Πέντε τραγούδια για τον πατέρα

Ήρθε στον ύπνο μου μια νύχτα ο πατέρας μου,
με ρώτησε τι κάνω,
πώς περνάω.
Ήμουνα είκοσι χρονών κι απόρησε,
έτσι που γρήγορα αρχίζω
να γερνάω.

Στην πόρτα λίγη ώρα κοντοστάθηκε,
ύστερα πήρε το καπέλο του
και χάθηκε.

Φύσηξε άνεμος θερμός από τη θάλασσα,
της νύχτας τα πουλιά,
τρομάξαν όλα.
Μέσα στον ύπνο τρυφερά σ’ αγκάλιασα,
σαν να χορεύαμε στους ήχους
του Πιατσόλα.

Εσύ ’σαι τώρα και Μάννα και Πατέρας μου,
ο καθαρός νυχτερινός
αγέρας μου

Με τι λόγια να μιλήσω
δίχως να σε αδικήσω
τίποτα μη σου στερήσω
όπως φρόντισες εσύ.

Που 'χεις στην παλάμη ήλιους
πρωτομάστορες του Μάη
κι η φωτιά σου σαν τελειώνει
δυο φωτιές ξαναγεννάει.

Σου 'χτισα στην πέτρα δρόμο
να διαβαίνει τ' όνειρό σου
να 'χεις γιο όλο τον κόσμο
να 'χεις αδερφό το γιο σου.

Που 'χεις την καρδιά δεμένη
στου ανέμου το αδράχτι
κι είναι η σέλα σου λυμένη
θαλασσοθρεμμένο άτι.

Θάλασσες και περιβόλια
στην καθάρια τη ματιά σου
και ζεστό ψωμί τα λόγια
που ζυμώνει η καρδιά σου.

Μαθαίνω έγινες πατέρας
το σούρουπο μιας άλλης μέρας
με φέρνει πίσω
τότε που ήμουνα δική σου
κι ήθελα ένα παιδί μαζί σου
να αποκτήσω

Τότε που νόμιζα θα σβήσω
αν από σένανε χωρίσω
όμως για κοίτα
Έσβησε ο έρωτας και μένω
με πάει της ζωής το τρένο
μέσα στη νύχτα

Σε κείνη τη θολή επαρχία
με μάγεψε η αγωνία
μέσα στα μάτια
Τον κόσμο ήθελες δικό σου
έψαχνες για τον εαυτό σου
σ’ άδεια δωμάτια

Μαθαίνω έγινες πατέρας
είχες φτερά ήσουν αγέρας
κι εγώ μαζί σου
είδα του κόσμου τον καθρέφτη
να θρυμματίζεται να πέφτει
στη συντριβή σου

Μαθαίνω έγινες πατέρας
μας παίρνει του καιρού ο αγέρας
μας αφανίζει
μα ένα παιδάκι που σου μοιάζει
όπως αχόρταγα κοιτάζει
μας συνεχίζει

Τις νύχτες έρχεται κρυφά
στο όνειρό μου που πονά
με τη ζεστή ανάσα
και τη φωνή την μπάσα.

Και περπατάει στο πάτερο
βήμα κουτσό παράταιρο
ήταν ο αρχηγός μου,
φάρος και οδηγός μου.

Στης στέγης τις λοξές μαχιές
κουρνιάζουν χρόνια οι ψυχές
και με τα πρωτοβρόχια
άγια σκληρή μου φτώχεια.

Ποτέ του δεν με φίλησε
και μια φορά μου μίλησε,
αν θες να μεγαλώσεις
πρέπει να με σκοτώσεις

Κι εγώ απαρνήθηκα τον τρεις,
τα λόγια πήρα μετρητοίς
κι αγόρασα μαχαίρι
και του 'στησα καρτέρι.

Κι αυτός σταυρώνει το ψωμί
και σαν αρχαία προτομή
στα μάτια με κοιτάει
κι όλο το φως χωράει.

Εμένα ο πατέρας μου,
ο ήλιος, ο αγέρας μου
εχάθηκε στα χιόνια
στα πιο μικρά μου χρόνια.

Και τώρα άλλη μια φορά
βγαίνω ξανά αναφορά,
είμαι ο γιος εκείνου,
ο γιος του Κωνσταντίνου.

Εμένα ο πατέρας μου,
ο ήλιος, ο αγέρας μου
εχάθηκε στα χιόνια
στα πιο μικρά μου χρόνια.

Προσεχτικά να περπατάς!
Όπου γυαλίζει μην πατάς!
Να 'χεις το νου σου,
να 'χεις το νου σου!
Όλο τον κόσμο ν’ αγαπάς
και να 'σαι κύριος όπου πας
του εαυτού σου!..

Πατέρας γιο συμβούλευε
αντρίκια και σταράτα.
Τι να προσέχει του 'λεγε
μες στης ζωής τη στράτα...

Άμα δεν ξέρεις να ρωτάς
ποτέ πεσμένο μην χτυπάς!
Να 'χεις το νου σου,
να 'χεις το νου σου!
Κι άκου, μη θέλεις αλλουνού
του γείτονα του διπλανού
και του εχθρού σου!..