Έξι ερωτικά τραγούδια με τη φωνή της Ρένας Βλαχοπούλου

Λένε πως δεν ξαναγυρνάς στα χρόνια τα παλιά,
σαν σε φυσήξει, το ψυχρό του φθινοπώρου, αγέρι,
και λεν, ακόμα, ότι αν έχεις χειμώνα στα μαλλιά,
δεν ωφελεί, αν στην καρδιά κρύβεις το καλοκαίρι.

Κι ήρθες και στραπατσάρησες τα λόγια τα σοφά,
ήρθες κι αμέσως λιώσανε της χειμωνιάς τα χιόνια,
ήρθες και όταν έσφιξες το χέρι μου κρυφά,
ένιωσα πως εγύρισα στα δεκαοχτώ μου χρόνια,
στα δεκαοχτώ μου χρόνια.

Ήρθες και μου 'φερες μαζί, μια ανθισμένη αμυγδαλιά,
ένα κλειστό τριαντάφυλλο και μιας δροσιάς σταγόνα,
ήρθες και δεν τα πρόσεξες τα γκρίζα μου μαλλιά,
ήρθες, λιακάδα ολόχρυση, στο ρίγος του χειμώνα.

Κι ήρθες και στραπατσάρησες τα λόγια τα σοφά,
ήρθες κι αμέσως λιώσανε της χειμωνιάς τα χιόνια,
ήρθες και όταν μου 'σφιξες το χέρι μου κρυφά,
ένιωσα πως εγύρισα στα δεκαοχτώ μου χρόνια,
στα δεκαοχτώ μου χρόνια.

Έχω δικαίωμα, δικαίωμα κι εγώ
απόψε να- απόψε να μεθύσω
και τη ζωή μου να χαρώ,
έχω δικαίωμα κι εγώ σαν άνθρωπος να ζήσω.

Πάντα η ζωή, πάντα η ζωή μας βιαστική,
φεύγει γοργά και δεν μας περιμένει,
κι όλοι αυτοί που δε γλεντούν,
που δε χορεύουν, δε γελούν, θα μείνουν πικραμένοι.

Γι’ αυτό λοιπόν, γι’ αυτό λοιπόν, μια συμβουλή
ακούστε κι α- ακούστε κι από μένα,
γλεντάτε όλοι τη ζωή, ακούστε αυτή τη συμβουλή,
πληρώνω τα σπασμένα, πληρώνω τα σπασμένα,
πληρώνω τα σπασμένα.

Αγάπες γνώρισα πολλές, αγάπες άστατες, τρελές,
μα η δική σου μ’ έχει ολόκληρη αγκαλιάσει
και την καρδιά μου κυβερνά κι απ’ τη ζωή μου δεν περνά,
όπως οι έρωτές μου οι άλλοι έχουν περάσει.

Είσαι το μεγάλο μου αμόρε,
αμόρε μου, αμόρε, μεγάλε μου καημέ,
είσαι το μεγάλο μου αμόρε,
αμόρε μου, αμόρε, μικρέ μου στεναγμέ,
είσαι εσύ ολόκληρη η ζωή μου,
το φως κι η αναπνοή μου, το παν είσαι για με
κι όσο κι αν με τυραννάς και κλαίω,
μονάχα εσύ, σ’ το λέω, μεγάλε μου καημέ,
είσαι το μεγάλο μου αμόρε,
αμόρε μου, αμόρε, μεγάλε μου καημέ.

Όταν μου λείπεις μια στιγμή, χιλιάδες πόνοι και λυγμοί
και καρδιοχτύπια, την ψυχή μου πλημμυρίζουν
κι όταν σε βλέπω, όλα ξανά γίνονται, φως μου, γαλανά
κι όλα, χαμόγελο, τα πάντα πλημμυρίζουν.

Είσαι εσύ ολόκληρη η ζωή μου,
το φως κι η αναπνοή μου, το παν είσαι για με
κι όσο κι αν με τυραννάς και κλαίω,
μονάχα εσύ, σ’ το λέω, μεγάλε μου καημέ,
είσαι το μεγάλο μου αμόρε,
αμόρε μου, αμόρε, μεγάλε μου καημέ.

