Πέντε καλοκαιρινά τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη

Δεκαπέντε του Αλωνάρη
δεκατρείς του Θεριστή
ήταν φρέσκο το φεγγάρι
κι η αγάπη σου ζεστή

Μα σιγά σιγά τα βράδια μεγαλώνανε
της καρδιάς σου τα σκοτάδια μ’ ανταμώναμε
και του χωρισμού σημάδια φανερώνανε

Δεκαπέντε του Άη Δημήτρη
δεκατρείς του Τρυγητή
βρήκα έρημο το σπίτι
και την κάμαρα την κλειστή

Τώρα που πας γιαλό γιαλό
πώς να σε λησμονήσω
την Παναγιά παρακαλώ
για να σε φέρει πίσω

Τώρα που φέρνεις τη χαρά
την Κυριακή του κόσμου
μίλα μου ακόμα μια φορά
και ξαναγίνε φως μου

Μέρες έρχονται και πάνε
καλοκάιρια και βροχές
κι οι καρδιές που αγαπάνε
μένουν πάντα μοναχές

Τώρα που πας γιαλό γιαλό
και σου φωνάζω στάσου
την Παναγιά παρακαλώ
γονατιστός μπροστά σου

Τώρα που φέρνεις τη χαρά
την Κυριακή του κόσμου
μίλα μου ακόμα μια φορά
και ξαναγίνε φως μου

Είχε στον κήπο μια μηλιά
Είχε στην πόρτα ζωγραφιά
Είχε στα κάγκελα παιδιά
Και στο μπαλκόνι μια ιτιά

Είχε στις κάμαρες πουλιά
Στο περιβόλι μια ροδιά
Είχε στη στέγη τον νοτιά
Και παραμύθια για παιδιά

Μα είχαν τα παιδιά καημούς
Φτιάξανε τραγούδια
Έβγαλε η ροδιά ανθούς
Πέρασε η ζωή
Μέσα στο σπίτι τα καλοκαίρια
Έχουν αλλάξει χρώμα και φως

Είχε παράθυρα ανοιχτά
Στον ήλιο παίζαν τα παιδιά
Είχε τα εξώφυλλα κλειστά
Στην πρώτη νύχτα του βοριά

Είχε στον τοίχο μια καρδιά
Έγραφε ονόματα μικρά
Και φύγαν πια για τον νοτιά
Και τα πουλιά και τα παιδιά

Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά

Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια
κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά

Το καλοκαίρι σαν θα ’ρθεί
πάνω στην άμμο την ξανθή,
μαζί μου θε να περπατάς
και να μου λες πως μ’ αγαπάς.
Τα μεσημέρια τα ζεστά
στην ακροθαλασσιά μπροστά
μαζί μου θε να τα περνάς
και να μου λες πως μ’ αγαπάς.

Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι,
όμως αν μ’ αγάπαγες όσο εγώ κι εσύ,
το καλοκαίρι θα ’ρχότανε τώρα,
τώρα ποιος ξέρει πότε θα ’ρθεί.

Το καλοκαίρι σαν θα ’ρθεί
πάνω στην άμμο την ξανθή,
μαζί μου θε να περπατάς
για μας τους δυο να με ρωτάς.
Τα μεσημέρια τα ζεστά
στην ακροθαλασσιά μπροστά
μαζί μου θε να τα περνάς
και να μου λες πως μ’ αγαπάς.

Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι,
όμως αν μ’ αγάπαγες όσο εγώ κι εσύ,
το καλοκαίρι θα ’ρχότανε τώρα,
τώρα ποιος ξέρει πότε θα ’ρθεί.