Πέντε ντουέτα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν
Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας
Δεν το φοβάμαι
Ούτε το θέλω

Μα δεν υπάρχουν λαγοί μες στο καπέλο
Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν

Κι αν όλα βγουν αληθινά
Δε θα χαρώ ούτε θα κλάψω
Και δε θα πω «σ'το είχα πει»
Δεν ξέρω πως ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα
Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
Και δεν το θέλουν
Και φοβούνται

Πως όλα τώρα θα ’ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δε θα ’ναι πια μεγάλα

Κι αν όλα βγουν αληθινά....

Πέρασαν τόσοι μήνες
που για σένα αρρώστησα
και πλήρωσα τα πάντα σ’ ένα βράδυ
κι είπα πως καθάρισα.

Δε χρωστάω σε κανένα
ούτε θέλω πιο πολλά,
ήσουν όλα εσύ για μένα
και στεριά και θάλασσα..

Η αγάπη στα βαθειά σου τα υπόγεια
ήταν τόσο ακριβή
σαν κρασί που έχει μείνει
μια για πάντα
σ’ ένα κάτασπρο κελί

Δε χρωστάω σε κανένα,
ούτε θέλω πιο πολλά,
ήσουν όλα εσύ για μένα
και στεριά και θάλασσα...

Πέρασαν τόσοι μήνες
που για σένα αρρώστησα
και πλήρωσα τα πάντα σ’ ένα βράδυ
κι είπα πως καθάρισα.

Δε χρωστάω σε κανένα,
ούτε θέλω πιο πολλά,
ήσουν όλα εσύ για μένα
και στεριά και θάλασσα...

Ιδρώνει η νύχτα, πάνω στα τραπέζια γυμνή,
φουντώνει από κάτω η φυλή,
ίδια στολισμένη,
ύποπτη χλιδή,
ψάχνεις μα δεν είμαι εκεί.

Μπόμπα το ουίσκι, χύμα η ζωή,
νυχτώνει, κι είναι πρωί,
σπάνε τα ηχεία,
κόβει το γυαλί,
άδικα με ψάχνεις δεν είμαι εκεί.

Άδειες οι βιτρίνες κι οι αφίσες παλιές,
ψάχνω σαν τρελή να σε βρω,
κίτρινες οι μέρες και οι νύχτες λευκές,
έλα είμαι εδώ.

Τύφλα στα παρκάκια και τα φώτα σβηστά,
όνειρα και μάτια κλειστά,
μέσα τα κεφάλια,
έξω το κορμί,
νύχτα των τραυμάτων δεν είμαι εκεί.

Μία U.S.A.
δύο Ευρωπαίοι,
τρεις και την κακή μας μέρα
Μία U.S.A.
δύο Ευρωπαίοι,
άνοιξε να πάρω αέρα.
Μέσα τα κεφάλια,
έξω το κορμί,
ε όχι, δεν είμαι εκεί.

Πρόστυχα η γλώσσα μού χαϊδεύει τ’ αφτί,
πήρε δεκανίκι κι αυτή,
κουρεύει τα φωνήεντα, κι αλλάζει μορφή,
τζάμπα ξεπουλιέται, δεν είμαι εκεί.

Άδειες οι βιτρίνες κι οι αφίσες παλιές,
ψάχνω σαν τρελή να σε βρω,
κίτρινες οι μέρες, και οι νύχτες λευκές,
πάρε με από δω.

Τούτος ο χειμώνας έχει πέσει βαρύς,
το σκάνε και οι μέρες νωρίς,
στο μάτι του κυκλώνα έχεις πέσει κι εσύ,
βρέχει και χιονίζει δεν είμαι εκεί.

Μία U.S.A.
δύο Ευρωπαίοι,
τρεις και την κακή μας μέρα.
Μία U.S.A.
δύο Ευρωπαίοι,
άνοιξε να πάρω αέρα.
Μέσα τα κεφάλια,
έξω το κορμί,
ε όχι δεν είμαι εκεί.

