Έξι τραγούδια για τη φωνή

Φωνή που χάνεται
και πνίγεται στο πλήθος
η φωνή σου.

Ζωή που κρέμεται
στο έλεος των λίγων
η ζωή σου.

Γι’ αυτό τις νύχτες σε κρατώ
και σε σφιχταγκαλιάζω,
μήπως και διώξω τον καημό
μ’ αγάπη σε σκεπάζω.

Ματιά που βούρκωσε
στα άδικα μάτια του κόσμου
η ματιά σου.

Καρδιά που ράγισε
και κόπηκε στα δύο
η καρδιά σου.

Φωνή απ’ το παρελθόν
Μην έρχεσαι λοιπόν
Μη τρέχεις μες την σκέψη μου
Ναι έφταιξα εγώ
Μα πώς να λυτρωθώ
Πώς να μπορέσω απ’ το νου να σε ξεγράψω
Φωνή απ’ το παρελθόν
Μην έρχεσαι λοιπόν

Δεν είσαι ανάμνηση που φεύγει και περνά
Είσαι μια θύμηση που ζει και με πονά
Φωνή απ’ το παρελθόν
Μην έρχεσαι λοιπόν
Ναι – έφταιξα εγώ
Μα πώς – πες μου – πώς να λυτρωθώ
Πώς να ξεφύγω από τη νύχτα που με δένει
Σαν αντηχείς μέσα στ’ αυτιά μου λυπημένη

Φωνή απ’ το παρελθόν
Μην έρχεσαι λοιπόν
Μη γίνεσαι συνήθεια μου
Ναι έφταιξα εγώ
Μα πώς να λυτρωθώ
Είσαι μια ανάσα στο κορμί μου που με καίει
Φωνή απ’ το παρελθόν
Μην έρχεσαι λοιπόν

Εκείνη η φορά
Δεν ήτανε η πρώτη
Μήτε η τελευταία.
Και πόσες άλλες στη σειρά...
Η θέα της καταστροφής
Είναι χαρά αρχαία.

Δεν είναι ένοχη αυτή,
Όχι, αυτή δε φταίει,
Για όλα φταίει η φωνή.
Η φωνή, η φωνή.

Και οι ειδήσεις το `πανε
Κι οι εφημερίδες γράψαν:
Κυκλοφορεί κάποιος τρελός!
Κυκλοφορεί κάποιος τρελός!
Τρόμος η Αττική Οδός.
Τρόμος η Αττική Οδός.

Δεν είναι ένοχη αυτή,
Όχι, αυτή δε φταίει,
Για όλα φταίει η φωνή.
Η φωνή, η φωνή.

Μην τη βλέπετε που δείχνει
Έτσι μεταμελημένη,
Αύριο πάλι πέτρες ρίχνει
Με μανία διαολεμένη.
Και θα πει πως φταίει πάλι
Η φωνή μες στο κεφάλι.
Η φωνή, η φωνή.

Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δε θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.

Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.

Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.

Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν' αγκαλιαστούμε με εχθρούς.

Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.

Μια παράξενη φωνή
μακρινή κι αγαπημένη
με ξυπνάει και μ' αρρωσταίνει
κάθε αυγή.
Μια παράξενη φωνή
που δεν ξέχασα ποτέ μου
που μου είχε τάξει, Θεέ μου
ουρανό και γη.

Μια παράξενη φωνή
την ψυχή μου αναστατώνει
τώρα που έφυγες νυχτώνει
πάντα πιο νωρίς.

Μια παράξενη φωνή
σαν τραγούδι μου που κλαίει
κάτι μέσα μου μου λέει
πως θα ξαναρθείς.

Μια παράξενη φωνή
μακρινή κι αγαπημένη
με ξυπνάει και μ'αρρωσταίνει
κάθε αυγή.
Μια παράξενη φωνή
φέρνει λόγια που ματώνουν
κι έτσι αλύπητα ριζώνουν
πάνω στην πληγή.

Υπάρχει μέσα μου φωνή
που ολημερίς σωπαίνει
μα μόλις νύχτα έρχεται
χωρίς να θέλω βγαίνει.

Περνάει από τον Πειραιά
κι από τη Φρεαττύδα
και λέει όσα δεν έζησα
και ξέρει όσα δεν είδα.

Υπάρχει μέσα μου φωνή
που όλους τους χωράει
Εγώ είμ’ αλλιώς κι αυτή είν’ αλλιώς
μα πάω όπου πάει.

Όλοι μεταναστεύουμε
στον ύπνο μας τη νύχτα
μα η μέρα η αφιλόξενη
μας πιάνει μες στα δίχτυα.

Υπάρχει μέσα μου φωνή
που 'ρχεται από άλλα μέρη
που ξέρει όσα δεν θα 'πρεπε
κι όσα δε με συμφέρει.