Όλα μου μιλάνε για σένα,
μου θυμίζουν εσένα, αγαπούλα χρυσή,
όλα όσα είδαμ’ οι δυο μας,
στον καλό τον καιρό μας, συντροφιά εγώ κι εσύ.

Οι δρόμοι, τα κέντρα, του κόσμου οι φωνές,
μου φέρνουν σκιές μακρινές
και βλέπω σε κάθε ταξί που περνά,
τους δυο μας και πάλι ξανά.

Μα, όλα μου μιλάνε για σένα,
μου θυμίζουν εσένα, αγαπούλα χρυσή.

Όλα μου μιλάνε για σένα,
μου θυμίζουν εσένα, αγαπούλα χρυσή,
όλα όσα είδαμ’ οι δυο μας,
στον καλό τον καιρό μας, συντροφιά εγώ κι εσύ.

Ο δίσκος μ’ εκείνο τον πλάνο ρυθμό,
το φως, στ’ αμπαζούρ, το χλωμό
κι εκείνη η γωνιά μας μες στο σινεμά,
που πιάναμ’ οι δυο μας συχνά.

Μα, όλα μου μιλάνε για σένα,
μου θυμίζουν εσένα, αγαπούλα χρυσή.

Όλα μου μιλάνε για σένα,
μου θυμίζουν εσένα, αγαπούλα χρυσή,
όλα όσα είδαμ’ οι δυο μας,
στον καλό τον καιρό μας, συντροφιά εγώ κι εσύ.

Του πάρκου τα λίγα ανθισμένα σκαλιά
που είχαμ’ ανέβει αγκαλιά
κι εκείνο το μπαρ το κομψό, το μικρό,
που πίναμε κάποιο καιρό.

Μα, όλα μου μιλάνε για σένα,
μου θυμίζουν εσένα, αγαπούλα χρυσή.

Περνούν τα χρόνια κι έρχοντ’ οι ρυτίδες,
περνούν τα χρόνια και σβήνουν οι ελπίδες,
μα όσο κι αν περνούν γοργά - γοργά,
για την αγάπη, ποτέ δεν είν’ αργά.

Ποτέ δεν είν’ αργά για την αγάπη,
μ’ ελπίδα πάντα η καρδιά μας θα χτυπά,
θα ψάχνεις μέρα - νύχτα καρτερώντας,
γιατί ποτέ για τη χαρά δεν είν’ αργά,
ποτέ δεν είν’ αργά για ν’ αγαπήσεις,
ποτέ δεν είν’ αργά ν’ αγαπηθείς,
αν θες, μπορείς κι εσύ να ξαναρχίσεις
μια αγάπη, μια ζωή, πάντα μπορείς.

Όποιος δεν έχει, τον έρωτα, γνωρίσει,
μπορεί κι εκείνος μια μέρα ν’ αγαπήσει,
ας τρέχει ο καιρός και ας περνά
για την αγάπη, ποτέ δεν είν’ αργά.

Ποτέ δεν είν’ αργά για την αγάπη,
μ’ ελπίδα πάντα η καρδιά μας θα χτυπά,
θα ψάχνεις μέρα - νύχτα καρτερώντας,
γιατί ποτέ για τη χαρά δεν είν’ αργά,
ποτέ δεν είν’ αργά για ν’ αγαπήσεις,
ποτέ δεν είν’ αργά ν’ αγαπηθείς,
αν θες, μπορείς κι εσύ να ξαναρχίσεις
μια αγάπη, μια ζωή, πάντα μπορείς.

Άνθρωπε της μοίρας μου,
πουλί κυνηγημένο.
Πόσα χρόνια πέρασαν
που σε περιμένω;

Ποια ποτάμια σου ’κλειναν
το δρόμο και τη στράτα;
Ήρθες μες στον πόνο μου
με κουρασμένα νιάτα.

Ρεφρέν
Κι ήρθες περιστέρι μου
Μείνε ξεκουράσου
Κι οι γραμμές στο χέρι μου
Γράφουν τo όνομά σου
Γράφουν το όνομά σου.

Άνθρωπε της μοίρας μου,
πικρό μου πεπρωμένο
Πόσο δάκρυ έδωσα να σε περιμένω;
Ποια πελάγη πέρασες
και σε ποια δάση μπήκες;
Άνοιξη σ’αγάπησα
Φθινόπωρο με βρήκες.