Στο ασανσέρ σφάζουν αρνιά
στο ρετιρέ κριάρια
και στο μεγάλο λίβινγκ ρουμ
με ρομπ ντε σαμπρ κυκλοφορούν

Στον καμπινέ πάνε συχνά
και στο μπιντέ καβάλα
προσεύχονται διαπασών
εις το Λαχείο Συντακτών

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το πενήντα και μετά
μας έχουν πνίξει τα μπετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Στου Στρατηγάκη την αυλή
και σ’ άλλα ινστιτούτα
λέει πολλοί 'ναι μαζεμένοι
Ρωμιοσύνη μου καημένη

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει
μα κόκκαλα τσακίζει
με YES και SORRY και λοιπά
και με σπασμένα Αγγλικά

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το εξήντα και μετά
ανά, κατά, διά, μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Καβάλα πάνε σινεμά
καβάλα super market
μπαίνουμε σ’ άλλη εποχή
πιο stereo και γιώτα χι

Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών
κι αντίσταση και γύψος
Πολυτεχνείο ξαφνικά
μεταπολίτευση και τα λοιπά

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το εβδομήντα και μετά
μας έχουν πνίξει τα σκατά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Εδώ και τώρα αλλαγή
και πανταχού το νέφος
από τα out και τα in
βγήκανε γιάπηδες με τζην

Σκυλάδικα στην εθνική
disco στην παραλία
ανάδελφος Ελληνισμός
ενώ επίκειται σεισμός

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το ογδόντα και μετά
να δεις τι σου 'ρχεται μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Στο ενενήντα φτάσαμε
εμπρός ταχύ το βήμα
να το ακολουθήσουμε
γιατί καθυστερήσαμε

Εόκ, Νου Δου, περικοπές
Κυπριακό και Σκόπια
Θεέ μου πώς φτάσαμε ως εδώ
στα σύνορα του Εξαποδώ

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το ενενήντα και μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Μα η Ελλάδα ως γνωστόν
ποτέ της δεν πεθαίνει
και όπως έχει ειπωθεί
κάποια στιγμή θ’ αναστηθεί

Μητέρα μεγαλόψυχη
ή φάντασμα και ζόμπι
ας κάνουμε υπομονή
το δυο χιλιάδες θα φανεί

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
την ονειρεύτηκα ξανά
συγκάτοικο σ’ ένα βραχνά
να με ξυπνάει με βρισιές

Έχω αδικήσει τα κορίτσια που έχουν στο πρόσωπο ακμή
απ’ το Παγκράτι στα Πατήσια σκυφτά στην ίδια διαδρομή
ρούχα φαρδιά ριχτά θλιμμένα στο σινεμά την Κυριακή
μόνιμα επικηρυγμένα μες τη διπλή τους ενοχή.

Κορίτσια στα αζήτητα με χαμηλή ταχύτητα
και τα βιβλία στην καυτή τους αγκαλιά
κορίτσια στα αζήτητα με χαμηλή ταχύτητα
κλαίνε τις νύχτες κι ονειρεύονται φιλιά.

Διπλές φιγούρες κουμπωμένες σκιές που τρέμουν τις σκιές
φωνές υγρές και βραχνιασμένες με σπάνιες συναναστροφές
μικρές φευγάτες αποδράσεις αγνοημένοι ναυαγοί
κρατούν καλά τις αποστάσεις σε μια αυτοσχέδια αποχή.

Στα μάτια η έκφραση συγγνώμης περνούνε διάφανα δειλά
θύματα ανύποπτης αγχόνης στα περιθώρια τα στενά
με τα τραγούδια ανασαίνουν ζωγραφισμένες μοναξιές
κι έτσι όπως ζουν έτσι πεθαίνουν σε αθόρυβες παραλλαγές.

Κορίτσια στα αζήτητα ζωγραφισμένες μοναξιές.