυγουστιάτικο φεγγάρι

Τετάρτη βράδυ χάραμα
πνίγηκε το φεγγάρι
και τ'αποχαιρετήσαμε
με λύπη περισσή.

Ήταν ολόγιομο, χρυσό
τ'Αυγούστου το καμάρι
κι ήταν χρυσή κι η θάλασσα
χρυσό και το κρασί.

Πέμπτη πρωί χαράματα
κι ο ήλιος θ'ανατείλει
θάλασσα ανάμεσα και γη
στα μάτια να χυθεί.

Και το φεγγάρι πριν χαθεί
μήνυμα μου 'χε στείλει
πως θα το φέρει ο Αύγουστος
του χρόνου που θα 'ρθει.

Αυγουστιάτικο φεγγάρι
όποιο δρόμο και να πάρει
στ’ ουρανού τη μαύρη χάρη
λάμπει σα βεγγαλικό.
Στου καλοκαιριού το βράδυ
κάποιας μοίρας το σημάδι
της αγάπης μας το χάδι
σαν τρελή διεκδικώ.

Άναψε τη φωτιά, φωτιά να πάρω,
να’ χω μιαν αγκαλιά να κουμαντάρω,
η χαρά, μια χαρά, γυμνό τοπίο,
απόψε μας χωράει και τους δύο.

Τα γραμμένα, τα σβησμένα,
τα δικά μας και τα ξένα,
περασμένα, ξεχασμένα,
να καούν σε μια στιγμή.
Μείνε εδώ να το γιορτάσεις
τη χαρά να την χορτάσεις,
τι πειράζει κι αν με χάσεις
μες του χρόνου τη ρωγμή.

Άναψε τη φωτιά, φωτιά να πάρω,
να’ χω μιαν αγκαλιά να κουμαντάρω,
η χαρά, μια χαρά, γυμνό τοπίο,
κι απόψε μας χωράει και τους δύο.

Το ξέρουν μα πάντα διστάζουν,
θα βγουν νικητές και χαμένοι
στον έρωτα μπρός δεν τρομάζουν
να χάσουνε κάτι δεν μένει

Στα δέντρα αγάπες χαράζουν
πολύ μοιάζουν ερωτευμένοι
το ίδιο φεγγάρι κοιτάζουν
κ' οι φίλοι το ίδιο και οι ξένοι

Στολίδι που κρέμασε κάποιος καημός
και κάθε χαρά το ζηλεύει
τραγούδι που έγραψε λες ο ουρανός
αυτούς που το ακούν να μαγεύει

Και δεν το κατέβασε ένας τρελός
τρελός που από αγάπη θεριεύει
και δώρο σε κείνη να κάνει το φως
σε κείνη που τον ταξιδεύει

Με μάτια κλειστά το κοιτάζουν
φιλιούνται σφιχταγκαλιασμένοι
Την πρώτη τους νίκη γιορτάζουν
σε μάχη που μοιάζει χαμένη

Και όσο το βλέπουν του μοιάζουν
για ώρες κοιτούν καρφωμένοι
την λάμψη που τόσο θαυμάζουν
και οι μεν νικητές και οι χαμένοι

Δύο κλέφτες της Βαγδάτης,
δυο μαστόρια της απάτης,
στου Αυγούστου τα φεγγάρια
με δυο πειραγμένα ζάρια
μου τη στήσαν την παρτίδα,
δες τι έπαθα που σ’ είδα.

Τα φεγγάρια του Αυγούστου
είναι του δικού μου γούστου,
θα τα βάλω φυλαχτό μου
και θα κάνω το δικό μου.

Δύο καστανοί μουσώνες
κόλπα κάνουν στους αιώνες
και στην άμμο γράφουν χνάρια
στου Αυγούστου τα φεγγάρια,
αχ, στο παίδεμα που μπήκα
πες πού πήγα και σε βρήκα.

Τα φεγγάρια του Αυγούστου
είναι του δικού μου γούστου,
θα τα βάλω φυλαχτό μου
και θα κάνω το δικό μου.

Άδειο δωμάτιο
Και μόνη συντροφιά μου ένα κερί,
Που στη φωτιά του,
οι αναμνήσεις ζωντανεύουν…

κρύο το πάτωμα απόψε
και η κιθάρα μου βουβή,
μακριά από `σένανε
οι φόβοι μου θεριεύουν…

Τρίτη πανσέληνος Αυγούστου,
Μα είμαστε χώρια και σ`αυτή…
Θα ξεθωριάσει και θα σβήσει,
Προτού σε δω, προτού με δεις…

Προτού σε δω, προτού με δεις….

Λίγο το φως που έχει απομείνει,
Λιώνει ο φίλος μου αργά,
Τρέμουν σκιές στους τοίχους
Σαν να αργοπεθαίνουν…

Κοιμήσου αγάπη μου μην κλαις,
απόψε που είσαι μακριά
κι άσε τα όνειρά μας,
έρωτα να υφαίνουν…

Τρίτη πανσέληνος Αυγούστου,
Μα είμαστε χώρια και σ`αυτή…
Θα ξεθωριάσει και θα σβήσει,
Προτού σε δω, προτού με δεις…

Πρώτου σε δω, προτού με δεις….

Μόνος και φέτος Θα αντικρίσω
το αυγουστιάτικο φεγγάρι…
Χρώμα της λάβας, σαν παραμύθι,
μες τη μαγεία του ας με πάρει…

Τρίτη πανσέληνος Αυγούστου,
Μα είμαστε χώρια και σ`αυτή…
Θα ξεθωριάσει και θα σβήσει,
Προτού σε δω, προτού με δεις…

Θα ξεθωριάσει και θα σβήσει,
Προτού σε δω, προτού με δεις…